به خاطر کیومرث پوراحمد

فرانک مجیدی: آن ‌روزها، من 6، 7 سالم بود. یکی از تصاویری که از روزهای آن سن و سال دارم، عطر لوبیاپلوی ناهار یک جمعه است و موسیقی دعوت‌گر سریال تو و من که نمی‌دانستم این «به یاد خدابخش…» که اول تیتراژ می آید، یک جور «به نام خدا» هست یا اصلاً یعنی چه؟ داستان مال دنیای عجیبی بود، پسری که هر چقدر دست‌هایم را از هم باز می‌کردم، باز از آن هم از من دورتر بود، مثل جمع سه رقمی در سه رقمی مجهول و دست‌نیافتنی. آخر چطور امکان دارد یک بچه بابا و مامان نداشته‌باشد و با مادربزرگش زندگی کند؟ مگر خانه‌ی مادربزرگ فقط برای مهمانی رفتن نیست؟ چرا چیزی توی خانه‌ ندارند؟ مگر می‌شود فاصله‌ی خانه تا مدرسه این‌قدر باشد که آدم با دوچرخه برود و بیاید؟ خوش به حالش، من که بلد نیستم دوچرخه سوار شوم! ولی این پسر، که لاغرترین بچه‌ای بود که من به عمرم دیده‌بودم، کارهایی می‌کرد که من دوست داشتم بکنم و نمی‌توانستم. شرارت‌های پنهان من بود. من اگر یک گربه به خانه می‌آوردم لابد یک تنبیه حسابی می‌شدم، اگر می‌خواستم تنها به کوچه و خیابان بروم و با یک آدم بزرگ غریبه حرف بزنم، یک پشت‌دستی محکم می‌خوردم. اما او خیلی آزاد بود. با این‌‌حال، هیچوقت جرئت نکردم فکر کنم این مزایا از نداشتن بابا و مامان است یا نه؟ چون داشته‌های من خیلی خیلی بیشتر از نداشته‌های پسرک بود. از آن تیتراژ، دو اسم را یادم نگه‌داشتم : کیومرث پوراحمد (آن‌هم چون هم‌نام یکی از اقوام مادریم بود) و هوشنگ مرادی کرمانی…

«قصه‌های مجید» ریشه و رویا و اشک و لبخند کودکی ماست. من تا به‌حال هیچ‌کس را ندیده‌ام که وقتی قسمتی از سریال پخش می‌شود یا برنامه‌ای درباره‌اش، آرام به دو وجبی تلویزیون نخزد و غرق نشود. اصلاً نسل ما و حتی پدر و مادرهایمان اگر بخواهد نوستالژی را معنا کند، یکی از معناهای مستقیمش قصه‌های مجید است. و من این‌ها را از یاد برده‌بودم و سرگرم نوشتن نقدها و مقالات خودم بودم، هنوز دوچرخه‌سواری یاد نگرفته‌ام چون وقتی نه سالم بود در چندمین تلاشم زانویم را داغان کرده‌بودم، هنوز جرئت ندارم به نداشتن پدر و مادر فکر کنم و برای فرار از این ترسهاست که می‌نویسم. من از یاد برده‌بودم، تا پنجشنبه که شبکه‌ی چهار دوباره گرد و خاک کلی از خاطرات خوب را گرفت و جلوی رویم گذاشت، تا آن‌که تو بیایی و از 17، 18 سال پیش بگویی، تا یادم بیاید آن قسمت که مجید توی انشایش نوشت دخترهای مرده‌شور محله‌شان خیلی هم نجیب و خانم هستند ولی خواستگار ندارندو به آقای ناظم گقت گوساله خیلی فحش محترمانه‌ای هست، تا چه حد خندیده‌بودم، و چقدر دلم به حال مجید می سوخت که 100 تومان، تمام رویاهایش بود که آقای کیوان نمی‌فهمید باید پسش بدهد… چقدر دلم فشرده‌شد که می‌دیدم معلم‌های مجید پیر شده‌اند و مجید دیگر برای خودش مردی شده. دوباره به تو فکر می‌کنم…

دوستانم می‌دانند، که من تو را خیلی دوست دارم. اولش بخاطر این بود که تو، خیلی شبیه به کسی هستی که بعد از اعضای خانواده‌ام عزیزترین آدم زندگی‌ام هست و سال‌ها پیش از زاده‌شدنم فوت کرده اما همواره نخستین الگوی زندگیم خواهد بود. وقتی 16 سالم بود، دوست داشتم کارگردان بشوم و فیلمی برایش بسازم و تو، نقش او را بازی کنی! می‌دانم حالا کلی به من می‌خندی، و می‌گویی بهتر است این فکرهای مزخرف را از سرم دور کنم. اما ورای این شباهت خوب، از اخلاق رک و جالب و صمیمیت خیلی خوشم آمد. این‌روزها خیلی کم‌اند، آدم‌هایی که راست و درست، واقعاً آن‌جوری که فکر می‌کنند حرف بزنند. حداقل، من خیلی کم می‌شناسم. هیچ‌وقت آن شیطنت‌هایت را که توی اولین سری «صندلی داغ» با اجرای داریوش کاردان تعریف کردی یادم نمی‌رود. خیلی دنبال کتاب « کودکی ناتمام» هستم که بخوانمش، اما هنوز پیدا نکرده‌ام. تقریباً در حال حاضر، اولین کتابی است که دنبالش می‌گردم. حالا هم که دارم این مطلب را می‌نویسم، یعنی می‌خواهم میزان ارادتم را همه بدانند، و بگویم که تمام کارهای عالم هم که روی سرم بریزد، اگر در جایی مطلبی از تو چاپ شود یا نقدی بر فیلم‌هایت باشد، یا در برنامه‌ای حاضر شوی، همه را رها می‌کنم و پای آن‌ها می‌نشینم و می‌خوانمشان.

تمام این‌هایی که از یاد برده‌بودم را، آن برنامه به خاطرم آورد. تازه، بهانه‌ی بهتری هم بود. آقا کیومرث! 60 سالگی‌ات مبارک! هرچند، 25 آذر تولدت بود و دارم با تاخیر می‌گویم. ببخشید که دیر کرده‌ام و ببخشید که بهترین هدیه‌ام به تو، واژه‌ است. به خدا این حرف‌ها را تا به حال به کسی نگفته‌بودم، به خدا من آدمی نیستم که به بزرگترها «تو» بگویم، اما این «تو»، به حرمت دوستی و ارادت خالص است و فقط برای کسی است که از جمعه‌های کودکی‌ام با یک سریال، کلی خاطره‌ی خوب باقی گذاشت و این «من» که برایت می‌نویسد همه‌ی بچه‌های ایران را در دل دارد و وظیفه‌ایست که این همه کودکی بر عهده‌اش نهاده. آن‌قدر دوستت دارم که بگویم هر چقدر «شب یلدا» را دوست داشتم، «گل یخ» را در شان تو نمی‌دیدم. خیلی شنیده‌ام که موقع ساختنش «او» با تو یکی به دو می‌کرد و ادا در می‌آورد و تو صرفاً تحمل می‌کردی که کار را تمام کنی. هنوز از تصور این صحنه عصبانی می‌شوم. دلم نمی‌خواهد دوباره چیزی مثل آن فیلم به کارنامه‌ات برود، تو را که «محمدرضا فروتن» را با «سرنخ» به ما شناساندی، چه حاجت است به یکی مثل «او»؟ البته شاید بگویی این غلط‌های زیادی به من که یک الف بچه‌ام نیامده و لازم نکرده به کسی که تقریباً سه برابر من سن دارد درس بدهم. ولی آدم گاهی بخاطر کسی که دوستش دارد، غلط‌های خیلی زیادی هم می‌کند آقا کیومرث!

آخر آن برنامه، تو و مادرت بودید. می‌دانی که او، بی‌بی مهربان همه‌ی ماست. و به تو دروغ نمی‌گویم. خیلی گریه کردم، بابا هم خیلی گریه کرد. چون سال‌هاست مادربزرگ ندارم و دلم نمی خواست درد این بی‌بی را هم ببینم. نمی‌دانم تو اجازه ندادی صورتش را ببینیم، یا خودش نخواست، اما بهتر! دوست دارم همیشه او را همان‌طوری که با مجید دیدم به یاد بیاورم. اصلاً وقتی دیدم دست مادرت را روی صورتت گذاشته‌ای و موهایش را نوازش می‌کنی، فهمیدم هزار برابر بیشتر از قبل دوستت دارم. شاید این حرف‌ها را هیچوقت نخوانی، شاید هم برعکس. احساس خوبی دارم. تا به‌حال، این‌قدر در نوشته‌ای خودم نبودم. می‌خواهم بدانی که برای بی‌بی‌مان دعا می‌کنیم. می‌خواهم بدانی که پوراحمدها خیلی عزیزند و فراموششان نمی‌کنیم. می‌خواهم ته حرف‌هایم بگویم خدا حفظت کند آقا کیومرث پوراحمد گل، این بهترین دعایی هست که بلدم، خدا حفظت کند…