جراحی پیوند قلب چگونه انجام می‌شود؟
رونی شانوادا: قلب شما بیش از ۱۰۰,۰۰۰ بار در روز می‌تپد. تنها در عرض یک دقیقه، بیش از پنج لیتر خون را به سراسر بدنتان پمپاژ می‌کند. اما قلب برخلاف پوست و استخوان‌ها، توانایی محدودی در بازسازی خودش دارد. بنابراین اگر که این عضو چندین بار آسیب ببیند، اغلب فقط یک راه‌حل پزشکی برایش وجود دارد: جایگزین کردن آن. امروزه، سالانه نزدیک به ۳,۵۰۰ پیوند قلب موفق با روالی پیچیده و ظریف بدون هیچگونه مشکلی انجام می‌شود.
این فرآیند با تست گرفتن از گیرندگان بالقوه به منظور برخوردار بودن آنها از سلامتی برای این عمل سخت آغاز می‌شود. پزشکان به حد زیادی نگران نمایان شدن بیماری‌های تضعیف کننده سیستم ایمنی و یا هر شرایط دیگری که می‌تواند شانس زنده ماندن بیمار را کاهش دهد هستند.
مرحله بعدی تطبیق دادن گیرنده واجد شرایط با اهداکننده قلب است. اهداکنندگان اغلب بیمارانی هستند که به کما رفته‌اند و هیچ شانسی برای احیا شدن ندارند یا قربانی یک اتفاق کشنده بودند که قلبشان هنوز سالم مانده است. این بیماران در هر دو مورد، اسمشان باید به عنوان اهدا کننده عضو ثبت شود و یا از خانواده‌هایشان رضایت گرفته شود. و حتی وقتی یک قلب در دسترس باشد، جراحان نمی‌توانند هر مورد اهداشده را به پذیرندگان پیوند بزنند. سیستم ایمنی بدن فرد گیرنده قلب پیوندی را یک عضو بیگانه که قصد حمله به بدنش را دارد تشخیص خواهد داد. پس پزشکان باید اهدا کنندگان را با پذیرندگانی که گروه خونی و آنتی‌ژن مشابه دارند مطابقت دهند.
اگر که مطابقت صورت گرفت، جراحی می‌تواند آغاز شود. زمانی که سلامت قلب اهدا شده تایید شد، در ظرفی با مخلوط آب و یخ غوطه‌ور و نگه‌داری شده و محلولی به منظور ایست قلبی (مصنوعی) به آن تزریق می‌شود. این روش‌ها باعث متوقف شدن پمپاژ قلب می‌شوند تا بتوان آن را به صورت دقیق و ایمن از بدن جدا کرد. سپس جراحان آن را در ترکیبی از محلول نمک سرد و ماده نگهدارنده قرار می‌دهند.
از اینجا به بعد ساعت شروع به کار می‌کند. (شروع فرایند) سلول‌های قلب با جدا شدن از منبع خونشان به دلیل کمبود اکسیژن شروع به آسیب دیدن می‌کنند. این اندام تنها فقط چند ساعت در خارج از بدن کارایی‌اش را حفظ خواهد کرد، بنابراین باید هرچه سریعتر به گیرنده خود پیوند بخورد.
زمانی که قلب می‌رسد، گیرنده را به حالت بیهوشی عمومی می‌برند. جراح یک برش در طول قفسه سینه فرد ایجاد می‌کند، تا از طریق آن استخوان سینه را برداشته و قلب در معرض دید قرار بگیرد. جراحان برای حفظ جریان خون در حین برداشتن اندام آسیب دیده، از دستگاه بای پس قلبی ریوی استفاده می‌کنند این دستگاه کار قلب را بر عهده می‌گیرد، و نیروی کافی برای راندن خون در سرتاسر سیستم گردش خون بیمار را فراهم می‌سازد.
بعد از اینکه قلب قدیمی برداشته شد، جراحان شروع به پیوند زدن قلب اهدایی به سر جایش می‌کنند. که نیازمند فرایندی فوق‌العاده دقیق است، به شکلی که هر رگ خونی و شریان باید با دقت متصل شود تا از هرگونه نشتی جلوگیری شود. این عمل می‌تواند ساعت‌ها به طول بیانجامد، حتی در صورت وجود بافت زخمی از جراحی‌های پیشین می‌تواند بیشتر هم طول بکشد. پس از اتمام کار، دستگاه بای پس خاموش شده و خون می‌تواند وارد [سرخرگ] آئورت شود. پزشکان قبل از بخیه زدن قلب جدید آن را با دقت بررسی می‌کنند تا از تپش آن مطمئن شوند.
حتی پس از تمام شدن عمل، هنوز کار برای انجام دادن وجود دارد. جراحان قادر نیستند که قلب را به طور مستقیم به سیستم عصبی فرد گیرنده وصل کنند، و ممکن است که سال‌ها طول بکشد تا بدن به طور کامل به عضو جدید عصب رسانی کند. عضو پیوندی، در این دوره، در حالت استراحت، ضربان قلبی بالاتر و خطر سکته دارد که ورزش کردن را دشوار و خطرناک می‌سازد. و از آنجایی که یافتن یک تطابق کامل بین اهدا کننده و پذیرنده فوق‌العاده کمیاب است، سیستم ایمنی به قلب جدید هم واکنش‌هایی نشان خواهد داد. دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی می‌توانند به مدیریت ریسک گذر از این دوره کمک کنند، اما همچنین بیماران را در معرض ابتلا به عفونت‌های خطرناک قرار می‌دهند. برای ایجاد تعادل در این دو نگرانی، به نظارت و آزمایش مداوم نیاز است.
با وجود این چالش‌ها، حدود ۷۰٪ گیرندگان پیوند قلب حداقل پنج سال بعد از عمل زنده می‌مانند، و فقط کمی بیش از ۲۰٪ آنها ۲۰ سال دیگر زنده می‌مانند. بنابراین وقتی این فرایند با موفقیت انجام شود، می‌تواند واقعا نجات‌دهنده باشد. متاسفانه، اغلب مردم کشورهای درحال توسعه از تجربه این عمل عاجز هستند. و بسیاری از قلب‌های زنده و سالم به دلیل مسائل قانونی و نظارتی قابل اهدا نیستند. هزاران نفر اسمشان در لیست‌های انتظار وجود دارد، که بیشتران هرگز یک قلب اهدایی مناسب و مطابق خودشان نمی‌توانند پیدا نمی‌کنند.
