کشور تووالو در حال آپلود خود در متاورس است، چون به دنبال تغییرات اقلیمی در حال غرق شدن است!

کشور تووالو در اقیانوس آرام در حال برنامه‌ریزی برای ایجاد نسخه‌ای از خود در متاورس است، تا پاسخی به تهدید وجودی افزایش سطح آب دریاها باشد.

وزیر دادگستری، ارتباطات و امور خارجه تووالو، سیمون کوفه، این خبر را به رهبران COP27 اعلام کرد.

او گفت که این طرح که “بدترین سناریو” را در نظر می‌گیرد، شامل ایجاد یک دوقلوی دیجیتالی از تووالو در متاورس به منظور بازآفرینی جزایر زیبای آن و حفظ فرهنگ غنی آن است:

تراژدی تغییرات اقلیمی قابل اغراق نیست […] تووالو می تواند اولین کشور در جهان باشد که تنها در فضای مجازی وجود دارد.اما اگر گرمایش جهانی بدون کنترل ادامه یابد، آخرین کشور نخواهد بود.

ایده این است که متاورس ممکن است به تووالو اجازه دهد تا “به عنوان یک دولت مستقل عمل کند” زیرا مردم آن مجبور هستند در جای دیگری زندگی کنند.

در اینجا دو داستان وجود دارد. یکی از یک کشور جزیره‌ای کوچک در اقیانوس آرام است که با یک تهدید وجودی مواجه است و به دنبال حفظ ملیت خود از طریق فناوری است.

مورد دیگر این است که آینده مطلوب تووالو اجتناب از بدترین اثرات تغییرات اقلیمی است. در این صورت، این ممکن است راهی برای جلب توجه جهان باشد.

ملت متاورس چیست؟

متاورس آینده‌ای رو به رشد را نشان می‌دهد که در آن واقعیت افزوده و مجازی بخشی از زندگی روزمره می‌شوند. دیدگاه‌های زیادی در مورد ماهیت متاورس وجود دارد که شناخته‌شده‌ترین آنها را مارک زاکربرگ، مدیرعامل متا، دارد.

وجه اشتراک بیشتر این بینش ها این ایده است که متاورس جهان‌های سه بعدی قابل تعامل و غوطه‌ور مجازی است. یک آواتار به صورت  پایدار از یک دنیای مجازی به دنیای دیگر حرکت می کند، به همان راحتی که در دنیای فیزیکی از یک اتاق به اتاق دیگر حرکت می کند.

هدف این است که توانایی انسان برای تمایز بین واقعی و مجازی، مجو شود.

کوفه بیان می کند که سه جنبه از ملیت تووالو را می توان در متاورژن بازسازی کرد:

قلمرو – بازآفرینی زیبایی‌های طبیعی تووالو، که می تواند به طرق مختلف با آن تعامل داشت.

فرهنگ – توانایی مردم تووالو برای تعامل با یکدیگر به صورتی که زبان، هنجارها و آداب و رسوم مشترک خود را در هر کجا که باشند حفظ کنند.

حاکمیت – اگر قرار بود سرزمین تووالو  از دست برود (تراژدی فراتر از تصور، اما آنها شروع به تصور آن کرده‌اند)، آیا حکومت آن می‌تواند بر آن حاکمیت داشته باشد؟

آیا واقعا می‌توان این کار را انجام داد؟

در صورتی که پیشنهاد تووالو در واقع یک پیشنهاد تحت اللفظی باشد و صرفاً نمادی از خطرات تغییرات اقلیمی نباشد، ممکن است چه شکلی باشد؟

از نظر فناوری، ایجاد تفریحات زیبا و ساحل زیبا قلمرو تووالو به اندازه کافی آسان است.

علاوه بر این، هزاران انجمن آنلاین مختلف و جهان های سه بعدی (مانند Second Life ) باید باشند تا فرهنگ را حفظ کنند.

اما کلا ایده ترکیب این قابلیت‌های فناورانه با ویژگی‌های حکمرانی برای یک «دوقلوی دیجیتال » از تووالو امکان‌پذیر است.

قبلاً آزمایش‌ دولت‌های مجازی وجود داشته. به عنوان مثال، اقامت الکترونیکی استونی تنها شکل آنلاینی از اقامت است که غیر استونیایی‌ها برای دسترسی به خدماتی مانند ثبت شرکت می توانند دریافت کنند.

مثال دیگر کشورهایی است که سفارتخانه های مجازی را در پلتفرم آنلاین Second Life راه اندازی می کنند.

با این حال، چالش‌های تکنولوژیکی و اجتماعی قابل توجهی در گرد هم آوردن و دیجیتالی کردن عناصری که کل یک ملت را تعریف می‌کنند، وجود دارد.

تووالو تنها حدود 12000 شهروند دارد، اما داشتن این تعداد از مردم در زمان واقعی در دنیای مجازی فراگیر یک چالش فنی است. مسائلی در مورد پهنای باند، قدرت محاسباتی و این واقعیت وجود دارد که بسیاری از کاربران از هدست بیزارند.

هیچ کس هنوز نشان نداده است که دولت-ملت ها می توانند با موفقیت به دنیای مجازی تبدیل شوند. حتی اگر می‌توانستند، دیگران استدلال می‌کنند که دنیای دیجیتال، دولت‌های ملت را زائد می‌کند.

پیشنهاد تووالو برای ایجاد دوقلوی دیجیتالی خود در متاورس پیامی در یک بطری است – پاسخی ناامیدکننده به یک موقعیت غم انگیز. با این حال یک پیام رمزگذاری شده نیز محسوب می‌شود برای دیگرانی که ممکن است عقب نشینی به فضای مجازی را به عنوان پاسخی به از دست دادن تغییرات آب و هوایی در نظر بگیرند.

 متاورس اصلا پناهگاه نیست

متاورس بر روی زیرساخت فیزیکی سرورها، مراکز داده، روترهای شبکه، دستگاه‌ها و هدست‌ها ساخته شده است. تمام این فناوری دارای ردپای کربن پنهان هستند و نیاز به نگهداری فیزیکی و انرژی دارد.

تحقیقات منتشر شده در نیچر پیش بینی می کند که اینترنت تا سال 2025 حدود 20 درصد از برق جهان را مصرف کند.

ایده ملت متاورس به عنوان پاسخی به تغییرات اقلیمی دقیقاً همان تفکری است که ما را به اینجا رساند. زبانی که پیرامون فناوری‌های جدید – مانند «رایانش ابری»، «واقعیت مجازی» و «متاورس» به کار گرفته می‌شود، هم تمیز و هم سبز است.

چنین اصطلاحاتی مملو از «راه حل گرایی تکنولوژیک» و سبز، اما آن‌ها این واقعیت را پنهان می‌کنند که واکنش‌های تکنولوژیکی به تغییرات اقلیمی اغلب به دلیل  انرژی بر بودن این مشکل را تشدید می‌کند .

کوفه به خوبی می‌داند که متاورس پاسخی به مشکلات تووالو نیست. او به صراحت بیان می کند که ما باید بر کاهش اثرات تغییرات آب و هوایی از طریق ابتکاراتی مانند معاهده عدم اشاعه سوخت های فسیلی تمرکز کنیم.

ویدیوی او در مورد حرکت تووالو به سوی متاورس یک انگیزع بسیار موفق است که در سراسر جهان منتشر شد، درست مانند درخواست او در جریان COP26 در حالی که تا زانو در آب رفته بود.

کوفه می‌گوید:

بدون وجدان جهانی و تعهد جهانی به رفاه مشترک ما، ممکن است بقیه جهان به صورت آنلاین به ما بپیوندند و سرزمین‌هایشان ناپدید شوند.

اولین ابتکار پروژه دیپلماسی مبتنی بر ارزش‌های تووالویی olaga fakafenua (سیستم‌های زندگی جمعی)، kaitasi (مسئولیت مشترک) و fale-pili (همسایه خوب بودن) را ترویج می‌کند، به این امید که این ارزش‌ها به سایر کشورها انگیزه دهد تا مسئولیت مشترک خود را درک کنند.

منبع: The Conversation