زندگینامه ادوین هابل و کارهای فوق‌العاده‌ای که برای دانش انجام داد
ادوین هابل در سال ۱۹۱۹ به کارمندان رصدخانه مونت ویلسون پیوست و در سال ۱۹۲۳ ثابت کرد که عالم تا آن سوی لبه‌های کهکشان ما یعنی راه شیری امتداد دارد. در سال ۱۹۲۵ نخستین طرح مفید برای طبقه‌بندی کهکشان‌ها تدوین کرد و در سال ۱۹۲۹ بیان داشت که عالم در حال انبساط است. در سال ۱۹۳۶ قلمرو سحابی‌ها (ستارگان ابری) که معروف‌ترین کتاب علمی سال بود، انتشار یافت و در سال ۱۹۹۰ تلسکوپ در حال چرخش هابل به افتخار او نامگذاری شد.
مردی که دیدگاه ما را نسبت به کیهانی کروی که در آن قرار داریم کاملاً تغییر داد، نخست در بوکس و سپس حقوق و ستاره شناسی تقریبا شکست خورده بود. هابل جوان در طول روزهای تحصیلش در ستاره شناسی و ریاضیات در دانشگاه شیکاگو چنان بکسور خوبی بود که متولیان رشته بوکس تلاش کردند تا او را برای حرفه‌ای شدن ترغیب کنند. او این پیشنهاد را رد کرد. گرچه فرصت رفتن به دانشگاه آکسفورد را در انگلستان با بورس رودز برای تحصیل حقوق در سال ۱۹۱۰ از دست نداد. چنان که باید در سال ۱۹۱۲ مدرک لیسانس خود را دریافت کرد و دوران کاری را در حوزهٔ حقوق در هنگام بازگشت به ایالات متحده آمریکا در نظر داشت. اما او این موضوع را در مقایسه با ستاره شناسی خسته کننده یافت. بنابراین به جای آن برای گرفتن دکتری خود در زمینه تحصیلی که به آن علاقمند بود به شیکاگو بازگشت. پس از خدمت و مجروح شدن در جنگ جهانی اول، سرانجام فرصت حرفه‌ای مشاهده ستارگان را به طور حرفه‌ای به دست آورد و سمتی را در رصدخانه مونت ویلسون در کالیفرنیا در سال ۱۹۱۹ بر عهده گرفت؛ که در آن‌جا باقی‌مانده دوران زندگی کاری‌اش را سپری کرد. این ستاره شناس در این زمینه خوش اقبال بود و در مدت زمان کوتاهی پس از این که به آن‌جا رسید، این رصدخانه مدلی از یک تلسکوپ جدید ۱۰۰ اینچی را ساخت که در آن زمان قوی‌ترین تلسکوپ جهان به شمار می‌رفت. این موضوع به هابل اجازه داد تا آسمان‌ها را در سطحی که قبلاً جزئیات در آن غیر قابل مشاهده بود، تماشا کند. او به سرعت از این مزیت به طور کامل سود برد. این ستاره شناس آمریکایی به خصوص به بسیاری از سحابی‌های موجود در آسمان‌ها علاقمند شده بود و تصور می‌شد تمامی آن‌ها ابرهایی از گرد و غبار در میان کهکشان راه شیری ما هستند. در واقع در آن زمان اینطور تصور می‌شد که فقط همین کهکشان در کل جهان هستی وجود دارد که بر اساس اندازه گیری‌های ستاره شناس هم‌روزگار معاصر و رقیب هالی یعنی هارلو شپلی تقریبا ۳۰۰٫۰۰۰ سال نوری بود (در این اندازه بعداً تجدیدنظر شد و به ۱۰۰٬۰۰۰ سال نوری کاهش یافت).
هابل به منظور تمرکز بر سحابی آندرومدا از راه‌کاری که توسط خود شپلی ارائه شده بود بهره برد تا محقق کند این «ابر» تقریبا ۹۰۰٫۰۰۰ سال نوری دور از زمین و در نتیجه به طور کامل خارج از راه شیری است. به علاوه هابل به زودی تشخیص داد که این سحابی مارپیچی شکل در واقع کهکشان‌های دیگری‌اند که بسیار به کهکشان خود ما شبیه‌اند. میلیون‌ها از این کهکشان‌ها در آسمان وجود دارند که حاوی میلیاردها ستاره دیگرند. این نتایج نفس‌گیر بودند و به طور کامل برآورد ما را نسبت به اندازه جهان هستی، تغییر دادند و در مدت کوتاهی برای هابل شهرت به همراه آوردند.
پسروی کهکشان‌ها
هابل در سال‌های بعد به اندازه گیری فاصله کهکشان‌ها نسبت به زمین ادامه داد و پی برد که به نظر می‌رسد آن‌ها در حال دور شدن از زمین و با فاصله گیری از یکدیگرند. به علاوه، هر چه فاصله بین زمین و این کهکشان بیشتر باشد، به نظر می‌رسد کهکشان‌ها سریع‌تر در حال فاصله گرفتن هستند. هابل تا سال ۱۹۲۷ فقط به این نتیجه‌گیری منطقی دست یافت: عالمی که اغلب ستاره شناسان باور کرده بودند ایستاست، در واقع در حال انبساط است. دانشمندان دیگر برای نخستین بار به این احتمال چندین سال قبل اشاره کرده بودند ولی اکنون هابل در این باره شواهد قطعی فراهم آورده بود. در واقع خود اینشتین نظریه ابتدایی‌تری ارائه کرده بود که مستلزم این بود که جهان هستی یا به درون و یا به بیرون حرکت کند، ولی آن را تغییر داد زیرا ستاره شناسان به او گفته بودند که عالم قطعاً ساکن است. اینشتین بعدها به این اصلاح با شنیدن این موضوع که عالم در واقع در حال انبساط است به عنوان «بزرگ‌ترین اشتباه زندگی من» اشاره کرد.
ثابت هابل
هابل تا سال ۱۹۲۹ فاصله تعداد کافی کهکشان را اندازه گیری کرده بود تا فرمول بندی «عدد ثابت هابل» خود را اعلام کند. او سرعت دور شدن کهکشان‌ها از یک‌دیگر را برابر فاصله ضربدر ثابت خودش اعلام کرد. گرچه هابل اندازه این عدد ثابت را بیشتر تخمین زده بود، رابطه او معتبر بود. اصلاحات صورت گرفته از آن زمان به بعد برای ستاره شناسان این امکان را فراهم آورد تا شعاع عالم را حداکثر ۱۸ میلیارد سال نوری و سن آن را بین ۱۰ تا ۲۰ میلیارد سال برآورد کنند. هابل برای ایجاد یک سامانه طبقه بندی در کهکشان‌ها که هنوز نیز به نحو چشم‌گیری مورد استفاده قرار می‌گیرد، کار خود را ادامه داد.
میراث هابل
ادوین هابل که امروزه بیشتر به خاطر تلسکوپ فضایی شناخته شده است که به نام او نامگذاری شد، درک ما را نسبت به کائنات به همان شیوه‌ای متحول کرد امید می‌رفت آن تلسکوپ ادراک ما نسبت به عالم را پس از اعلام آن در سال ۱۹۹۰ اصلاح نماید. به این ترتیب، این آمریکایی باورنکردنی‌ترین تصویر از فضا را که بشر تا آن زمان شناخته بود حدود ۵ سال زودتر فراهم آورده بود. تصور عالمی که در حال انبساط بود بعدها به دانشمندان امکان داد تا در میان چیزهای دیگر اجماعی را در اصل فضا بیاید و آن را بر پایه نظریه بیگ بنگ) مهبانگ(قرار دهد. در واقع اصل کائنات در حال انبساط از آن پس در قلب نظریه ستاره شناسی قرار داشته است.
هنگامی که هابل فاصله کهکشان‌ها را نسبت به زمین اندازه گیری کرد، پی برد که آن‌ها از هم دور می‌شوند.
