نحوه عصب‌رسانی قلب – تاثیر سمپاتیک و پاراسمپاتیک بر قلب
به طور طبیعی بافت قلب (میوکارد) به طور وسیع توسط سیستم عصبی اتونوم عصب دهی شده است. عصب د سمپاتیک از اعصاب پیش عقده ای واقع در مابین پنج تا شش سگمان سینه ای طناب نخاعی، منشأ می گیرد که با اعصاب رده ی دوم در عقده های سمپاتیک گردنی سیناپس می کنند.
این رشته های عصبی با گذر از میان اعصاب قلبی به گره SA، گره AV، عروق اپیکارد، و میوکارد ختم می شوند. عصب دهی پاراسمپاتیک از اعصاب پیش عقده ای در هسته ی حرکتی پشتی در بصل النخاع منشا گرفته و به صورت شاخه هایی از عصب واگ به قلب می رساند. این رشته های عصبی در اینجا با اعصاب رده ی دوم واقع در عقدههای عصبی“ داخل قلب سیناپس می دهند. پایانه های عصبی اعصاب پاراسمپاتیک در انتها به گره SA، گره AV عروق اپیکارد، و میوکارد ختم می گردند. رشته های آوران عصب واگ منشاء گرفته از سطوح تحتانی و خلفی بطنها، رفلکس های قلبی مهمی را میانجی گری می کنند، در حالی که رشته های وابران عصب واگ که به گرههای SA و AV می رسند در تعدیل شروع ایمپالسی و هدایت ان نقش دارند. به طور کلی، تحریک سمپاتیک باعث افزایش تعداد ضربان قلب (HR) و قدرت انقباضات قلبی، و تحریک سمپاتیک باعث کاهشی HR و کاهش قدرت انقباضات قلبی می شود.
