بر اساس تحقیقات جدید، حتی چاق‌هایی که آزمایشات متابولیک نرمال دارند، باز در معرض مشکلات سلامتی هستند و باید خود را لاغر کنند
ابتداد بیایید دو سناریوی مشکل را در مورد ترغیب آدم‌هایی به کم کردن وزن، با هم مرور کنیم:
1- بیماری واضحا چاقی نزد یک پزشک می‌آید و بعد از اینکه پاسخ آزمایش‌هایش را می‌آورد، می‌بینیم که هممه آزمایش‌های روتین، نرمال هستند.
در این طور مواقع خیلی وقت‌ها بیماری به این نتیجه‌گیری اشتباه می‌افتد که «چاق سالم» است و چاقی او از نوعی است که خطری برایش ندارد و در نتیجه با فراغ بال، نه ورزشی می‌کند، نه رژیم غذایی را رعایت می‌کند و نه وزنش را کاهش می‌دهد.
2- از آن سو، مد جدیدی در بین مردم، به خصوص بانوان شکل گرفته که می‌گویند اصلا چه کسی گفته که چاقی یک مشکل است. چرا معیار زیبایی‌شناسانه واحدی را وضع می‌کنیم؟ اگر چاق و ظاهرا سالم باشیم، هیچ کس نباید به ما بتازد و ما را وادار به تغییر وضعیتمان کند.
حالا از لحاظ پزشکی به داستان نگاه می‌کنیم:
چاقی، در جهان بسیار شایع شده. طوری که در سال‌های 2017 – 2918 ، حدود 42 درصد کل جمعیت آمریکا، درجاتی از چاقی را داشته‌اند.
وقتی فردی چاقی، یعنی کسی که شاخص توده بدن یا BMI او بیشتر از 30 باشد، پزشک معمولا برای او آزمایشات متابولیک را درخواست می‌کند تا میزان کلسترول و قند خونش مشخص شود و فشار خونش را اندازه می‌گیرد.
(شاخص توده بدن مساوی است با «وزن به کیلوگرم» تقسیم بر «قد به متر به توان دو»)
به صورت ساده شخص چاقی که کلسترول خوب یا HDL پایین – تری گلیسرید بالا – فشار خون بالا و سطح گلوکز یا قند بالا داشته باشد، مبتلا به سندرم متابولیک است.
اگر همه اینها نرمال باشند، او سندرم متابولیک ندارد و اصطلاحا MHO است که مخفف metabolically healthy obesity است.
این آدم‌های MHO ممکن است CRP و هموگلوبین A1C نرمال هم داشته باشند. که اولی شاخصی از فرایندهای التهابی مضر است و دومی سطح متوسط قند سه ماهه اخیر را نشان می‌دهد.
پس با این حساب آیا MHO ها نیازی به تغییر رفتار ندارند؟
تحقیقی که روی بیش از 381 هزار نفر انجام شده، نشان می‌دهد که خیر! و اینها هم باید تلاش کنند وزن خود را کم کنند.
این تحقیق مشخص کرده که یک سوم این افراد در عرض 3 تا 5 سال یک مشکل متابولیک پیدا می‌کنند.
این تحقیق شرایط سوژه‌های آزمایش را ظرف بیشتر از 11 سال مورد بررسی قرار داد. این افراد از نظر ابتلا به دیابت، مشکل تصلب شریان‌ها یا آترواسکلوز، حمله قلبی، سکته مغزی، نارسایی قلب، بیماری انسداد مزمن ریه‌های یا COPD و نیز میزان مرگ و میر مورد پایش قرار گرفتند.
نتایج بسیار جالب توجه بودند. مشخص شد که:
– «چاق‌های سالم» 4.3 برابر آدم‌های با وزن طبیعی ظاهرا سالم دیگر، مبتلا به دیابت نوع 2 می‌شوند.
-18 درصد بیشتر احتمال دارد که سکته قلبی یا مغزی کننند.
-76 درصد بیشتر احتمال دارد که دچار نارسایی قلب شوند.
-28 درصد بیشتر احتمال دارد که مشکل تنفسی پیدا کنند و 19 درصد بیشتر احتمال دارد که نارسایی تنفسی مزمن پیدا کنند.
پس آن دسته چاق‌هایی که مشکل متابولیک هم ندارند، باید دست بجنبانند و اضافه وزن خود را اصلاح کنند.
گرچه وضعیت چاق‌های با مشکلات متابولیک و آنهایی که بدون چاقی مشکل متابولیک دارند، از چاق‌های سالم بدتر است، اما این دسته هم باید به فکر سلامتی خود باشند.
این تحقیق را در اینجا مطالعه کنید.
