حسگر وایرلس امواج مغزی ساخته شد

پژوهشگران دانشگاه براون، یک حسگر وایرلس و قابل شارژ ساخته‌اند که می‌تواند به مغز پیوند شود و امواج مغزی را به یک گیرنده خارج از بدن، ارسال کند.

این حسگر تا به حال با موفقیت روی میمون‌ها و خوک‌ها و آزمایش شده است و پیوند آن به مغز انسان می‌تواند یکی از آرزوهای دیرین ما یعنی کتنرل وسایل تنها با فکر، برآورده کند. این وسیله می‌تواند به آدم‌هایی که دست و پایشان قطع شده است، یا مشکلات نخاعی دارند و یا به بیماری‌های عصبی-حرکتی مثل پارکینسون مبتلا هستند، کمک کند.

چالش عمده این بود که سیستمی ایمن، کارا و بادوام ساخته شود. این وسیله می‌بایست کوچک باشد، با انرژی کم کار کند، نشتی نداشته باشد و بتواند دهه‌ها بدون خرابی کار کند.

حسگر وایرلس امواج مغزی

محققان نخست به تأمین انرژی وسیله فکر کردند و یک باتری لیتیومی انتخاب کردند که می‌توانست با یک بار شارژ، هفت ساعت مدام انرژی حسگر را تأمین کند. شارژ این باتری با یک منبع انرژی خارجی به صورت القایی انجام می‌شود و 2 ساعت طول می‌کشد. میزان انرژی مورد خیلی ناچیز است: چیزی در حد 100 میلی‌وات.

مشکل تکنیکی دیگر این بود که باتری هنگام شارژ شدن، گرم می‌شد و این چیزی نیست که ما وقتی حسگر را در مغز داشته باشیم، مطلوب باشد، پس محققان، یک سیستم خنک کننده با مایعات را هم به مجموعه اضافه کردند.

حسگر وایرلس امواج مغزی

قسمت رادیویی وسلیه، امواجی با فرکانس بین 3.2 تا 3.8 گیگاهرتز از خود خارج می‌کند، نرخ تبادل اطلاعات در حد 24 مگابیت در ثانیه است که برای ارسال اطلاعات 100 نورون کافی است.

الکترودی که امواج مغزی را می‌گیرد، به اندازه یک قرص است، ابعاد آن 56 در 42 در 9 میلیمتر است. همه قسمت‌های این حسگر در همین فضا گنجانده شده‌اند.

با تکمیل شدن این وسیله و اثبات ایمن بودن آن برای انسان، آدم‌های ناتوان به زودی خواهند توانست، با فکر کردن، دستور حرکات اشیا را بدهند.

حسگر وایرلس امواج مغزی

حتی در مرحله بعد، ممکن است، افرادی که بیمار هم نیستند، بتوانند از این حسگر استفاده کنند.

در نشریه Neural Engineering می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد این وسیله پیدا کنید.

7 دیدگاه

  1. اگر قراره امواج مغزی رو بگیره دیگه چرا الکترود داره و در تماس مستقیم با مغز هست؟ مگه امواج مغزی در بیرون از مغز قابل دریافت نیستند؟

    1. امواج مغزی برآیند سیگنال‌های الکترویکی سلول‌های مغزی هستند، وقتی الکترودی روی پوست سر گذاشته میشه، فقط یک همهمه را می‌شنوه، بنابراین اصلا فرامین حرکتی خاص به یک عضله یا تفکرات جزئی‌تر قابل تشخیص نیستند. برای اینکه بشه اینها را تشخیص داد، الکترود را باید بذارن داخل کاسه سر، در نزدیکی همون نورون‌های قشر حرکتی یا نورون‌های مسئول اعمال دیگر.

      1. با احترام
        همین الان هم الکترود های دستگاه Neurofeedback که در ایران هم برای بعضی از بیماری های استفاده میشوند روی پوست سر قرار می‌گیرند و بیمار با فکر کردن می‌تونه بازی کامپیوتری که در مانیتور نشون داده می‌شه رو کنترل کنه.
        این دستگاه ها معمولا از تعداد زیادی الکترود به همراه یک تقویت کننده امواج که اون هم اندازه بزرگی داره تشکیل شده.
        و خو مجتمع کردن همه اینها در یک اندازه مینیاتوری که در مغز کاشته میشه خیلی پیشرفت بزرگیه

  2. dreams come true

    همیشه دوس داشتم منم بتونم تو این کارها که به کمک انسان ها میاد، سهمی داشته باشم!!
    ——————————-
    دکتر،
    خروجی فید یه مشکلی پیدا کرده
    بعضی وقتا عنوان پستی با مطلب پست دیگه match می شه و به شکل یه پست جدید میاد تو گوگل ریدر !

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
[wpcode id="260079"]