یک داستان واقعی : جراحی روی ویلچیر

مقدمه : روز سوم دسامبر (12 آذر) روز جهانی معلولان است. معلولین بزرگترین اقلیت جهان هستند.

بنا بر آمار سازمان جهانی بهداشت هم اکنون بیش از ۶۰۰ میلیون نفر از ساکنان جهان به علل مختلف جسمی، روانی و اجتماعی دچار ناتوانی و معلولیت هستند که ۸۰ درصد این افراد در کشورهای جهان سوم زندگی کرده و یک سوم آنان را کودکان تشکیل می‌دهند. آمارها نشان می دهد که از هر ۱۰ کودکی که در جهان متولد می شود یکی معلول به دنیا می آید و یا بعد به دلیل یک اتفاق، معلول می شود. خواندن سرگذشت افرادی که علیرغم همه این محدودیت‌ها توانسته‌اند بر آنها غلبه کنند و حتی در مواردی به مدارج اجتماعی و علمی برتر از افراد سالم برسند می‌تواند هم
برای معلولان و هم برای هر غیرمعلولان جالب باشد.

جراحی بر ویلچر

پیتر گالپین در دوران جوانی هدفی بزرگی در سر داشت ، آرزویش این بود که یک جراح موفق شود ، ولی گالپین در اوج جنگ ویتتام زمانی که دوران کالج خود را طی می‌کرد ، به فکر این افتاد که داوطلب خدمت سربازی شود. وی در زمان جنگ به عنوان یکی از اعضای نیروهای ویژه در رسته پزشکی خدمت می‌کرد و طی سال 1976 یکی از سربازانی بود که در مراقبت پزشکی از 75 هزار مجروح جنگی نقش داشت.

“هدفم این بود که که به دانشکده پزشکی بروم و بعد مجددا به نیروهای ویژه به عنوان یک جراح بازگردم.”

اما ناگهان حادثه‌ای غیر قابل باور رخ داد :جنگ تمام شد و گالپین به میهن برگشت و شروع به مطالعه دروس کالج کرد ، یکی از روزها که به منزل می‌رفت تا خود را برای امتحان فیزیک روز بعد آماده کند ، یک راننده مست ، با موتورسیکلت‌اش تصادف کرد. این تصادف باعث شکستگی دست و پا و بدتر از آن فلج شدن پاهایش شد. او دیگر نمی توانست راه برود.

“وقتی فهمیدم دبگر نمی توانم راه بروم ، متوجه شدم که دیگر نمی توانم به نیروهای ویژه بروم ولی این مطلب به معنی آن نبود که دیگر نمی‌توانم جراح بشوم.”
ماه طول کشید تا گالپین جوان دوران نقاهت و بازتوانی‌اش را طی کند ، سپس وی توانست دوران کالج را تمام کند و در دانشکده پزشکی نام‌نویسی کند. دکتر گالپین قبل از اینکه دوران جراحی‌اش را آغاز کند ، برای اینکه بتواند کارایی لازم را در اتاق عمل داشته باشد ، به یک شرکت سفارش داد که ویلچرش را طوری تغییر دهد که بتواند به آسانی در اتاق عمل حرکت کند. وی می‌گوید که در رقابت با پزشکان دیگر مجبور بوده به نوعی خود را ثابت کند و نشان دهد که از لحاظ عملکرد چیزی از آنها کم ندارد ، وی مجبور بود به همان استانداردهایی را که همکارانش داشته‌اند ، برسد.

حالا ، در 55 سالگی گالپین به آرزوهایش رسیده است ، 14 سال است گه دکتر گالپین یک جراح موفق و معتبر در جزیره مایی Maui- یکی از جزایر هاوائی- است. وی همچنین تنها متخصص جراحی دست جزیره است.

اوایل همین ماه دکتر گالپین با موفقیت توریستی که را که دچار آسیب در پی حمله یک کوسه شده بود و در دست و پاییش زخم‌های بزرگی داشت ، عمل کرد و حالا بیمارش می‌تواند از دست‌هایش استفاده کند.

گالپین با صندلی چرخدارش ، به آسانی در بیمارستان حرکت می‌کند ، گاهی در راهروها وقتی پزشک یا پرستاری جلویش قرار می‌گیرد ، سرعتش را کم می‌کند ، در اتاق عمل گالپین راهش را از بین میزها و پرسنل اتاق عمل به سرعت و با کارایی پیدا می‌کند.

زندگی دکتر گالپین الهام‌بخش بسیاری از افراد شده است و اخیرا مورد توجه وزارت بهداشت آمریکا و سرویس‌های بشردوستانه شده است. ماه گذشته وزارت بهداشت آمریکا ، یکی از برترین جوایزش را برای گرامیداشت سعی و تلاش دگتر گالپین به وی اهدا کرد.

وی می گوید : “همه کاری که من می‌کنم این است که صبح‌ها از خواب بیدار شوم و سعی کنم که به مردم کمک کنم. مردمی که سزاوار این جایزه هستند کسانی هستند که به من اجازه می دهند ، بختم را آزمایش کنم و من را به جایی که اکنون هستم ، رسانده‌اند.”

معلولیت دکتر گالپین باعث نشده که او از هیچ یک از کارهایش دست بردارد ، وی داوطلب خدمات پزشکی در افغانستان و لائوس شده است ، همچنان به ورزش ادامه می‌دهد و حتی توانسته است در حد ملی خود را در وزنه‌برداری معلولان مطرح کند.

هنگامی که دکتر گالپین در میامی مشغول طی کردن دوران جراحی‌اش بود ، وی و همسرش داوطلب یک برنامه آزمایشی مداوای افراد فلج شدند که منجر به تولد دوقلوهای این زوج شد : یک پسر و یک دختر.

در واقع نینا همسر دکتر گالپین دومین زنی در جهان است که از یک معلول دچار فلج پاها صاحب فرزند شده است و اولین زنی است که صاحب یک دوقلو شده است.

ولی دکتر گالپین تنها به نقشش به عنوان یک پزشک جراح افتخار نمی‌کند: “افتخار می‌کنم که یک پدر خوب ، رئیس گروه پسرانه پیش‌آهنگی و مربی یک تیم کوچک محلی هستم.”

منابع : ( + ، +)