گالیله و ترسیم ماه به وسیله تلسکوپ خود در سال 1609
گالیله به دلیل حمایت از مدل خورشیدمرکزی جهان مشهور است. این متفکر سرکش سال‌های زیادی از عمر خود را صرف اصلاح طرح‌های تلسکوپ کرد و در نهایت تلسکوپی با بزرگنمایی 30 برابر تولید کرد. او با تلسکوپ خود سیارات و ماه ما را بررسی کرد. طرح‌های او از سطوح ناهموار و کوهستانی آن به دلیل جزئیات و تصویر انقلابی‌اش از ماه در زمان حیات‌اش واقعا ارزشمند بود.
اگرچه گالیله تلسکوپ را اختراع نکرد، اما اصلاحات او در عدسی به او این امکان را داد که بیش از هر کسی قبل از خود به جهان نگاه کند. او با نگاهش به ماه متوجه شد که ماه یک کره کامل نیست، مشتری قمر‌هایی دارد، زهره مراحلی را طی می‌کند و خورشید می‌چرخد.
یکی دیگر از کشفیات جدید، سطح ناهموار ماه بود که انسان سرانجام توانست با وضوح به آن خیره شود. دانشمندان مدت‌ها فکر می‌کردند که ماه صاف و کروی است، اما مشاهدات گالیله حفره‌ها و رشته‌کوه‌هایی مانند آنچه در زمین یافت می‌شود را نشان داد. او متوجه رقص سایه‌ها روی آن‌ها شد و مراحل را روی چندین ورق کاغذ ترسیم کرد.
اشراف ایتالیایی مجذوب تلسکوپ شده بودند، اما کلیسای کاتولیک از دانشی که همراه آن بود خشنود نبود. از جمله این یافته برایشان ناگوار این بود که زمین به دور خورشید می‌چرخد. ماجرای گالیله در قرن هفدهم، لحظه‌ای مهم در تاریخ کلیسای کاتولیک بود و زیمنه‌ای را برای درگیری‌ها و تعاملات علم و دین فراهم کرد.
گالیله هم یک بدعت‌گذار و هم یک افسانه علمی بود. نقاشی‌های او از ماه و سایر مشاهدات منظومه شمسی، مرز‌های دانش بشری را گسترش داد.
بیش از 300 سال بعد، انسان روی سطح ناهمواری که گالیله ترسیم کرده بود راه رفت.
