انسان‌ها در صورت یک سفر بزرگ فضایی باید چه چیزهایی همراه ببرند و چه چه چیزهایی را باقی بگذارند؟
یک روز، انسان‌ها فضا را با یکدیگر اکتشاف خواهند کرد و به صورت پراکنده در منظومه شمسی و بر روی سیاره‌هایی مثل مریخ و فراتر از آن زندگی می‌کنند.
خورخه مانیز روبیو :
ما در آغاز عصر جدیدی از اکتشاف آینده و تجاری‌سازی فضا هستیم. در ابتدا، ماه خواهد بود و از آنجا، مریخ و بقیه منظومه شمسی. من همیشه مجذوب اکتشاف فضا بوده‌ام، اما در عین حال، نگران پیامدهای متعددش نیز بوده‌ام. از نظر تاریخی، اکتشاف بشر موجبِ بهره‌برداری متجاوزانه از مردم، زمین و منابع شده است. این فرآیند استعمار ادامه‌دار جهان ناعادلانه‌ای که امروز در آن زندگی می‌کنیم را شکل داده است. پس چگونه می‌توانیم مطمئن شویم که از ماندگار شدن این الگوهای استعماری جلوگیری می‌کنیم؟
وقتی به عنوان هنرمند در آژانس فضایی اروپا منصوب شدم، فکر کردم این یک فرصت بی‌نظیر برای یک بیانیه جسورانه، برای تجدیدنظر است: ما به عنوان انسان واقعاً باید چه چیزهایی با خود در این سفر فضایی به همراه ببریم؟ و شاید حتی مهم‌تر، چه چیزی باید از خود بر جای بگذاریم؟ به عنوان یک مرد سفیدپوست دارای امتیاز که در اروپا متولد و بزرگ شده‌ام، من در جهانی رشد کرده‌ام که هنرها، علم و فناوری غربی، نسبت به هر نوع دیگری از دانش، برتر در نظر گرفته می‌شوند. هرچند، با بازدید از موزه‌های بسیار و مجموعه‌های گسترده آنها، محصولات میراث استعماری ما، طیف گسترده‌ای از فرهنگ‌ها را شناختم و همچنین روش‌های منحصربه‌فرد درک جهانی که در آن زندگی می‌کنیم. بزرگ‌ترین دستاورد بشر، فرود بر سطح ماه نبوده است، بلکه تنوع فرهنگی ما، آیین‌ها، باورها و دانش موجود در آن بوده است.
این میراث غنی به گذشته تعلق ندارد بلکه کاملاً زنده است، گاهی حتی پیشرفت می‌کند. ما به ندرت درباره موضوعات فرهنگی، اخلاقی یا حتی معنوی صحبت کنیم وقتی درباره اکتشاف فضا بحث می‌کنیم، اما من باور دارم که دقیقاً فرهنگ است که در آینده به ما هدفی خواهد داد. از طریق فعالیت‌های هنری‌ام، من می‌آموزم ابعاد متعدد فرهنگی را پاس بدارم بدون حس دلتنگی یا مدارا که به طور تاریخی از این فرهنگ‌ها، دانش و اهمیت آنها نمایش داده شده است.
این کیم کیوم-هوا است، نمادین‌ترین شَمَن کُره که سال گذشته درگذشت. من کیم کیوم-هوا را در معبدش در جزیره گانگوا ملاقات کردم، و آنجا شاهد آخرین آیین او بودم، جشنی برای برکت دادن به هفتادمین سال او به عنوان یک شَمَن و آماده کردنش برای عزیمت به جهان روحی او.
با قدمتی از زمان ماقبل تاریخ، شَمَن‌باوری در کره یک نوع پابرجا از فعالیت روحی و منبعی برای توانمندسازی زنان بسیاری بوده است. این جئونگ سون-دئوک است، شَمَن مردم، در طول جشنی که چند روز و شب طول کشید. تعظیم کردن به او را به یاد دارم وقتی توسط شمشیرها و لباس‌های رنگارنگ و هدایا احاطه شده بود. اشیاء روزمره تعالی می‌یافتند و جلوی چشمانم، بُعد جدیدی پیدا می‌کردند. او را دیدم که به یک خدا تبدیل شد، بدنش از طریق رقص، دعا و آیین متحول شد. جالب اینجاست که با وجود موقعیت آنها از نظر قدرت، شمن‌های کره‌ای انسان‌هایی بخشنده و فروتن باقی می‌مانند. به واسطه‌ای این زنان، من توانستم آشکارا قدرت را در شکل‌های باستانی دانش ببینم. نقشی که فرهنگ ما در حفظ یک تعادل شکننده کیهانی ایفا می‌کند.
این دون رامون است، یک شفا دهنده محلی در مرکز هنرهای بومی در وراکروز مکزیک، جایی که فرهنگ توتوناک به نسل‌های آینده آموخته می‌شود. مدیر این مرکز، اومبرتو گارسیا، افتخار می‌کرد وقتی یک مدل آموزشی را شرح می‌داد که در آن رشته‌هایی مثل هنر، ارتباطات یا پزشکی مستقل نیستند، بلکه به هم پیوند داده شده‌اند. جهان‌بینی توتوناک حول این بُعد همیشه در حال تغییر و به هم پیوسته می‌چرخد. یک ریتم طبیعی وجود دارد که تمام فعالیت‌ها را اینجا برمی‌انگیزد، می‌خواهد آشپزی، بافندگی یا شفابخشی باشد. هیچ چیز بیهوده یا تزئینی نیست. هر حرکت و هر اقدام، معنایی دارد. این سنت‌ها، باورها و آیین‌ها، این‌ها به هیچ وجه ایستا نیستند. این‌ها نتیجه هزاران سال فعالیت در یک فرآیند رنج‌آور احیاکننده هستند.
این‌ها قطعاتی بی‌نظیر از حکمت هستند که باید قطعاً با خود به آینده ببریم. و من برای تحقق آن کار می‌کنم. من می‌خواهم مدل کنونی استعمار فضا را به چالش بکشم، و تصمیم گرفتم با یک حرکت بزرگ آغاز کنم — با به رسمیت شناختن ماه به عنوان یک نماد جهانی تجدید حیات و نوسازی. به عنوان بخشی از برنامه‌های آژانس فضایی اروپا برای پشتیبانی از حضور دائمی انسان در ماه، من ساختن معبد ماه را پیشنهاد می‌کنم، مکانی در آینده برای نمایش‌های فرهنگی متنوع، سنت‌ها و تحقیقات علمی. معبد ماه بر روی لبه‌ی دهانه‌ی شکلتون قرار خواهد داشت، یک دهانه‌ی عظیم ناشی از برخورد که شامل قله‌های همیشه روشن و تاریکی‌های ابدی است. طراحی آن با بهره‌گیری از جاذبه کم ماه، استفاده از منابع محلی و مکانیک پیچیده آسمانی انجام می‌شود که در قطب جنوبی ماه عمل می‌کند.
در فضای داخلی آن می‌توان آثاری از اجسام فرهنگی جدید جذاب یافت، مجموعه‌ای از اشیایی که با خاک ماه و مواد فضایی کمیاب ساخته شده‌اند، که نمادی از دانش اجدادی بشر و تمام پیچیدگی آن هستند. این ماسک‌ها، ظروف و سایر مصنوعات آیینی، اشیایی قدرتمند برای رساندن مفهوم تحولات عمیق شخصی هستند، گاهی حتی به پُلی میان جهان‌های دور تبدیل می‌شوند. آنها نشان‌دهنده تنوع گسترده موجود در تجربه بشر هستند. این اشیاء هزاران داستان هنوز نانوشته را با خود حمل می‌کنند. برخی محافظ هستند، در حالی که دیگران مرتبط با شرایط دشواری هستند که مردم خارج از سیاره تحمل خواهند کرد. اما حتی اگر این اشیاء از مکانی بسیار دورتر از اینجا بیایند، ما همچنان می‌توانیم یک خصوصیت آشنای انسانی را درون آنها ببینیم.
معبد ماه، ماه را به عنوان سنجه‌ای برای تمام چیزها گرامی می‌دارد. یادبودی است از عقل و تخیل بشر. نمایانگر شانس ما برای گرد هم آوردن دوباره‌ی علم، هنر و آیین است. شاید این یک چشم‌اندازِ شخصی و حتی آرمان‌گرایانه برای آینده‌ی بین‌سیاره‌ای ما باشد، اما شاید به واسطه‌ی این اقدامات آرمان‌گرایانه بتوانیم از بسیاری از پیش‌داوری‌هایمان اینجا در زمین رهایی یابیم، چرا که به روایت‌های شخصی متنوع‌تری برای آینده‌مان نیاز داریم، آینده‌ای که در آن به فرهنگ‌هایمان پشت نمی‌کنیم و نقشی که آنها در شکل دادن آنچه امروز هستیم، ایفا کرده‌اند. آینده‌ای که در آن بقای افراد ممتاز به بهای آسیب‌پذیرترین افراد تداوم ندارد، بلکه آینده‌ای که موقعیت شکننده‌ی ما در این جهان و مسئولیت‌های ما در قبال آن را به رسمیت می‌شناسد.
