محققان ژن‌هایی را کشف کرده‌اند که عامل حرکت موزون و هماهنگ مردم همراه با پخش موسیقی می‌شود: تنها 16 درصد این استعداد ژنتیکی و بقیه ناشی از عوامل دیگر است!
یک تیم بین‌المللی از دانشمندان به رهبری محققان مؤسسه ژنتیک واندربیلت، اولین تحقیق در مقیاس بزرگ را در مورد ژنتیک ریتم موسیقی را منتشر کرده‌اند. در این مطالعه تاریخی نزدیک به 70 نوع ژنتیکی مرتبط با توانایی ما برای حرکت همزمان با موسیقی انجام شد.
این تحقیق جدید از داده‌های شرکت تجاری ژنتیک 23andMe استفاده کرد. بیش از 600 هزار نفر در این مطالعه شرکت کردند که ریتم موسیقی از طریق یک پرسشنامه خود گزارشی اندازه‌گیری شد.
رینا توضیح داد: «نتایج GWAS [مطالعه انجمن گسترده ژنوم] ما نشان داد که معماری ژنتیکی همگام‌سازی (بگذارید راحت‌تر بنویسیم قر دادن!) چند ژنی بود و 69 جایگاه مهم در سطح ژنوم پیدا می‌شود و میزان وراثت‌پذیری مبتنی بر SNP 13 تا 16 درصد برآورد شد.
یافته‌ها تأیید می‌کنند که یک ژن “ریتم” واحد وجود ندارد. در عوض، توانایی حرکت همزمان با موسیقی یک ویژگی فوق‌العاده پیچیده است. همانطور که گوردون اشاره کرد، نقش ژنتیک وراثت‌پذیر در این صفت بیش از 16 درصد تخمین‌زده می‌شود، بنابراین مشخص است که بسیاری از عوامل دیگر بر این نوع ریتم موسیقی تأثیر می‌گذارند.
جالب‌ترین آنالیز این مطالعه در مورد سایر اثرات ژن‌هایی است که بر همگام‌سازی ضربان تأثیر می‌گذارند. به گفته گوردون، بسیاری از ژن‌های شناسایی‌شده در این مطالعه همچنین در رشد عصبی و ویژگی‌های زیستی ریتمیک حیاتی، مانند راه رفتن، نقش دارند.
ژن‌ها در مراحل اولیه رشد مغز اثرشان را در نواحی زیر قشری قشری شنوایی و حرکتی مغز اعمال می‌کنند و معماری ژنتیکی و عصبی ریتم را به هم متصل می‌کنند.
یکی از محدودیت‌های این مطالعه این بود که نمونه ژنتیکی آن عمدتاً شامل افرادی با اجداد اروپایی بود. در حالی که محققان پیشنهاد می‌کنند بررسی مجموعه داده‌های ژنتیکی گسترده‌تر برای مطالعات آینده بسیار مهم است، آن‌ها همچنین از دانشمندان می‌خواهند که محتاط باشند، زیرا این نوع مطالعه باید بسیار دقیق انجام شود.
گوردون و نوری جاکوبی، نویسنده همکار او، در تفسیری بر تحقیقات خود، بر نیاز به رفتار «مسئولانه اخلاقی و اجتماعی» در مطالعات ژنتیکی آینده در زمینه موسیقی تأکید می‌کنند. یک مطالعه همراه از گوردون، ژاکوبی و همکارانش در تلاش است تا برخی از دستورالعمل‌های اخلاقی را به امید اجتناب از نتایج نژادپرستانهاز این نوع تحقیقات ارائه کند.
گوردون و ژاکوبی تأکید کردند: «… درک این موضوع بسیار مهم است که ارتباط ژنومی با همگام‌سازی با موسیقی نیست و ما نمی‌توانیم استنباط‌ها یا رتبه‌بندی‌های قطعی فردی را صرفاً بر اساس ژنتیک انجام دهیم. “محیط همچنین نقش اصلی (و هنوز به خوبی درک نشده) در تأثیرگذاری بر مهارت‌های ریتمیک فردی ایفا می‌کند!
مطالعه جدید در Nature Human Behavior منتشر شده است.
