مردی در سوئیس پس از تلاش برای در آغوش گرفتن یک فواره مشهور ژنو که با سرعت ۲۰۰ کیلومتر در ساعت آب بیرون می‌فرستاد، بستری شد!

مرد جوانی در ژنو پس از برخورد شدید با یکی از مشهورترین مکان‌های دیدنی ژنو، فواره جت دیو، به بیمارستان منتقل شد.

این مرد که نامش علنی نشده است، قبل از افتادن  بر روی بتن زیر فواره، توسط نیروی فوارهبه هوا پرتاب شد.

فواره Jet d\’Eau تقریباً بیش از ۴۰۰ لیتر آب در هر ثانیه را به سمت بالا پرتاب می‌کند و آب را به ارتفاع ۱۳۷ متری می‌رساند، یغنی ۴۶ متر بلندتر از مجسمه آزادی. به عبارت دیگر، فواره آب را با سرعت۲۰۰ کیلومتر در ساعت پرتاب می‌کند.

گزارش‌ها حاکی از آن است که مرد جوان، که گفته می‌شود حدود ۲۰ سال دارد، از موانعی که اطراف چشمه را احاطه کرده بودند، عبور کرد. سپس او به دلایلی ناشناخته ، تلاش کرد صورت خود را روی نازلی که آب از آن پمپ می‌شد قرار دهد، اما به عقب پرتاب شد.

مرد جوان برای اینکه منصرف نشود، برای بار دوم نزدیک شد – این بار سعی کرد فواره را در آغوش بکشد و به سرعت با نیروی آب به هوا پرتاب شد.

او در پیاده‌روی سیمانی آن نزدیکی سقوط کرد، سپس در کمال تعجب رهگذران، قبل از اینکه مقامات محلی برای انتقال او به بیمارستان به دریاچه ژنو برسند، به درون دریاچه ژنو فرو رفت.

افسران پلیس آمدند و به سرعت فواره را بستند تا او را نجات بدهند.

شرکت برق سوئیسی که این فواره را اداره و راه‌اندازی می‌کند، یعنی SIG، گفت که شکایتی را علیه این مرد به دلیل تجاوز به قانون شکایت خواهد کرد.

فواره Jet d\’Eau که ببه معنی «جت آب» است، از قرن نوزدهم یکی از اصلی‌ترین نقاط دیدنی ژنو بوده است. چشمه سر به فلک کشیده آب نماد جاه طلبی و سرزندگی شهر است.

بین سال‌های ۱۸۵۰ و ۱۸۹۰، جمعیت ژنو از ۶۴۰۰۰ نفر به بیش از ۱۰۰۰۰۰ نفر افزایش یافت. به عنوان مرکز صنعت و تجارت، فناوری جدید در ژنو در حال ظهور بود و این ماشین‌های جدید به مقدار قابل توجهی نیرو نیاز داشتند.

برای تأمین برق این ماشین‌های جدید، مهندسان از جریان رودخانه رون استفاده کردند و یک پمپ هیدرولیک ساختند که می‌توانست از آب برای تأمین انرژی ماشین‌های کارخانه،  به‌ویژه در کارگاه‌های ساعت‌سازی استفاده کنند.

با این حال، در شب، هنگامی که کارگران برای روز به خانه رفته بودند، فشار زیادی در سیستم ایجاد شد. مهندسان در ابتدا مجبور بودند برای متوقف کردن هر پمپ به طور جداگانه عجله کنند – تا زمانی که یک شیر اطمینان برای کنترل فشار اضافه کردند. محصول جانبی این شیر اطمینان، فواره عظیمی از آب بود که به آسمان آب می‌پاشید.

در آن زمان، ارتفاع آب تنها ۴۶ متر می‌رسید. در نهایت، مهندسان سیستمی را طراحی کردند که دیگر نیازی به پاشیدن فواره عظیم به هوا نداشت – اما دیگر، خود مردم محلی و بازدیدکنندگان به طور یکسان علاقه زیادی به فواره پیدا کرده بودند.

شهر ژنو تصمیم گرفت این فواره را رسما به عنوان یک جاذبه توریستی معرفی کند. آن‌ها همچنین آن را به نقطه قابل مشاهده‌تر درشهر منتقل کردند، یعنی جایی که تا به امروز وجود دارد.

این فواره در ابتدا فقط در روز‌های یکشنبه و تعطیلات رسمی کار می‌کرد، اما آنقدر محبوب بود که شهر شروع به روشن کردن گهگاه آن در روز‌های هفته کرد. مشکل این بود که آب خود را از سیستم آب آشامیدنی عمومی می‌گرفت.

سپس، در سال ۱۹۵۱، دوباره اصلاح شد، آب را به سمت هوا بالا برد و مستقیماً از دریاچه بیرون می‌کشید، جایی که قبل از پرتاب شدن به هوا از یک سیستم تصفیه عبور می‌کرد.

از همان زمان پمپ‌های مشابهی مورد استفاده قرار گرفته‌اند، پیشرفت بعدی استفاده از جعبه پروژکتور LED بود که می‌تواند چشمه را با رنگ‌های مختلف روشن کند.