آشالازی چیست و چطور تشخیص و درمان داده می‌شود؟
آشالازی به علت فقدان پریستالتیسم مری و ناتوانی در شل شدن اسفنکر تحتانی مری (LES ایجاد می‌شود. آشالازی شایع‌ترین اختلال حرکتی اولیه مری می‌باشد. ۹۸٪ موارد آشالازی، ایدیوپاتیک است.
فقدان سلول‌های گانگلیونی در شبکه می‌انتریک، تغییرات دژنراتیو عصب واگ، تغییرات دژنراتیو در هسته حرکتی خلفی واگ به همراه وجود انکلوزیون‌های درون سیتوپلاسمی (Lewy Bodies) از اختلالات مشاهده شده در مبتلایان به آشالازی می‌باشد.
حداکثر بروز این بیماری در ۳۰ تا ۶۰ سالگی است.
علائم بالینی: علامت Hallmark آشالازی، دیسفاژی است که به طور مشخص هم برای جامدات و هم برای مایعات می‌باشند (دیسفاژی به جامدات و مایعات). سایر علائم شایع عبارتند از: رگورژیتاسیون مواد غیراسیدی، درد قفسه سینه و سوزش سردل. علائم سال‌ها قبل از تشخیص وجود دارند. کاهش وزن و علائم ریوی (سرفه ناشی از آسپیراسیون) هم ممکن است وجود داشته باشد.
تشخیص: تشخیص آشالازی با مانومتری قطعی می‌شود، در مانومتری این بیماران موارد زیر وجود دارد.
۱- فشار اسفنکتر مری در حالت استراحت بالاست.
۲- شل شدن اسفنکتر تحتانی مری مختل یا ناکامل می‌باشد. ۳- انقباضات هم زمان و کم دامنه (Low-amplitude ) در جسم مری
: Barium Swallow یک نمای کاراکتریستیک را در آشالازی نشان می‌دهد که یک مری متسع و پر از مایع است که در انت‌ها تنگ شده است و به آن نمای «منقار پرنده» یا «Bird’s Beak» گفته می‌شود.
درمان: اقدامات درمانی در آشالازی به قرار زیر است:
1- درمان دارویی با نیترات‌ها و کلسیم بلوکرها جهت کاهش فشار اسفنکتر
تحتانی مری (LES) به همراه PPIها
۲- تزریق بوتولینوم توکسین جهت کاهش فشار
LES ۳- اتساع پنوماتیک
۴- می‌وتومی هلرمری که به روش لاپاروسکوپی یا جراحی صورت می‌گیرد.
