یک دیوانگی در انتهای قرن 19 و دهه‌های نخست قرن 20: نمایش تصادف عمدی قطارها!
این عکس عجیب از سال 1896 که در پارک باکی در اوهایو گرفته شده است، جمعیت زیادی از مردم را نشان می‌دهد که روی بقایای یک تصادف بزرگ قطار ایستاده‌اند. تصادفی که عمدی ترتیب داده شده. برگزارکننده این تصادف و این شوی عجیب ال استریتر بود.
ال استریتر یک فروشنده تجهیزات از اوهایو بود که یکی از اولین تصادف‌های عمدی قطار را انجام داد. در آن زمان مردم مجذوب تصادف‌های قطار در سیستم نسبتاً جدید راه‌آهن بودند و استریتر با احساس کردن این فرصت، فرمول گرفتن ماهی از آب گل آلود را کشف کرد.
برگزارکنندگان مکان مناسبی را پیدا می‌کردند، سپس مسیری به طول یک مایل را در نظر می‌گرفتند، دو لوکوموتیو نسبتا فرسوده پیدا می‌کردند و گروهی شجاع از مهندسان آنها را در دو انتهای خط آماده می‌کردند. میزان بخار دیگ‌های بخار را حد بیشینه می‌رساندند و سپس با سرعت نزدیک به 50 مایل در ساعت آنها را به سمت هم می‌بردند.
مردم برای تماشای این نمایش پول پرداخت می‌کردند. این رویداد اغلب در حاشیه یک رویداد اصلی یا یک نمایشگاه برگزار می‌شد و گاهی هم توام با پیامدهای ناگواری بود.
فاجعه در تگزاس
پس از آن در همان سال 1896، مردی به نام ویلیام کراش با خودش فکر کرد که یک مکان اختصاصی برای این کار بسازد. این مکان دارای انبار قطار، تلگرافخانه و یک جایگاه مخصوص تماشا بود.
حدود 40000 نفر در این مراسم شرکت کردند و با غرفه‌های نوشیدنی لیموناد، بازی‌های کارناوالی، نمایشگاه‌های پزشکی، فروشندگان سیگار برگ و سایر نمایش‌های جانبی از آنها پذیرایی می‌شد.
کراش و گروهش یک مسیر چهار مایلی مجزا برای نمایش خود ساخته بودند.
کراش که برای راه آهن میسوری-کانزاس-تگزاس کار می‌کرد، انباری از موتور‌های بخار 30 تنی داشت که پس از جایگزینی با موتور‌های 60 تنی دیگر مورد نیاز نبود. مهندسان او به او اطمینان داده بودند که دیگ‌های روی موتور‌های بخار در برابر پارگی مقاوم هستند و بعید است که منفجر شوند.
مردم مجاز بودند از فاصله 180 متری تصادف قطارها را ببینند. اما گزارشگران مطبوعات می‌توانستند به صحنه تصادف نزدیک‌تر شوند و در 90 متری باشند.
در ساعت 5 بعدازظهر، دو قطار از دو طرف مسیر حرکت کردند و با نزدیک شدن به سرعت 45 مایل در ساعت، با هم برخورد داده شدند.
بلافاصله چوب بدنه قطارها در هم شکست و بارانی از ترکش‌های تیز چوب‌هاب بارید.
هر دو دیگ به طور همزمان منفجر شدند و هوا پر شد از قطعات پرنده آهن و فولاد که اندازه آنها از یک تمبر پستی تا نیمی از یک چرخ متغیر بود.
با باریدن آوار از انفجار وحشت ایجاد شد. دو نفر کشته شدند و شش نفر دیگر به شدت مجروح شدند. عکاسی به نام جو دین که در اثر برخورد یک پیچ، بینایی یک چشمش را از دست داد.
تنها چیزی که از دو موتور و دوازده واگن باقی مانده بود، توده‌ای از فلز در هم شکسته و چوب در حال سوختن بود. فقط یک واگن در عقب هر قطار، سالم مانده بود.
نمایش باید ادامه پیدا کند
علیرغم فاجعه وحشتناک در تگزاس، تصادف‌های قطار با یک مشتاق جدید به نام جو کانولی، که لقب «هد-آن جو» را گرفت، ادامه یافت و او با موفقیت بیش از 100 تصادف عمدی قطار را از سال 1900 تا 1932 انجام داد!
با شروع رکود بزرگ در طول دهه 1930، نمایش‌های تصادف قطار کاهش پیدا کرد و بعد کم کم فراموش شد.
برای جمع ، سرگرمی همیشه در اولویته . . . ??
چه ماجرای عجیبی! چیزی درباره‌اش نشنیده بودم. کلا موضوعاتی که برای سرگرمی در ادوار مختلف ترند می‌شده، بعضی وقت‌ها خیلی عجیب و دور از ذهن است.