چه کسی چسب زخم را اختراع کرد؟

سال 1920 م

برای راحتی ژوزفین

ناشیگری در آشپزخانه الهام بخش این جزء اصلی جعبهٔ کمک‌های اولیه بود.

در سال 1917, ارل دیکسون (earle dickson) با ژوزفین فرانسیس نایت ازدواج کرد, اما خوشبختیشان بر اثر اتفاقات کوچکی که در آشپزخانه برای ژوزفین می‌افتاد و سبب جراحتش می‌شد, تیره و تار شده بود. این طور به نظر می‌رسید که ژوزفین همیشه خودش را زخمی می‌کند.

ارل در پی راه مناسبی می‌گشت تا با بریدگی‌ها و زخم‌های بی شمار ژوزفین مقابله کند. او تکه‌ای چسب جراحی روی میز گذاشت و قطعات کوچک تا شده‌ای از گاز استریل میان آن گذاشت. سرانجام نواری از پارچهٔ مویی روی آن گذاشت که پارچهٔ خشکی بود که در دامن‌های زنان به کار می‌رفت. او آن را روی هم پیچاند. نتیجه, نوار زخم بندی آماده‌ای بود که هنگام نیاز فوری, قابل استفاده بود. هر وقت ژوزفیت دستش را می‌برید, می‌توانست یک تکه از این نوار را ببرد و فوری روی زخمش بچسباند.

دیکسون مسئول خرید پنبه برای شرکت جانسون و جانسون (Johnson & johnson) بود و همکارانش به او پیشنهاد کردند اختراعش را با مدیر در میان بگذارد. او نیز چنین کرد و با کمی تدبیر, یکی از محبوب‌ترین و معروف‌ترین محصولات شرکت جانسون به وجود آمد: چسب زخم.

این محصول که در سال 1920 وارد بازار شد, با موفقیت آنی مواجه نشد. فقط سه هزار عدد از این چسب در سال اول به فروش رفت, شاید تا حدی به این دلیل که در سه نوار پهن و طولانی در اختیار مردم قرار گرفت و افرادی که نیاز داشتند, باید خودشان هر مقدار که می‌خواستند, می‌بریدند. شرکت جانسون و جانسون, چسب‌های زخم را کوچک‌تر کرد و به صورت تبلیغ, آن‌ها را بین گروه‌های پیشاهنگی به طور رایگان توزیع کرد. این ترفند, کارساز بود و مردم از آن هنگام تا کنون از چسب زخم استفاده می‌کنند.

چسب زخم در سال 1920 وارد بازار شد و تا امروز, بیش از 100 میلیارد نفر از آن استفاده کرده‌اند.

ارل دیکسون بعدها معاون ریاست شرکت جانسون و جانسون و عضو هیئت مدیره شد. ناشیگری ژوزفین, بهترین پدیده برای این زوج جوان بود.