«گیره‌های مو»ی ساخته شده از DNA مصنوعی، راه جدیدی برای مبارزه با سرطان
محققان ژاپنی به یک درمان جدید امیدوارکننده سرطان دست یافته‌اند. این تیم توالی‌های DNA مصنوعی به شکل سنجاق‌های مو را ساخته که روی مولکول‌هایی که در سرطان بیش از حد بیان می‌شوند، می‌چسبد و پاسخ ایمنی قوی ایجاد می‌کنند.
دارو‌های مبتنی بر اسید‌های نوکلئیک – “NA” در DNA و RNA – به عنوان یک تکنیک جدید برای درمان طیف وسیعی از بیماری‌ها در حال پیدایش و رواج هستند. معروف‌تر از همه، واکسن‌های مبتنی بر mRNA برای COVID-19 این زمینه تحقیقاتی را تسریع کرده و شرکت‌های سازنده آنها اکنون به دنبال واکسن‌هایی علیه سایر ویروس‌ها مانند تبخال و حتی بیماری‌هایی مانند سرطان هستند.
اما در کانون دوم تحقیقات بایستی محققان دانشگاه توکیو را قرار دهیم. دارو‌های مبتنی بر اسید نوکلئیک در تشخیص سلول‌های سالم و سرطانی مشکل دارند که می‌تواند منجر به برخی واکنش‌های ایمنی خطرناک شود. بنابراین این گروه تحقیقاتی، مولکول‌های DNA مصنوعی را توسعه دادند که به‌طور ویژه برای هدف قرار دادن سلول‌های سرطانی طراحی شده‌اند.
نکته کلیدی شکل این مولکول‌ها است. در تحقیق جدید، آنها به پشت خم می‌شوند تا شبیه سنجاق‌های مو شوند و نامی گیره‌های موی از بین برنده سرطان یا انکولیتیک (oHPs) روی آنها گذاشته شده است.
این تیم به صورت شیمیایی این مولکول‌های DNA را به صورت جفتی سنتز کردند که برای واکنش با یک توالی میکرو RNA به نام miR-21 ساخته شده بودند که در برخی از انواع سلول‌های سرطانی بیش از حد بیان می‌شود.
هنگامی که oHPها با miR-21 روبرو می‌شوند، به آنها متصل می‌شوند و سپس خود را باز می‌کنند تا یک رشته DNA بسیار طولانی‌تر تشکیل دهند. سپس سیستم ایمنی از حضور آنها آگاه می‌شودو پاسخی را ایجاد می‌کند که می‌تواند سلول‌های سرطانی را پاک کند.
این تیم این روش را در کشت ظروف آزمایشگاهی سلول‌های سرطانی دهانه رحم و سینه انسان و همچنین ملانوم در موش‌های زنده آزمایش کردند. در همه موارد، oHPها نه تنها در کشتن تومور‌ها مؤثر بودند، بلکه از رشد بافت سرطانی بیشتر جلوگیری کردند.
تشکیل رشته‌های DNA طولانی به دلیل تعامل بین oHPهای DNA کوتاه و miR-21 بیان شده بیش از حد، که توسط این گروه تحقیقاتی یافت شد، اولین نمونه از استفاده از آن به عنوان یک پاسخ تقویت ایمنی انتخابی است که می‌تواند باعث پسرفت تومور رسود و شیوه جدیدی از درمان را پیشنهاد کند.
این روش امیدوارکننده است، اما البته هنوز در روز‌های ابتدایی است، و قبل از اینکه بتواند به یک درمان در دسترس برای بیماران انسانی تبدیل شود، باید کار‌های بیشتری انجام شود. این کارها شامل بررسی اثربخشی و سمیت احتمالی آنها با جزئیات بیشتر است.
این تحقیق در مجله American Chemical Society منتشر شده
منبع: دانشگاه توکیو
