کوه راشمور: تاریخچه این کوه که مجسمه‌های ۴ رئیس جمهور مشهور آمریکا روی آن حکاکی شده

ند بلک هاوک و جفری دی مینز: بین سال های ۱۹۲۷ و ۱۹۴۱، ۴۰۰ کارگران ۴۵۰,۰۰۰ تن سنگ کوهپایه را با استفاده از پیکور برقی، مته چکشی، و مقدار زیادی دینامیت منفجر کردند. به تدریج، کوه راشمور را تراش دادند. در حال حاضر، این بنای تاریخی سالانه حدود ۳ میلیون نفر را به بلک هیلز در داکوتای جنوبی جذب می‌کند. اما در پشت این چهره‌ها تاریخ تاریکی وجود دارد.

حدود ۱۰,۰۰۰ سال پیش، آمریکایی‌های بومی سکونت خود را در بلک هیلز آغاز کردند. آن منطقه برای مردم لاکوتا بطور خاصی مقدس شد, که بخش غربی چیزی را تشکیل می‌داد که آمریکا آن را قبیله سو می‌نامید. مردم لاکوتا باور داشتند که غاری درون بلک هیلز اولین جایی بود که آنها شکل گرفتند. و آنها یکی از قله‌های بلک هیلز را به یاد مرشدهایشان، «شش پدربزرگ» نامیدند. اما در دهه ۱۸۰۰، دسترسی لاکوتا به این منطقه در معرض خطر قرار گرفت.

ساکنان سفید پوست در آمریکای شمالی با استفاده از خشونت فیزیکی یا مذاکره با مردم بومی قلمرو خود را گسترش دادند. پس از استقرار آنها در اواخر دهه ۱۷۰۰، دولت آمریکا صدها عهدنامه با قبیله‌های بومی آمریکا به تصویب رساند. اگرچه، بارها آنها را نقض کرد یا با زورگویی آنها را تصویب کرد.

بین سال های ۱۸۶۶ و ۱۸۶۸، مردم لاکوتا و متحدانش با موفقیت از سرزمینشان در برابر ارتش آمریکا دفاع کردند و عهدنامه جدیدی با دولت تصویب کردند. در عهدنامه فورت لارامی در سال ۱۸۶۸، تمام احزاب موافقت کردند که خطه پهناوری، که شامل بلک هیلز می‌شد، متعلق به قبیله سو باشد. در عوض، لاکوتا به مسافران آمریکایی اجازه خواهد داد تا به سلامت عبور کنند. اما بسیاری از جنبه‌های عهدنامه همچنین قصد داشت تا لاکوتا را با فرهنگ سفیدپوستان ادغام کند. همچون محرک‌هایی برای سوق دادن آنها از شکار به کشاورزی، ترک سبک عشایری زندگی، و پوشیدن لباس‌هایی که آمریکا تامین می‌کرد.

در همین حین، تنها هفت سال بعد، آمریکا عهدنامه را نقض کرد پس از اینکه طی یک سفر اکتشافی در بلک هیلز طلا یافت شد. معدنچیان کمپ‌هایی برپا کردند، ارتش حمله کرد و درنهایت لاکوتا را شکست داد، و آمریکایی‌ها قرارداد را تصرف غیرقانونی زمین اعلام کردند.

۵۰ سال بعد، کارگران کنده کاری را در کوه مقدس شش پدربزرگ لاکوتا آغاز کردند. این پروژه توسط مجسمه ساز مغروری به نام گوتزن بورگلوم رهبری می‌شد، که با «ک.ک.ک» (گروه کو کلاکس کلن) ارتباط داشت. یک مورخ در ابتدا درخواست کرد که کوه راشمور شامل چهره‌های غربی مانند رئیس لاکوتا «رد کلاود» باشد. اما بورگلوم تصمیم گرفت قهرمان‌های خودش را نمایش دهد. در اکتبر ۱۹۴۱، بورگلوم به سبب عوارض جراحی درگذشت و کار متوقف شد، اگرچه پروژه ناتمام بود همانطور که درنظر گرفته شده بود، هیچ یک از این چهار چهره نیم تنه نداشتند, و خرده سنگ‌ها روی زمین انباشته شده بودند.

برای لاکوتا، این بنای تاریخی بی‌حرمتی بود. و همه رئیس جمهورهایی که بر روی صخره جاودانه شدند میراث‌های بی‌رحمانه ضدبومی داشتند. اعضای اتحادیه ایروکوا جرج واشنگتن را «نابودگر شهر» نامیدند چون با ترغیب ارتش در سال ۱۷۷۹ ۵۰ تا از روستای آن‌ها را به اتش کشیدند. تئودور روزولت از ادغام‌سازی اجباری حمایت کرد و گفت، “من آنقدر پیش نمی‌روم که فکر کنم تنها سرخپوستان خوب سرخپوستان مرده هستند, اما من معتقدم از هر ۱۰ نفر نُه نفر اینطور هستند.”

در سال ۱۹۸۰, قوم سیوکس از ایالات متحده امریکا به دلیل نقض معاهده شکایت کردند. دیوان عالی ایالات متحده آمریکا حکم داد که بلک هیلز به طور غیرقانونی تصرف شده است، و سیوکس‌ها مستحق دریافت غرامت هستند. مبلغ نام برده شده از آن زمان به بعد به بیش از یک میلیارد دلار رسیده بود. اما قبیلهٔ سیوکس‌ها از دریافت پول خودداری کرده و از ادعای خود به بلک هیلز صرف نظر کردند, با تاکید بر اینکه آنها هرگز فروشی نبودند.

بنابراین، چه اتفاقی باید برای کوه راشمور و بلک هیلز بیفتد؟ پاسخ‌ها به آن سوال بسیار گسترده هستند. بعضی‌ها از جمله رهبران قبایل و نوه بزرگ بورگلوم، خواستار حذف سازه روی کوه راشمور شدند. دیگران آن را یک نماد مهم میهن پرستانه و جنبه حیاتی اقتصاد داکوتای جنوبی که باید باقی بماند می‌بینند. بسیاری از مردمان لاکوتا می‌خواهند که عهدنامه ۱۸۶۸ محترم شمرده شود سازمان فدرال کنونی زمین‌ها را کنترل کرد تا به جوامع قبیله آنها برگردانده شود . بعضی‌ها گفتند که لاکوتا و ایالات متحده آمریکا حداقل باید به‌صورت مشترک بخشهایی از بلک هیلز را مدیریت کنند. در حال حاضر هیچ برنامه‌ای برای تغییر وجود ندارد.

ایالات متحده بسیاری از وعده‌های خود با کشورهای بومی را زیر پا گذاشت این قبیل مسائل را رایج کرد. مردم بومی به دلیل قراردادهای زیر پا گذاشته شده و به احترام نسل‌هایی که به پیروزی‌های بزرگی در مسیرشان دست یافته بودند می‌جنگیدند. در همین حال, اگر چهره‌های حکاکی شده بر روی کوهستان شش پدر بزرگ دست نخورده باقی بماند انتظار می‌رود برای هزاران سال آینده باقی بمانند.