دوربین کمپکت لایکا، تاریخچه آن و عکسهای شاخص تاریخی که با آن گرفته شده
دوربین کمپکت لایکا، زمانی انقلابی در عکاسی ایجاد کرد. این دوربین خیلی زود عکاسان را از استودیوها خارج کرد و به دنبال سوژهها به خیابانها فرستاد.
چند سال پیش در سال 2017، برای بزرگداشت جایگاه این دوربین، نمایشگاهی با عنوان Eyes Wide Open برگزار شد که لحظات شاخصی که با کمک این دوربین در صد سال اخیر، برای همیشه ماندگار شدهاند، در این نمایشگاه در معرض دید عموم قرار داده شده است. این نمایشگاه در مادرید برگزار شد.
دوربین کمپکت لایکا را مشهورترین عکاسان دنیا تحسین کردهاند، از آنری کارتیه برسون گرفته تا سباستیائو سالگادو.
نمونه اولیه یا پروتوتایپ لایکا، در سال 1914 رونمایی شد و انقلابی در فناوری محسوب میشد. این دوربین قابل حمل و سبکوزن بود و 400 گرم بیشتر وزن نداشت. این دوربین در ان زمان از فیلم سینمایی 35 میلیمتری استفاده میکرد. نام دوربین لایکا از کنار هم گذاشتن حورف اول عبارت Leitz camera، ایجاد شد.
این دوربین آنقدر کوچک بود که حتی میشد آن را در جیب یک کت قرار داد و به هنگام شکار سوژه عکاسی، به سرعت خارج کرد.
این دوربین به زودی توسط آماتورها هم مورد استقبال قرار گرفت و جزئی از زندگی خیلیها شد.
این دوربین توسط اسکار بارناک، مهندس و رئیس تیم توسعه شرکت اپتیک «ارنست لیتز» طراحی و ساخته شد. این شرکت تا آن زمان در آلمان عمدتا میکرسکوپ میساخت.
در اینجا عکس جالبی میبینیم که در شهر Wetzlar آلمان توسط بارناک در سال 1913 گرفته شده است:
این هم عکسی که در سال 1920 توسط بارناک در آلمان گرفته شد:
متأسفانه جنگ جهانی اول، روی تولید این دوربین و فروش تجاری آن تأثیر گذاشت. تا اینکه در سال 1925، این دوربین با شعار «نگاتیوهای کوچک، عکسهای بزرگ» به فروش رسید.
در اینجا یکی از شاخصترین عکسهای تاریخی دنیا را میبینیم که توسط دوربین لایکا گرفته شده است.
این عکس در سال 1936 توسط رابرت کاپا گرفته شده و در آن یک لحظه مرگ یک سرباز در جریان جنگ داخلی اسپانیا دیده میشود.
البته در مورد این عکس حرف و حدیث بسیار وجود دارد و در یک پزشک سالها قبل در مورد حواشی این عکس برای شما نوشته بودیم.
اینجا عکس زیبای دیگری میبینیم که باز هم با لایکا گرفته شده است. این عکس را عکاسی به نام FC Gundlach در سال 1958 در هامبورگ ثبت کرده است.
فرانس کریستین گوندلاخ مهمترین عکاس «مد» در سالهای پس از جنگ آلمان محسوب میشود که در حدود بیش از چهار دهه توانسته است در آثار خویش روند مد را بهطور بینالمللی همراهی نماید بهطوریکه به گفته برخی کارشناسان سیر تاریخی- هنری مد را میتوان به وضوح از ورای آثار عکاسی خلق شده از سوی گوندلاخ به مانند قطعه داستانی گویا مشاهده کرد.
دوربین لایکا به عکاسان مد کمک کرد که از استودیوها خارج شوند و از سوژههای خود در شرایط، اتمسفر و فیگورهای بدیعتری عکسبرداری کنند.
دوربین لایکا در واقع عکاسی خیابانی را زنده کرد. اینجا یکی از آثار شاخص عکاس سوئدی به نام کریستر استرومهولم را میبینید. خود او میگوید که در آن زمان، هر شب، همراه پیپ، دوربین قدیمی لایکا، چند رول فیلم تری ایکس و با مهارت زبان فرانسوی اندک، رهسپار خیابانهای پاریس میشد و منتظر شکار سوژههای عکاسی میشد. این عکس در سال 1961 گرفته شده.
دوربین لایکا به عکاسی خبری کمک زیادی کرد. این دوربین به عکاسان خبری امکان میداد که با سرعت بالا از سوژه، عکس پشت عکس، بردارند. از سالهای دهه 1960 برداشتن عکسهای رنگی همهگیر شد و دوربین لایکا در اینجا نقش زیادی ایفا کرد.
در اینجا یک عکس زیبا از فرد هرزوگ از یک مغازه سلمانی را میبینید که در سال 1968 گرفته شده.
هرزوگ آلمانی بود، اما به میل خود ملیت و اقامت کانادا را اخیتار کرد. در اینجا عکس زیبای دیگر از او میبینید که در سال 1968 گرفته شده است و مرد بانداژ شده نام دارد.
در سال 1955، عکاسی به نام فرانسیس فونتین یک پروژه عکاسی جالب را شروع کرد. او فیلمهای کلاسیک آن زمان را به همراه کارگردان مشهوری ممثل ترنس مالیک، آلفرد هیچکاک، ویکتور فلمنیگ، تماشا میکرد و بعد از با دوربین لایکا، لحظههای شاخص آن، عکسهای محو برمیداشت.
در اینجا عکسی از یکی از فیلمهای هیچکاک به نام گرفتن یک دزد را مشاهده میکنید.
این هم عکسی که از او از یکی از فیلمهای ژاک لوک گودارد به نام Le Mépris برداشت و در آن تصویر محو بریژیت باردو دیده میشود.
از عکسهای قدیمی دور میشویم و به عکسهای تازهتر نزدیک میشویم. این عکسی است بینام که در سال 2014 توسط جولیا بایر گرفته شده:
با کمی تغییر زاویه دید و ذوق عکاسی، میتوان از مناظر ساده، عکسهایی شبیه تابلوهای آبستره آفرید و این عکس دیگری است که در سال 2014 توسط جولیا بایر با لایکا گرفته شده و در آن یک فضای باز خانگی ساده در یک روز برفی، تبدیل به یک عکس خوب شده.
اون موقع ها که ما بچه بودیم و عکاسی رنگی اومده بود … و بعدشم عکس های چاپ در 17 دقیق و 15 دقیق اومده بود … وقتی عکس های سیاه سفید قدیمی رو میدیدیم با خودمون میگفتیم .. اییییی اینا چقدر بدن … چقدر بی روح و بی رنگ اند .. چه قدر عکس الان ( اون زمان ها ) خوبه ..
ولی الان که دوره زمونه اینستاگرام هست و آدم به این عکس ها نگاه میکنه … یک حسی توشون داره که هزار سال سیاه هزار تا افکت اینستا و اپ و فتوشاپ هم نمیتونند درشون بیارند
نمیدونم شاید مربوط به حس و حال روحی آدم هاش باشه … تو دورانی که زندگی با اینکه داشت کم کم ماشینی میشد ولی اینقدر سریع و پر شتاب نبود … هنوز همه چیز بوی واقعیت میداد …
مثلا عکس FC Gundlach … اصلا انگار داره از در و دیوار هاش حس خوب میباره … انگار یک رویا هست این پله … الان اگر بری اروپا و از همون مکان عکس بندازی و با نرم افزار سیاه سفیدش کنی حتی اگر آدم هاشو گیریم هم بکنی و لباس اولد فشن هم بپوشن بازم از توش این حس و حال در نمیاد ..
جالبه این حس من به گذشت ، حس نوستالوژی نیست .. چرا که اساسا توش زندگی نکرده ام .. اساسا سالها بعدش متولد شده ام …
اما اما اما … اساسا دوسشون دارم
“سال ۱۹۵۵… فرانسیس فونتین یک پروژه عکاسی… به همراه کارگردان مشهوری مثل ترنس مالیک، آلفرد هیچکاک، ویکتور فلمنیگ … ”
این خیلی بعیده , ترنس مالیک رو احتمالن با کارگردان دیگری اشتباه کردید . در سال 1955 ترنس مالیک نه تنها مثل هیچکاک و فلمینگ کارگردان و در حدود مراجعه نبوده که فقط 12 سال سن داشته .
چی بگم
…قضاوت نکنیم