محققان تصور می‌کنند که معمای کوتاهی بازو‌های تی رکس را حل کرده‌اند
در طول دو دهه، دیرینه‌شناسی به نام کوین پادیان، در یک سمینار با عنوان عصر دایناسور‌ها برای دانشجوهای سالی اولی تدریس می‌کرد، سؤالی که غالباً توسط دانشجوها پرسیده می‌شد: چرا دستهای تیرانوسوروس رکس به‌طور مسخره‌ای کوتاه است؟
او برای پاسخ به این سؤال، معمولاً طیفی از فرضیه‌های پیشنهادی دیرینه‌شناسان را فهرست می‌کرد – برای جفت‌گیری، نگه داشتن یا ضربه زدن به طعمه، واژگونی بر روی تریسراتوپ – اما شاگردانش که معمولاً به یک ماکت در اندازه واقعی خیره می‌شدند، قانع نمی‌شدند.
پس دست آخر، پاسخ معمول پادیان این بود: “هیچ کس نمی‌داند.”
در مقاله‌ای که در شماره فعلی مجله Acta Palaeontologia Polonica منتشر شده است، پادیان فرضیه جدیدی را مطرح می‌کند: بازو‌های T. rex برای جلوگیری از قطع شدن تصادفی یا عمدی آنها در هنگام جمع شدن دستهای از تی رکس‌ها بر روی یک لاشه، کوچک شدند تا برخورد سهوی یا عمدی سرها و دندان‌های تی‌رکس‌های کناری دست‌ها را از جا نکند و پاره نکند!
یک T. rex با طول 14 متر، جمجمه‌ای به طول 1.5 متر داشت، اما بازو‌هایش فقط 90 سانتیمتر بودند. مثل این می‌ماند که یک انسان 180 سانیتمتری، بازوهایی به طول 12 سانتیمتر داشته باشد.
زخم‌های شدید گاز گرفتگی می‌توانستند باعث عفونت، خونریزی، شوک و در نهایت مرگ شود.
پادیان خاطرنشان می‌کند که پیشینیان تیرانوسورید‌ها بازو‌های بلندتری داشتند، بنابراین باید دلیلی وجود داشته باشد که هم از اندازه بازوها کاهش یافته‌اند و قدرت تحریک بازوها کاسته شده.
این امر نه تنها بر تی رکس که در اواخر دوره کرتاسه در آمریکای شمالی زندگی می‌کرد، بلکه به صورت مشابهی بر روی ابلیسارید‌های آفریقایی و آمریکای جنوبی از اواسط کرتاسه و کارکارودونتوسورید‌ها که در سراسر اروپا و آسیا در طول دوره کرتاسه زندگی می‌کردند تأثیر گذاشته.
پادیان اعتراف می‌کند که اثبات هر فرضیه، از جمله فرضیه او، 66 میلیون سال پس از انقراض آخرین T. rex دشوار خواهد بود.
هنگامی که بارنوم براون، اولین فسیل‌های T. rex را در سال 1900 کشف کرد، تصور کرد که بازو‌های پیدا شده آنقدر کوچک هستند که نمی‌توانند بخشی از اسکلت باشند. همکار او، هنری فیرفیلد آزبورن، که تی. رکس را توصیف و نامگذاری کرد، این فرضیه را مطرح کرد که بازو‌های کوتاه برای گرفتن جفت در هنگام جفت‌گیری باشند. این شبیه به گیره‌های لگنی برخی از کوسه‌ها که در واقع باله‌های اصلاح شده هستند. اما آزبورن نتوانست هیچ مدرکی ارائه کند و پادیان استدلال کرد که بازو‌های تی رکس برای در بر گرفتن یک تی رکس ماده خیلی کوتاه هستند.
در طول بیش از یک قرن، سایر توجیهات پیشنهادی برای کاربرد بازو‌های کوتاه شامل تکان دادن آن برای جذب جفت یا دادن سیگنال‌های اجتماعی، لنگر دادن به تی رکس برای بلند شدن از زمین، نگه داشتن طعمه و ضربه زدن به دشمنان بود.
پادیان از منظر دیگری به این سؤال پرداخت و پرسید که بازو‌های کوتاهتر چه فایده‌ای برای بقای حیوان دارند و با توجه به احتمال دست‌جمعی شکار کردن برخی از آنها، توجیه جدید را مطرح کرده است.
مارمولک غول پیکر کومودو هم اندونزی به صورت گروهی شکار می‌کند و زمانی که طعمه را می‌کشد، مارکولک‌ها بزرگتر روی لاشه جمع می‌شوند و بقایای آن را برای کوچکتر‌ها می‌گذارند. همین امر می‌تواند در مورد T. rex و سایر تیرانوسورید‌ها نیز صادق باشد.
پادیان گفت که اثبات این فرضیه ممکن است هرگز امکان‌پذیر نباشد، اما اگر نمونه‌های موزه‌ای در سراسر جهان از نظر آثار گازگرفتگی بررسی شوند، می‌توان گام‌های خوبی در جهت اثبات برداشت.
زخم‌های دندان روی جمجمه و سایر قسمت‌های اسکلت در تیرانوزور‌ها و سایر دایناسور‌های گوشتخوار به کرات پیدا شده‌اند. پس اگر آثار گازگرفتگی کمتری بر روی دستهای آنها پیدا شود، نشان می‌دهد که این تطبیق در جهت کاهش گازگرفتگی صورت گرفته است.
