نقد و بررسی و داستان کلی فیلم لانگ شات – Long Shot (2019)

کارگردان: جاناتان لوین. بازیگران: شارلیز ترون (شارلوت فیلد)، ست روگن (فرد فلارسکی)، اوشی جکسون جونیور (لنس)، راوی پاتل (تام)، باب لودنکرک (پرزیدنت چمبرز). 125 دقیقه. درجه نمایشی:.PG-13
آمریکای ترامپ در آینهٔ سینما
سینمای آمریکا روز به روز توجه بیشتری به دونالد ترامپ نشان میدهد. ترامپ پدیدهٔ به راستی نوظهوری در جامعهٔ آمریکاست و طبیعتاً سینمای آمریکا نمیتواند نسبت به آن بیاعتنا و بیتفاوت باشد. به ویژه طی یک سال گذشته فیلمهای زیادی به مقولهٔ «تأثیر ترامپ» پرداختهاند؛ حالا یا به صورت مستقیم یا به صورت غیرمستقیم، شاخصترین فیلم از این نوع فیلمها، ساخته جرن پیل، است که شکاف عمیقی را که ترامپ در جامعهٔ آمریکایی ایجاد کرده در معرض توجه قرارداده است. یا The Beach Bum، ساختهٔ هارمونی کورین، که سال فاجعهبار 2016 – سال انتخاب ترامپ به مقام ریاست جمهوری – را بررسی کرده است.
اما پرداختن به مقولهٔ آمریکای ترامپ در قالب ژانرِ کمدی رومانتیک تا حد زیادی غیرمنتظره است. هر چند پرداختن به دنیای سیاست از دریچهٔ ژانرِ سبک و غیرجدیِ کمدی رومانتیک در سینمای آمریکا بیسابقه نیست. در دههٔ 1990 زمانی که قضیهٔ رسوایی جنسی بیل کلینتون تبدیل به مهمترین خبر روز شد، سینما فیلمهای زیادی حول این سوژه ساخت. در همین دههٔ 1990 فیلمهای کمدی رومانتیک سیاسیای از قبیل دیو (Dave) با استقبال گستردهٔ مخاطبان روبهرو شد.
فیلم لانگ شات هم اتفاقاً حال و هوای دههٔ نودی دارد و این فی نفسه یک عیب برای فیلمی است که حرفی از جنس امروز دارد. قصه هم حال و هوایی تقریباً کلیشهای و تکراری دارد. فرد فلارسکی (ست روگن) روزنامهنگاری است که در یک نشریهٔ هفتگی کار میکند. فرد از آن نوع روزنامهنگارهاست که مدام میخواهد جنجال به پا کند و خبرها و گزارشهای داغ و افشاگر بنویسد و چاپ کند. در صحنههای آغازین فیلم فرد را میبینیم که برای تحقیق دربارهٔ یک گروه فاشیست راستگرا چه تلاشها و ریسکهایی میکند.
در ادامهٔ داستان، یک سرمایهدار محافظهکار – از تیپ روپرت مرداک – مجلهای را که فرد در آن کار میکند میخرد. خطمشی مجله کاملاً عوض میشود و فرد از کار کردن در آن استعفا میدهد. غرور و شرف روزنامهنگاری فرد به حدی بالاست که نمیتواند با مدیران جدید مجله کار کند.
فرد در روزی که استعفا کرده خیلی ناراحت و غمگین است و دلاش میخواهد اندکی خوشگذرانی بکند تا تسکین بیابد. فرد برای همین کار به سراغ بهترین دوستاش لنس (اوشی جکسون جونیور) میرود. لنس که پولدار است فرد را به یک مهمانی سطح بالا در محلهٔ منهتن نیویورک میبرد. در این مهمانی بسیاری از آدمهای معروف عرصههای سیاست، رسانه و هنر حضور دارند. سپس در همین مهمانی، توجه وزیر امور خارجهٔ آمریکا شارلوت فیلد (شارلیز ترون) به فرد جلب میشود. او پس از مدت کوتاهی پی میبرد که فرد همان کودکی بوده که او در دوران نوجوانیاش از وی پرستاری میکرده.
این دیدار اتفاقی باعث شکلگیری یک رابطهٔ کاری بین این دو میشود. فرد از زبان خانم وزیر میشنود که پرزیدنت چامبرز (باب اودنکرک)، ستارهٔ سابق سینما، از رهبر جهان آزاد بودن خسته شده و دیگر دوست ندارد که رئیس جمهور باشد و دلاش تنگ شده برای بازگشت به دنیای سینما، پرزیدنت چامبرز اعلام کرده که در انتخابات ریاست جمهوری در سال 2020 شرکت نخواهد کرد و در عوض از شارلوت فیلدز وزیر امور خارجهاش برای رئیس جمهور شدن حمایت خواهد کرد. شارلوت مدتی است که فعالیتهای انتخاباتی خود را آغاز کرده اما مشاوراناش معتقدند که او خیلی خشک و جدی است و باید اندکی بر مایههای طنز و شوخطبعی خود بیفزاید. شارلوت تشخیص داده که فرد آدم مناسبی برای نوشتن سخنرانیهایش است و میتواند سخنرانیهای او را با مایههای طنز درهم آمیزد. به این ترتیب رابطهای بین این خانم پولدار معروف و این جوان بیپولِ آسمانجُل شکل میگیرد.
مایههای سیاسی و فرهنگی فیلم بر مایههای کمدی و رمانس آن میچربد. اندیشههای لیبرالیستی و مترقی زوج دوستداشتنی فیلم البته برای تماشاگر دلپذیر است. فیلم پر از گوشه و کنایههای سنگین به سیاستهای غلط ترامپ و ابتذالی است که او در عرصهٔ سیاست حاکم کرده است. شوخیهای فیلم پرتعداد است اما فقط تعدادی از آنها موفق از کار درآمده است. شارلیز ترون سیمای یک زن پولدار و سیاستمدار را خیلی خوب تجسم بخشیده اما آنگاه که میخواهد قدم در عرصهٔ رمانس بگذارد کم میآورد. اگر بخواهیم صادقانه حرف بزنیم لانگ شات بیش از آنکه یک کمدی رومانتیک باشد – آنگونه که برایش تبلیغ شده – یک فیلم هجوآمیز سیاسیِ آمیخته با فرهنگ پاپ است.
منبع: مجله دنیای تصویر
این نوشتهها را هم بخوانید