هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس ریه (گرانولوم ائوزینوفیلیک)
هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس ریه (LCH) که گرانولوم ائوزینوفیلیک نیز نامیده می‌شود بیماری بزرگسالان جوان تا میانسال می‌باشد. تقریباً همه موارد بیماری در مردان سفیدپوست سیگاری رخ می‌دهد.
این بیماری از ارتشاح سلول‌های لانگرهانس در پارانشیم ریه ناشی می‌گردد؛ سلول‌های لانگرهانس سلول‌های دندریتیک هستند.
کشیدن سیگار ممکن است پیام‌دهی ایمنی موضعی را تغییر داده و سلول‌های لانگرهانس را به ریه‌ها جذب کند. بیماران به طور بارز علائم جسمانی، تنگی نفس فعالیتی و سرفه احتمالاً همراه با خلط خونی بروز می‌دهند. ممکن است پنوموتوراکسی نیز رخ دهد. تصویربرداری ضایعات ریز گرهکی و کیست‌هایی را نشان می‌دهد که در نواحی میانی و فوقانی ریه غلبه دارند.
آزمون‌های عملکردی ریوی الگوی انسدادی و اختلال ظرفیت انتشار ] گاز[را نشان می‌دهند.
تشخیص اختصاصی با نمونه‌برداری باز از ریه مقدور است که گرهک‌های ستاره‌ای متعدد را نشان می‌دهد که ممکن است سلولی یا فیبروتیک باشند و حاوی سلول‌های لانگرهانس هستند که در رنگ‌آمیزی برای Cd la و S100 مثبت می‌باشند. میکروسکوپ الکترونی ممکن است گرانول‌های بیریک (Birbeck) را نشان دهد که ساختمان‌های راکت شکل متمایزی در درون سلول‌هامی‌باشند.
ممکن است در بستر بالینی مناسب همراه با یافته‌های HRCT بارز نیازی به نمونه‌برداری جهت تشخیص نباشد.
برخلاف هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس سیستمیک، هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس ریوی یک بیماری نئوپلاستیک نبوده و ممکن است پسرفت خود به خودی رخ دهد. درمان اصلی قطع مصرف دخانیات است. هر از گاهی از کورتیکواستروئیدها و سایر داروهای سرکوب‌گر ایمنی به عنوان درمان کمکی استفاده می‌شود.
