آن دسته از کودکانی که اوتیسم دارند این تصویر را را به شکل متفاوتی می‌بینند
مغز ما فقط یک دوربین عکاسی ساده اپتیک نیست، بلکه پردازش‌های زیادی روی تصاویر ورودی انجام می‌دهد. بر این اساس برخی چیزها را بر اساس فرض‌های قبلی نهادینه شده، خیلی زود درک می‌کنیم، مثلا تشخیص چهره در یک چیز بی‌جان. گاهی هم مغز دچار اشتباه می‌شود و چیزی می‌بینید که در تعارض با واقعیت است.
فرد مبتلا به اوتیسم این عملیات ذهنی می‌توانند کمی متفاوت عمل کنند و به‌طور نامحسوسی بر نحوه ساخت تصویری از زندگی روزمره توسط مغز تأثیر بگذارند.
با در نظر گرفتن این موضوع، دانشمندان برای درک بهتر واگرایی عصبی تصویری ساختند تا حطای ادراکی بیماران اوتیسم را برجسته سازد.
تحقیق بر روی فعالیت مغز ۶۰ کودک، از جمله ۲۹ کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ( ASD )، نشان می‌دهد که تفاوت‌ها در نحوه پردازش اشکال توسط افراد می‌تواند راه‌هایی برای تجزیه و تحلیل مسیرهای پردازش خاص در مغز باز کند.
در این تحقیق از سبک کلاسیک خطای ادراکی تصویری استفاده شده که توسط روانشناس ایتالیایی، گائتانو کانیزسا ،معمول شده، که معمولاً شامل خطوط یا اشکال ساده، مانند دایره‌ها، با حذف بخش‌ها است. فضاهای خالی که به روشی خاص چیده شده‌اند، برای توصیف شکل دوم در فضای منفی استفاده می‌شوند.
برای «دیدن» اشکال مختلف، عملیات پردازش در سطوح بالاتر مغزی، محرک‌ها را ترکیب می‌کنند و یک الگوی تاریک و روشن را به تصویری جامع تبدیل می‌کنند.
اوتیسم به عنوان یک “اختلال طیفی” عصبی تعریف می‌شود، زیرا ویژگی‌های آن بسیار متنوع است و هر فرد توانایی‌ها و چالش های متفاوتی دارد.
با این حال، به طور کلی، تحقیقات نشان داده که بسیاری از افراد مبتلا به ASD اطلاعات حسی مانند صدا و بینایی را به گونه‌ای پردازش می‌کنند که معمول نیست. یک توهم نوری راه خوبی برای کشف این واگرایی عصبی است.
به عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که برخی از افراد مبتلا به ASD برای جابجایی بین دیدن یک جسم متحرک و دیدن رنگ در تقلا هستند. به طور کلی به نظر می رسید که مغز آنها روی جزئیات زوم می ند و از تصویر بزرگتر غفلت می‌کند.
در تحقیق تازه بچه‌ها روی یک صندلی نشاندند و یک دستگاه نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرام به پوست سرشان وصل شد، از آنها خواسته شد که روی یک نقطه مرکزی در مقابل پس‌زمینه خاکستری روی صفحه‌نمایش مقابلشان تمرکز کنند و وقتی نقطه از قرمز به سبز تغییر کرد، دکمه‌ای را فشار دهند.
این صفحه همچنین دارای چهار تصویر کانتورینگ بود که به صورت تصادفی یا به گونه ای تراز شده بودند که فضای منفی بین آنها یک شکل را توصیف می‌کرد.
وقتی از بچه‌ها درخواستم ی‌شد روی نقطه خاص تمرکز کنند و به فضاهای منفی ننگرند، شرکت کنندگان به طور “منفعلانه” دچار خطای ادراکی می‌شدند.
کودکان ۷ تا ۱۷ ساله که مبتلا به ASD تشخیص داده شده بودند، در پردازش توهم کانیزسا Kanizsa تاخیر داشتند.
این لزوما به این معنی نیست که شرکت کنندگان نمی وانند شکلی را که توسط این تصاویر تشکیل شده است تشخیص دهند، اما نشان می دهد که مغز آنها این تصویر را به روشی غیر خودکار پردازش کرده است.
امیلی نایت، عصب‌شناس از دانشگاه روچستر توضیح می‌دهد : «زمانی که ما یک شی یا تصویر را مشاهده می‌کنیم، مغز ما از فرآیندهایی استفاده می‌کند که در آن از تجربیات و اطلاعات زمینه‌ای ما را برای کمک به پیش‌بینی ورودی‌های حسی، رفع ابهام و پر کردن اطلاعات از دست رفته استفاده می‌شود.»
« این کودکان ممکن است نتوانند مانند همسالان خود اطلاعات دیداری از دست رفته را پیش‌بینی و جاهای خالی را پر کنند. ما اکنون باید بفهمیم که چگونه این ممکن است با رفتارهای حسی دیداری غیر معمولی که در برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم دارند، مرتبط باشد.»
مغز آنها کمتر حرکات بدن را پردازش می‌کند، ممکن است درک افراد دیگر برای آنها دشوارتر باشد و باید به زبان بدن توجه بیشتری داشته باشند تا افراد را ببینند.
دانستن این موضوع می تواند به پیدا کردن راه های جدید برای حمایت از افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند.
ایت امیدوار است که در آینده تحقیقات خود را در میان گروه‌های بزرگتر، از جمله کسانی که طیف وسیع‌تری از توانایی‌های کلامی و شناختی دارند، ادامه دهد. هدف نهایی او یافتن راه‌های جدید و بهتر برای حمایت از کودکان و بزرگسالان در طیف اوتیسم است.
این مطالعه در Journal of Neuroscience منتشر شده است.