آرتریت روماتوئید (RA) -بیماری تخریب‌کننده مفصل‌ها- چیست و تشخیص و درمان آن به چه صورت است؟

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری خودایمنی مزمن است که در درجه اول مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پاتوفیزیولوژی آن شامل تعاملات پیچیده بین سیستم ایمنی، ژنتیک و عوامل محیطی است. در حالی که علت دقیق RA به طور کامل شناخته نشده است، محققان پیشرفت قابل توجهی در کشف مکانیسم‌های کلیدی درگیر در توسعه آن داشته‌اند:

عوامل ژنتیکی:

استعداد ژنتیکی نقش مهمی در ایجاد RA دارد. نشانگر‌های ژنتیکی خاصی مانند ژن HLA-DRB1 با افزایش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط هستند.

تصور می‌شود که این عوامل ژنتیکی بر پاسخ‌های ایمنی تأثیر می‌گذارند و به واکنش غیرطبیعی ایمنی علیه بافت‌های خود بدن، از جمله سینوویوم (پوشش مفصل) کمک می‌کنند.

خودایمنی:

RA با یک پاسخ خود ایمنی مشخص می‌شود، که در آن سیستم ایمنی به اشتباه بافت‌های سالم را هدف قرار می‌دهد و به آن‌ها حمله می‌کند، در درجه اول غشای سینوویال در مفاصل.

اتوآنتی‌بادی‌هایی مانند فاکتور روماتوئید (RF) و آنتی‌بادی‌های پپتید سیترولینه‌دار ضد حلقوی (ضد CCP)، اغلب در خون افراد مبتلا به RA یافت می‌شوند. این آنتی‌بادی‌ها به حمله سیستم ایمنی به بافت‌های مفصلی کمک می‌کنند.

التهاب:

محرک اولیه برای RA به خوبی تعریف نشده است، اما اعتقاد بر این است که شامل عوامل محیطی (مانند عفونت) است که می‌تواند منجر به فعال شدن سلول‌های ایمنی در سینوویوم شود.

سلول‌های ایمنی فعال شده، به ویژه سلول‌های T و سلول‌های B، سیتوکین‌های التهابی مانند فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α)، اینترلوکین-1 (IL-1) و اینترلوکین-6 (IL-6) را آزاد می‌کنند.

این سیتوکین‌ها باعث افزایش التهاب در غشای سینوویال می‌شوند که منجر به جذب سلول‌های ایمنی بیشتر و آزاد شدن آنزیم‌هایی می‌شود که به غضروف و استخوان مفصل آسیب می‌زند.

التهاب و تکثیر سینوویال:

در پاسخ به التهاب، غشای سینوویال ضخیم و تکثیر می‌شود، فرآیندی که به عنوان سینوویت شناخته می‌شود.

سلول‌های سینوویال در حال تکثیر آنزیم‌هایی مانند متالوپروتئیناز‌های ماتریکس (MMPs) آزاد می‌کنند که غضروف را تجزیه کرده و باعث فرسایش مفاصل می‌شود.

تخریب مشترک:

با گذشت زمان، التهاب و فرسایش مداوم بافت‌های مفصلی می‌تواند منجر به بدشکلی مفصل، از دست دادن عملکرد و درد مزمن شود.

فرسایش استخوان و آسیب غضروف از علائم RA هستند که در تخریب مفصلی که در این بیماری دیده می‌شود، نقش دارند.

اثرات سیستمیک:

RA به مفاصل محدود نمی‌شود. همچنین می‌تواند سایر اندام‌ها و سیستم‌های بدن را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به علائم سیستمیک مانند خستگی، تب و کاهش وزن شود.

التهاب مزمن در RA می‌تواند به مشکلات قلبی عروقی، بیماری ریوی و افزایش خطر عفونت کمک کند.

آرتریت روماتوئید- نشانه و علائم

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری خودایمنی مزمن است که در درجه اول مفاصل را درگیر می‌کند اما می‌تواند سایر سیستم‌های بدن را نیز درگیر کند. علائم آن می‌تواند از فردی به فرد دیگر از نظر شدت متفاوت باشد. در اینجا برخی از علائم و نشانه‌های رایج RA آورده شده است:

درد مفاصل: درد مفاصل مداوم که معمولاً مفاصل متعدد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، یکی از علائم بارز RA است. درد اغلب متقارن است، به این معنی که در مفاصل یکسان در هر دو طرف بدن رخ می‌دهد.

تورم مفاصل: مفاصل ملتهب می‌توانند در لمس متورم و حساس شوند. این تورم می‌تواند باعث ایجاد احساس گرما در مفاصل آسیب دیده شود.

سفتی صبحگاهی: بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید دچار سفتی صبحگاهی می‌شوند که بیش از یک ساعت طول می‌کشد. این سفتی می‌تواند حرکت را دشوار کند و با فعالیت ملایم بهبود یابد.

خستگی: RA اغلب با احساس خستگی مفرط و خستگی همراه است که می‌تواند طاقت‌فرسا باشد.

کاهش دامنه حرکتی: با پیشرفت RA، آسیب مفاصل می‌تواند منجر به کاهش دامنه حرکتی شود و انجام کار‌های روزانه را چالش برانگیز کند.

بدشکلی‌های مفصلی: در موارد پیشرفته، آرتریت روماتوئید می‌تواند ناهنجاری‌های مفصلی ایجاد کند، مانند ناهنجاری‌های «گردن قو» یا «بوتونیه» در انگشتان دست. ناهنجاری‌های مفصلی می‌تواند ناتوان‌کننده باشد.

علائم سیستمیک: RA می‌تواند سایر قسمت‌های بدن را تحت تاثیر قرار دهد و منجر به علائم سیستمیک مانند تب، کاهش وزن و علائم مشابه آنفولانزا شود.

ندول‌های روماتوئید: برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ندول‌های کوچک و سفت زیر پوست، معمولا در اطراف مفاصل آسیب دیده ایجاد می‌کنند. این ندول‌ها معمولاً دردناک نیستند اما می‌توانند آزاردهنده باشند.

مشکلات چشمی: RA گاهی اوقات می‌تواند عوارض چشمی از جمله خشکی، التهاب و اسکلریت ایجاد کند.

مشکلات تنفسی و قلبی عروقی: در برخی موارد، RA می‌تواند منجر به التهاب ریه (بیماری روماتوئید ریه) و افزایش خطر مشکلات قلبی عروقی شود.

علائم گوارشی: دارو‌های RA، به ویژه دارو‌های ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، گاهی اوقات می‌توانند منجر به علائم گوارشی مانند سوء هاضمه و زخم معده شوند.

مهم است که توجه داشته باشید که علائم RA می‌تواند در طول زمان متفاوت باشد، با دوره‌های عود (افزایش فعالیت بیماری) و بهبود (کاهش فعالیت بیماری). تشخیص زودهنگام و درمان مناسب برای مدیریت موثر RA و جلوگیری از آسیب و ناتوانی مفصل بسیار مهم است. اگر مشکوک به آرتریت روماتوئید هستید یا هر یک از این علائم را تجربه می‌کنید، ضروری است که برای تشخیص و برنامه درمانی مناسب با یک متخصص روماتولوژیست مشورت کنید.

آرتریت روماتوئید در اشعه ایکس

آرتریت روماتوئید (RA) می‌تواند در طول زمان به یافته‌های مشخصه بر روی اشعه ایکس (رادیوگرافی) مفاصل آسیب‌دیده منجر شود. این یافته‌ها می‌تواند به تشخیص و نظارت بر پیشرفت بیماری کمک کند. توجه به این نکته ضروری است که تغییرات اشعه ایکس ممکن است بلافاصله در مراحل اولیه RA قابل مشاهده نباشد و با پیشرفت بیماری آشکارتر می‌شود. در اینجا برخی از یافته‌های رایج اشعه ایکس مرتبط با RA آورده شده است:

فرسایش مفاصل: آسیب پیشرونده مفصل از مشخصه‌های آرتریت روماتوئید است. اشعه ایکس می‌تواند فرسایش را در استخوان‌ها در سطوح مفصلی نشان دهد. این فرسایش‌ها ناشی از التهاب مزمن و پاسخ ایمنی است که در RA رخ می‌دهد.

باریک شدن فضای مفاصل: RA می‌تواند باعث باریک شدن فضای مفصل (شکاف بین استخوان‌ها در یک مفصل) با فرسایش تدریجی غضروف شود. این باریک شدن در اشعه ایکس دیده می‌شود و نشان‌دهنده آسیب مفصل است.

فرسایش و بدشکلی استخوان: RA می‌تواند منجر به ایجاد فرسایش و بدشکلی استخوان، به ویژه در مفاصل کوچک دست و پا شود. این تغییرات می‌تواند منجر به ناهنجاری‌های مفصلی، مانند ناهنجاری‌های گردن قو یا بوتونیر در انگشتان شود.

تورم بافت نرم: اشعه ایکس همچنین ممکن است تورم بافت نرم را در اطراف مفاصل آسیب دیده به ویژه در مراحل اولیه بیماری نشان دهد.

استئوپنی دور مفصلی: این به کاهش تراکم استخوان در اطراف مفاصل آسیب دیده به دلیل التهاب اشاره دارد. می‌توان آن را به صورت ظاهری مبهم یا مبهم در اشعه ایکس مشاهده کرد.

آنکیلوز مفصل: در موارد شدید RA، انکیلوز مفصل (جوش دادن مفصل) می‌تواند رخ دهد که منجر به از دست دادن کامل عملکرد مفصل می‌شود. این را می‌توان در اشعه ایکس مشاهده کرد.

مهم است که به یاد داشته باشید که اشعه ایکس تنها یک ابزار در تشخیص و نظارت بر RA است. سایر تکنیک‌های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و سونوگرافی ممکن است اطلاعات دقیق‌تری در مورد التهاب و آسیب مفصل به خصوص در مراحل اولیه بیماری ارائه دهند.

RA معمولاً بر اساس ترکیبی از علائم بالینی، معاینه فیزیکی، آزمایش‌های خون (مانند فاکتور روماتوئید و آنتی‌بادی‌های پپتیدی ضد سیترولینه سیترولیندار) و مطالعات تصویربرداری، از جمله اشعه ایکس، تشخیص داده می‌شود. انتخاب روش تصویربرداری بستگی به وضعیت بالینی خاص و مرحله بیماری دارد. روماتولوژیست اغلب متخصص پزشکی است که این مطالعات تصویربرداری را تفسیر می‌کند و به تشخیص و مدیریت RA کمک می‌کند.

تشخیص آرتریت روماتوئید

تشخیص آرتریت روماتوئید (RA) شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی، معاینه فیزیکی، آزمایش خون و گاهی اوقات مطالعات تصویربرداری است. RA یک بیماری پیچیده است و تشخیص آن بر اساس مجموعه‌ای از معیار‌های ایجاد شده توسط سازمان‌های پزشکی مانند کالج آمریکایی روماتولوژی (ACR) و اتحادیه اروپا علیه روماتیسم (EULAR) است. در اینجا مراحل و ملاحظات کلیدی در تشخیص RA آورده شده است:

ارزیابی بالینی:

فرآیند تشخیصی معمولاً با یک تاریخچه پزشکی دقیق و ارزیابی بالینی شروع می‌شود. پزشک در مورد علائم شما از جمله درد مفاصل، تورم، سفتی و مدت زمان آن‌ها سوال خواهد کرد.

توصیف مکان، شدت و الگوی علائم مفصلی و همچنین هرگونه سفتی صبحگاهی که بیش از 30 دقیقه طول بکشد، ضروری است.

پزشک شما همچنین در مورد علائم سیستمیک مانند خستگی، تب و کاهش وزن سوال خواهد کرد.

معاینه جسمی:

یک معاینه فیزیکی برای ارزیابی مفاصل آسیب دیده از نظر علائم التهاب، تورم، گرما، حساسیت، و محدودیت دامنه حرکتی انجام می‌شود.

ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما همچنین ناهنجاری‌ها یا ندول‌های مفصلی را که می‌تواند با RA مرتبط باشد، بررسی می‌کند.

آزمایش خون:

آزمایش خون بخش مهمی از فرآیند تشخیصی است. در حالی که هیچ آزمایش قطعی واحدی برای RA وجود ندارد، نشانگر‌های خونی خاص می‌توانند اطلاعات ارزشمندی را ارائه دهند. آزمایشات خون رایج عبارتند از:

فاکتور روماتوئید (RF): این آنتی‌بادی در خون برخی افراد مبتلا به RA وجود دارد، اما نه همه.

آنتی‌بادی‌های پپتید سیترولیناته ضد چرخه‌ای (ضد CCP): این آنتی‌بادی‌ها اغلب برای RA اختصاصی‌تر هستند و می‌توانند در خون شناسایی شوند.

افزایش نرخ رسوب گلبول‌های قرمز (ESR) یا پروتئین واکنشی C (CRP): سطوح بالای این نشانگر‌ها ممکن است نشان‌دهنده التهاب در بدن باشد.

شمارش کامل خون (CBC): کم خونی، تعداد گلبول‌های قرمز خون کمتر از حد طبیعی، در RA شایع است و ممکن است از طریق CBC تشخیص داده شود.

مطالعات تصویربرداری:

اشعه ایکس، اولتراسوند یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) ممکن است برای ارزیابی آسیب و التهاب مفصل استفاده شود. اشعه ایکس می‌تواند فرسایش و بدشکلی مفصل را نشان دهد، در حالی که سونوگرافی و MRI می‌تواند اطلاعات دقیقی در مورد التهاب بافت نرم و سینوویت مفصل ارائه دهد.

ارزیابی معیار‌های ACR/EULAR:

روماتولوژیست‌ها اغلب از معیار‌های طبقه‌بندی ACR/EULAR برای کمک به تشخیص RA استفاده می‌کنند. این معیار‌ها عوامل مختلفی از جمله تعداد و نوع مفاصل آسیب دیده، نتایج آزمایش خون و طول مدت علائم را در نظر می‌گیرند.

استثناء سایر شرایط:

مهم است که سایر شرایطی که می‌توانند علائم RA را تقلید کنند، مانند استئوآرتریت، لوپوس اریتماتوز سیستمیک و سایر بیماری‌های خودایمنی رد کنید.

مشاوره با متخصص روماتولوژی:

روماتولوژیست یک متخصص پزشکی است که در تشخیص و درمان بیماری‌های خود ایمنی و التهابی مانند RA تخصص دارد. اگر مشکوک به RA باشد، پزشک مراقبت‌های اولیه شما را برای ارزیابی بیشتر و تایید تشخیص به روماتولوژیست ارجاع می‌دهد.

توجه به این نکته ضروری است که تشخیص و درمان زودهنگام RA می‌تواند به مدیریت موثر بیماری، جلوگیری از آسیب مفاصل و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. اگر مشکوک به آرتریت روماتوئید هستید یا علائمی را تجربه می‌کنید، برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، به دنبال ارزیابی پزشکی سریع و مشاوره با روماتولوژیست باشید.

درمان آرتریت روماتوئید

هدف درمان آرتریت روماتوئید (RA) کاهش علائم، کند کردن پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیمار است. مدیریت RA معمولاً شامل ترکیبی از دارو‌ها، اصلاح شیوه زندگی و در برخی موارد مداخلات جراحی است. انتخاب درمان به شدت بیماری، عوامل فردی بیمار و توصیه‌های یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، معمولاً روماتولوژیست، بستگی دارد. در اینجا یک مرور کلی از رویکرد‌های درمانی رایج برای RA آورده شده است:

دارو‌ها:

آ. دارو‌های ضد روماتیسمی اصلاح‌کننده بیماری (DMARDs):

DMARD‌ها دسته اولیه دارو‌هایی هستند که برای مدیریت RA استفاده می‌شوند. آن‌ها با سرکوب پاسخ خود ایمنی که باعث التهاب و آسیب مفاصل می‌شود، کار می‌کنند.

DMARD‌های معمولی رایج شامل متوترکسات، سولفاسالازین، لفلونوماید و هیدروکسی کلروکین است.

DMARD‌های بیولوژیک، مانند مهارکننده‌های فاکتور نکروز تومور (TNF) (مانند اتانرسپت، آدالیموماب) و سایر درمان‌های هدفمند (مانند ریتوکسیماب، آباتاسپت)، برای موارد شدیدتر یا زمانی که DMARD‌های معمولی بی‌اثر هستند، استفاده می‌شوند.

مهارکننده‌های ژانوس کیناز (JAK) مانند توفاسیتینیب دسته دیگری از دارو‌های مورد استفاده برای درمان RA هستند.

ب دارو‌های ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs):

NSAID‌ها می‌توانند به تسکین درد و کاهش التهاب در RA کمک کنند. آن‌ها اغلب به عنوان درمان کمکی برای DMARD‌ها استفاده می‌شوند.

به عنوان مثال می‌توان به ایبوپروفن، ناپروکسن و دیکلوفناک اشاره کرد.

ج کورتیکواستروئید‌ها:

کورتیکواستروئید‌ها، مانند پردنیزون، دارو‌های ضد التهابی قوی هستند که می‌توانند علائم RA را تسکین دهند.

آن‌ها اغلب در کوتاه مدت برای کنترل شعله ور شدن و کاهش التهاب استفاده می‌شوند، اما معمولاً به دلیل عوارض جانبی احتمالی به عنوان درمان طولانی مدت استفاده نمی‌شوند.

اصلاح سبک زندگی:

آ. ورزش: ورزش منظم و کم تاثیر می‌تواند به بهبود عملکرد مفاصل، کاهش سفتی و افزایش قدرت عضلانی کمک کند.

ب فیزیوتراپی: فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند تمرینات و تکنیک‌هایی را برای بهبود تحرک مفصل و کاهش درد ارائه دهند.

ج استراحت: متعادل کردن فعالیت با استراحت کافی برای مدیریت خستگی و جلوگیری از اعمال بیش از حد ضروری است.

د وسایل کمکی: وسایلی مانند آتل، بریس یا ارتز ممکن است به حمایت و محافظت از مفاصل آسیب دیده کمک کنند.

رژیم و تغذیه:

حفظ یک رژیم غذایی سالم و متعادل می‌تواند به مدیریت علائم RA و بهبود سلامت کلی کمک کند. برخی افراد متوجه می‌شوند که برخی تغییرات رژیم غذایی، مانند کاهش قند یا پیروی از یک رژیم غذایی ضد التهابی، ممکن است مفید باشد.

مدیریت درد:

علاوه بر دارو‌های مسکن با نسخه و بدون نسخه، تکنیک‌های مدیریت درد مانند گرما یا سرما درمانی می‌توانند تسکین دهند.

عمل جراحی:

در موارد آسیب شدید یا بدشکلی مفصل، مداخلات جراحی مانند تعویض مفصل (به عنوان مثال، تعویض مفصل ران یا زانو) یا سینووکتومی (برداشتن غشای سینوویال ملتهب) ممکن است در نظر گرفته شود.

آموزش و حمایت از بیمار:

آموزش در مورد RA، مدیریت آن، و اصلاح شیوه زندگی می‌تواند بیماران را برای ایفای نقش فعال در مراقبت از آن‌ها توانمند کند.

گروه‌های حمایتی و مشاوره می‌توانند حمایت عاطفی را فراهم کنند و به بیماران کمک کنند تا با چالش‌های زندگی با یک بیماری مزمن کنار بیایند.

درمان RA برای نیاز‌های هر بیمار فردی است و برنامه درمانی ممکن است در طول زمان با پیشرفت بیماری یا پاسخ به درمان تکامل یابد. پیگیری منظم با روماتولوژیست برای نظارت بر فعالیت بیماری و تنظیم درمان در صورت لزوم برای دستیابی به بهترین نتایج ممکن ضروری است. تشخیص زودهنگام و شروع زودهنگام درمان مناسب در پیشگیری از آسیب و ناتوانی مفصل در RA بسیار مهم است.

عوارض آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید (RA) یک بیماری خودایمنی مزمن است که در درجه اول مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند اثرات سیستمیک نیز داشته باشد و به طور بالقوه منجر به عوارض مختلف شود. این عوارض می‌توانند بر روی سیستم‌های اندام متعدد تأثیر بگذارند و به طور قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارند. مدیریت موثر RA و نظارت بر این عوارض بالقوه مهم است. در اینجا برخی از عوارض رایج مرتبط با آرتریت روماتوئید آورده شده است:

آسیب و بدشکلی مفصل:

آسیب پیشرونده مفصلی مشخصه RA است. با گذشت زمان، التهاب مداوم می‌تواند منجر به فرسایش مفاصل، تخریب غضروف و بدشکلی استخوان شود. این می‌تواند منجر به درد، از دست دادن تحرک و ناتوانی قابل توجه شود.

ندول‌های روماتوئید:

برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ممکن است ندول‌های کوچک و سفت زیر پوست، به طور معمول در اطراف مفاصل آسیب دیده ایجاد کنند. اگرچه معمولاً دردناک نیستند، اما این ندول‌ها می‌توانند آزاردهنده باشند.

عوارض قلبی عروقی:

RA با افزایش خطر بیماری‌های قلبی عروقی، از جمله حمله قلبی و سکته مرتبط است. التهاب مزمن در RA می‌تواند به ایجاد آترواسکلروز (سخت شدن شریان‌ها) کمک کند.

مشکلات تنفسی:

عوارض ریوی مرتبط با RA می‌تواند شامل بیماری بینابینی ریه (ILD)، پلوریت و ندول باشد. این شرایط می‌تواند باعث مشکلات تنفسی، سرفه و کاهش عملکرد ریه شود.

پوکی استخوان:

التهاب مزمن و استفاده از برخی دارو‌ها برای RA می‌تواند خطر پوکی استخوان را افزایش دهد، وضعیتی که با استخوان‌های ضعیف و شکننده مشخص می‌شود و می‌تواند منجر به شکستگی شود.

عفونت‌ها:

برخی از دارو‌های مورد استفاده برای درمان RA، به ویژه DMARD‌های بیولوژیکی و دارو‌های سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، می‌توانند سیستم ایمنی را تضعیف کنند و افراد را مستعد ابتلا به عفونت‌ها کنند. نظارت بر علائم عفونت در حین مصرف این دارو‌ها بسیار مهم است.

عوارض چشمی:

آرتریت روماتوئید می‌تواند بر چشم‌ها تأثیر بگذارد و باعث بیماری‌هایی مانند اسکلریت، کراتیت و سندرم چشم خشک شود. این مشکلات چشمی می‌تواند منجر به ناراحتی و مشکلات بینایی شود.

کم خونی:

التهاب مزمن در RA می‌تواند منجر به کم خونی شود، وضعیتی که با کاهش تعداد گلبول‌های قرمز مشخص می‌شود. کم خونی می‌تواند منجر به خستگی و ضعف شود.

مشکلات گوارشی:

برخی از دارو‌های RA، مانند دارو‌های ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، می‌توانند باعث مشکلات گوارشی، از جمله سوء هاضمه، زخم، و خونریزی دستگاه گوارش شوند.

تأثیرات روانی و عاطفی:

زندگی با یک بیماری مزمن مانند RA می‌تواند منجر به چالش‌های روانی و عاطفی از جمله افسردگی، اضطراب و کاهش کیفیت زندگی شود.

افزایش خطر ابتلا به سرطان:

برخی از مطالعات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ممکن است کمی افزایش خطر ابتلا به سرطان‌های خاص را داشته باشند که احتمالاً به دلیل اختلال در عملکرد سیستم ایمنی و التهاب مزمن است.

افزایش خطر ابتلا به واسکولیت:

واسکولیت التهاب رگ‌های خونی است. در برخی موارد، افراد مبتلا به RA ممکن است دچار نوعی واسکولیت به نام واسکولیت روماتوئید شوند که می‌تواند به عروق خونی و اندام‌های مختلف آسیب برساند.

همکاری نزدیک با یک تیم مراقبت‌های بهداشتی، از جمله روماتولوژیست، برای نظارت بر عوارض، مدیریت علائم RA و تنظیم برنامه‌های درمانی در صورت نیاز ضروری است. تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب برای کاهش خطر عوارض و بهبود کیفیت کلی زندگی افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید کلیدی است.