تنگی کانال نخاع کمری، علایم و شیوه‌های درمان
استنوز ستون فقرات کمری یا تنگی کانال نخاع کمری به علت باریک شدن کانال نخاعی در ناحیه کمری ایجاد می گردد و غالبا بدون علامت است.
تنگی کانال نخاع، اختلال شایعی بوده به طوری که ۷- ۶٪ بزرگسالان را مبتلا می سازد.
علائم بالینی تنگی کانال نخاع کمری:
علائم استنوز ستون فقرات (Spinal stenosis) شامل درد کمر، باسن و پا است که با راه رفتن و ایستادن ایجاد شده و با نشستن بهبود می‌یابد. این علامت، لنگش نورولوژیک نام دارد.
علائم این بیماری در پاها معمولا دوطرفه است . ضعف عضلاتی کانونی، از بین رفتن حس و تغییر رفلکس‌ها ممکن است اتفاق افتد که حاکی از وجود رادیکولوپاتی و باریک‌شدگی سوراخ عصبی به طور همزمان است.
بیماران مبتلا به لنگش نوروژنیک غالبا موقعی که به چرخ خرید تکیه می‌دهند می‌توانند فاصله بیشتری را راه بروند و موقعی که راحت نشسته‌اند می‌توانند بر روی دوچرخه ثابت رکاب بزنند؛ زیرا در حالت فلکسیون، اندازه قدامی خلفی کانال نخاعی افزایش و هیپرتانسیون یا پرفشاری وریدی داخل نخاعی کاهش می‌یابد و در نتیجه درد رفع می‌شود.
پس:
١- تنگی کانال نخاعی (LSS)، غالبا بی‌علامت است و بین شدت علایم و میزان تنگی کانال نخاعی، ارتباط ضعیفی وجود دارد.
۲- برخلاف لنگیدن عروقی، علائم این بیماری با ایستادن بدون راه رفتن تشدید می‌یابد. برخلاف بیماری دیسک کمری، علائم استنوز ستون فقرات کمری با نشستن بهبود می‌یابد.
٣- اختلالات نورولوژیک شدید شامل فلج و بی اختیاری ادرار ممکن است در تعداد اندکی از بیماران رخ دهد.
چرا کانال نخاع در بعضی‌ها تنگ می‌شود؟
استنوز ستون فقرات می تواند اکتسابی (۷۵٪)، مادرزادی یا اکتسابی / مادرزادی باشد.
1- فاکتورهای اکتسابی که می‌توانند موجب تنگی کانال نخاعی شوند، عبارتند از: بیماری های دژنراتیو مانند اسپوندیلوز، اسپوندیلولیستزیس و اسکولیوز، تروما، جراحی ستون فقرات، اختلالات متابولیک یا آندوکرین مانند لیپوماتوز اپیدورال، استئوپروز، آکرومگالی، استئودیستروفی کلیوی و هیپرپاراتیروئیدی و بیماری پاژه.
۲- علل مادرزادی تنگی کانال نخاعی عبارتند از: آکندروپلازی و ایدیوپاتیک
تشخیص تنگی کانال نخاع:
MRI بهترین روش تشخیصی تنگی کانال نخاع است.
درمان بیماران علامتدار شامل درمان‌های محافظه‌کارانه با داروهای مسکن NSAIDs (بروفن – ناپروکسن)، استامینوفن و ورزش است.
شواهد کافی جهت حمایت از تزریق اپیدورال گلوکوکورتیکوئیدها در این بیماران وجود ندارد.
درمان جراحی هنگامی که درمان‌های حمایتی با شکست مواجه شوند، به کار برده می شود.
چه کسانی باید جراحی شوند؟
١- اگر درمان های حمایتی مانند قرص‌های مسکن دسته NSAID (مانند برفون و ناپروکسن و مشابه آنها)، استامینوفن و ورزش مؤثر واقع نشوند به اندازه ای که اجازه انجام فعالیت های روزمره را به بیمار ندهد.
۲- اگر علائم عصبی یا نورولوژیک موضعی واضح و آشکار وجود داشته باشند.
درمان طبی در مقایسه با جراحی: اکثر مبتلایان به لنگش نوروژنیک که با روش های طبی درمان گردیده اند، با گذشت زمان بهبود پیدا نمی‌کنند. درمان جراحی با لامینکتومی موجب کاهش قابل توجه درد کمر و پا در هنگام فعالیت می شود که سبب بهبود عملکرد بیماری در طی ۴ سال میگردد.
عواملی که نتایج جراحی را بد می کنند:
در صورت وجود عوامل زیر قبل از عمل جراحی، نتیجه جراحی خوب نمی‌شود:
1- اختلال در راه رفتن قبل از جراحی
۲- افسردگی
۳- بیماری قلبی – عروقی
۴- اسکولیوز (انحراف جانبی ستون فقرات)
