دانشمندان سلول‌های مغزی (نورون‌های) ایجادکننده ترس را شناسایی کردند
چه چیز باعث ترس می‌شود و مغز ما چطور اطلاعات حسی بینایی، بویایی، لامسه، چشایی و شنوایی را به صورت ترس ترجمه می‌کند؟
تصور می‌شود که وقتی مدارهای عصبی خاص در بخشی از مغز به نام آمیگدال تحریک می‌شوند، ترس ایجاد می‌شود. ترسی که خیلی اوقات برای بقا لازم است.
با این حال وجود چنین مسیر عصبی به صورت دقیق هنوز ثابت نشده. اکنون یک مطالعه جدید شواهد قوی از دو مدار غیر همپوشان ارائه کرده که عملکرد این دو در کنار هم ایجاد ترس می‌کند.
محققین ابتدا با شک به دخیل بودن نورون‌هایی که دارای مولکولی به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین (CGRP) هستند، کار خود را شروع کردند.
آن‌ها با آزمایش فرضیه خود بر روی موش‌های اصلاح شده ژنتیکی، دو جمعیت متمایز از این نورون‌های CGRP را در ساقه مغز و تالاموس یافتند که به آمیگدال حیوان متصل می‌شوند.
نورون‌های انسانی CGRP هم ممکن است مدار عصبی ایجاد کنند که در میگرن، PTSD و اختلال طیف اوتیسم دخیل باشند.
محققان یک دستگاه کوچک برای تصویربرداری از کلسیم به نام مینی‌سکوپ در موش‌ها نصب کردند که به دانشمندان اجازه می‌دهد تا فعالیت نورون‌های CGRP را در حالی که موش آزادانه در حال پرسه زدن بودند و به محیط خود پاسخ می‌دهد، ردیابی کنند.
سپس موش‌ها در معرض محرک‌های تهدیدکننده، از جمله یک شوک الکتریکی، صدایی شبیه رعد و برق، تصویر شبیه پرنده و بوی تری متیل تیازولین شبیه به بوی مدفوع روباه قرار گرفتند.
دانشمندان فعالیت ۱۶۰ نورون CGRP، که نیمی از نوع CGRP SPFp و نیم دیگر شبیه CGRP PBel ثبت کردند.
آن‌ها دریافتند که بیشتر نورون‌های CGRP زمانی که موش با صدا‌ها، مزه‌ها، بو‌ها، احساسات و نشانه‌های بصری تهدیدآمیز مواجه می‌شود، فعالیت خود را افزایش می‌دهند.
سونگ هان، زیست شناس دستگاه عصبی در مؤسسه مطالعات بیولوژیکی سالک در کالیفرنیا می‌گوید: «مسیر مغزی که ما کشف کردیم مانند یک سیستم هشدار مرکزی عمل می‌کند. نورون‌های CGRP توسط محرک حسی منفی از هر پنج نوع حواس، یعنی بینایی، صدا، چشایی، بویایی و لامسه فعال می‌شوند.»
محققان می‌خواستند تأیید کنند که این نورون‌های CGRP برای درک تهدید چندحسی مورد نیاز هستند. به عبارت دیگر، نورون‌های دیگر نمی‌توانستند همان واکنش ترس را ایجاد نمی‌کردند.
بنابراین در موش‌ها، نورون‌های CGRP را خاموش کردند و آزمایش را دوباره انجام دادند تا ببینند آیا حیوانات همچنان خواهند ترسید یا نه.
محققان دریافتند در موش‌هایی که این نورون‌ها خاموش شده، به طور قابل توجه واکنش به محرک‌های ایجادکننده ترس کمتر می‌شود.
محققان همچنین نشان دادند که این نورون‌های CGRP برای شکل‌دهی خاطرات تهدیدکننده با استفاده از آزمایش یادگیری پاولوفی ضروری هستند.
اگر همین مدار عصبی CGRP در انسان یافت شود، این تحقیق ممکن است به درمان شرایط پزشکی کمک کند.
فعلا دارو‌هایی که CGRP را مسدود می‌کنند برای درمان میگرن استفاده شدهاند، پژوهشگران امیدوارند که مطالعه‌شان آغازگر استفاده از این نوع داروها در تسکین علایم بیماری PTSD یا حساسیت بیش از حد حسی در اوتیسم شود.
این مقاله در Cell Reports منتشر شده.
