اختلال روانپزشکی دوقطبی چیست؟ چه علائمی برای تشخیص آن در نظر می‌گیرند؟

اختلال دوقطبی، که قبلاً افسردگی شیدایی (مانیک) manic depression نامیده می‌شد، یک اختلال روانی است که باعث تغییرات شدید خلقی می‌شود که شامل دو دوره اوج هیجانی (شیدایی یا هیپومانیا) و دوره افسردگی است.

وقتی افسرده می‌شوید، ممکن است احساس غم و اندوه یا ناامیدی کنید و علاقه یا لذت خود را از بیشتر فعالیت‌ها از دست بدهید. هنگامی که خلق و خوی شما به شیدایی (مانیا) یا حالتی شبیه مانیا اما با شدت کمتر (هیپومانیا) تغییر می‌کند، ممکن است احساس سرخوشی، سرشار از انرژی بودن یا تحریک‌پذیری غیرمعمول داشته باشید. این تغییرات خلقی می‌تواند بر خواب، انرژی، فعالیت، قضاوت، رفتار و توانایی تفکر شما تأثیر بگذارد.

اگرچه اختلال دوقطبی یک بیماری مادام العمر است، اما می‌توانید با دنبال کردن برنامه درمانی، نوسانات خلقی و سایر علائم خود را کنترل کنید. در بیشتر موارد، اختلال دوقطبی با دارو و مشاوره روانشناسی (روان درمانی) درمان می‌شود.

علائم

انواع مختلفی از اختلالات دوقطبی و مشکلات مرتبط با آن وجود دارد. آن‌ها ممکن است شامل شیدایی یا هیپومانیا و افسردگی باشند. علائم می‌توانند تغییرات غیرقابل پیش بینی در خلق و خو و رفتار ایجاد کنند که منجر به ناراحتی و مشکل در زندگی می‌شود.

• اختلال دوقطبی I شما حداقل یک قسمت شیدایی را تجربه کرده‌اید که ممکن است قبل یا بعد از آن اپیزودهای هیپومانیا یا افسردگی اساسی ایجاد شود. در برخی موارد، شیدایی ممکن است باعث گسست از واقعیت شود (روان پریشی).
• اختلال دوقطبی II. شما حداقل یک قسمت افسردگی عمده و حداقل یک قسمت هیپومانیا تجربه کرده‌اید، اما هرگز قسمت شیدایی را تجربه نکرده‌اید.
• اختلال سایکلوتایمیک: شما حداقل دو سال – یا یک سال در کودکان و نوجوانان – دوره‌های زیادی از علائم هیپومانیا و دوره‌های علائم افسردگی (هرچند شدیدتر از افسردگی شدید) داشته‌اید.
• انواع دیگر. این اختلالات شامل اختلالات دوقطبی و مرتبط با آن است که توسط دارو‌ها یا الکل خاصی ایجاد می‌شوند یا به دلیل شرایط پزشکی مانند بیماری کوشینگ، ‌ام اس یا سکته مغزی ایجاد می‌شوند.

اختلال دوقطبی II شکل خفیف‌تری از اختلال دوقطبی I نیست، بلکه یک تشخیص جداگانه است. در حالی که دوره‌های شیدایی اختلال دوقطبی I می‌تواند شدید و خطرناک باشد، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی II می‌توانند برای مدت طولانی‌تری افسرده شوند، که می‌تواند باعث اختلال قابل توجهی شود.

اگرچه اختلال دوقطبی می‌تواند در هر سنی رخ دهد، اما معمولاً در سنین نوجوانی یا اوایل 20 سالگی تشخیص داده می‌شود. علائم ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد و علائم ممکن است در طول زمان متفاوت باشد.

شیدایی (مانیا) و هیپومانیا

شیدایی و هیپومانیا دو نوع اپیزود مجزا هستند، اما علائم یکسانی دارند. شیدایی شدیدتر از هیپومانیا است و مشکلات قابل توجهی را در محل کار، مدرسه و فعالیت‌های اجتماعی و همچنین مشکلات روابط ایجاد می‌کند. شیدایی همچنین ممکن است باعث گسست از واقعیت شود (روان پریشی یا سایکوز) و نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته باشد.

هر دو قسمت شیدایی و هیپومانیا شامل سه یا بیشتر از این علائم هستند:

• خوش بینی زیاد و شور و نشاط غیرطبیعی
• افزایش فعالیت، انرژی یا تحریک
• احساس مفرط رفاه و اعتماد به نفس (سرخوشی)
• کاهش نیاز به خواب
• پرحرفی غیر معمول
• افکار مسابقه‌ای – هجوم تفکرهای مختلف که در ذهن شخص با هم مسابقه می‌گذارند یا هجوم ایده‌ها که شخص نمی‌تواند روی یکی از آنها درنگ کند
• حواس پرتی
• تصمیم‌گیری ضعیف-به عنوان مثال، خریدهای بی‌مهابا و گران، ریسک جنسی یا سرمایه‌گذاری احمقانه

قسمت افسردگی

یک دوره افسردگی عمده شامل علائمی است که به حدی شدید هستند که در فعالیت‌های روزمره مانند کار، مدرسه، فعالیت‌های اجتماعی یا روابط دشواری قابل توجهی ایجاد می‌کنند. یک قسمت شامل پنج یا بیشتر از این علائم است:

• خلق افسرده، مانند احساس غم، پوچی، ناامیدی یا اشک ریختن (در کودکان و نوجوانان، خلق افسرده می‌تواند به صورت تحریک‌پذیری ظاهر شود)
• از دست دادن علاقه یا عدم احساس لذت در همه فعالیت‌ها – یا تقریباً در همه فعالیت‌ها
• کاهش شدید وزن بدون رژیم غذایی، افزایش وزن، یا کاهش یا افزایش اشتها (در کودکان، عدم افزایش وزن مطابق انتظار می‌تواند نشانه افسردگی باشد)
• بی‌خوابی یا خواب زیاد
• بیقراری یا کندی رفتار
• خستگی یا از دست دادن انرژی
• احساس بی‌ارزشی یا احساس گناه بیش از حد یا نامناسب
• کاهش توانایی تفکر یا تمرکز، یا بلاتکلیفی
• فکر کردن، برنامه‌ریزی یا اقدام به خودکشی

سایر ویژگی‌های اختلال دوقطبی

علائم و نشانه‌های اختلالات دوقطبی I و دوقطبی II ممکن است شامل ویژگی‌های دیگری مانند ناراحتی اضطرابی، ملانکولی، روان پریشی یا سایر موارد باشد. بر حسب زمان بروز علائم ممکن است برچسب‌های تشخیصی مانند اختلال ترکیبی یا با دوره چرخش سریع به آن زده شود. علاوه بر این، علائم دوقطبی ممکن است در دوران بارداری رخ دهد یا با تغییر فصل تغییر کند.

علائم اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان

تشخیص علائم اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان دشوار است. اغلب نمی‌توان تشخیص داد که آیا این‌ها فراز و نشیب‌های عادی، نتایج استرس یا ضربه، یا علائم یک مشکل روانی غیر از اختلال دوقطبی هستند.

کودکان و نوجوانان ممکن است دوره‌های عمده افسردگی، شیدایی یا هیپومانیا داشته باشند، اما الگوی آن می‌تواند متفاوت از بزرگسالان مبتلا به اختلال دوقطبی باشد.  خلق و خوی می‌تواند به سرعت در طول قسمت تغییر کند. برخی از کودکان ممکن است بین دوره‌ها ، بازه‌های زمانی بدون علائم خلقی داشته باشند.

برجسته‌ترین علائم اختلال دوقطبی در کودکان و نوجوانان ممکن است شامل تغییرات شدید خلقی باشد که با نوسانات خلقی معمول آن‌ها متفاوت است.

زمان مراجعه به پزشک

علیرغم خلق بالا و پایین، آن هم به صورت شدید و مشخص، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب تشخیص داده نمی‌شوند و بی‌ثباتی عاطفی آن‌ها بسیار زیاد  زندگی آن‌ها و عزیزانشان را مختل می‌کند و درمان مورد نیاز را دریافت نمی‌کنند.

برخی بیماران اصلا ممکن است از احساس سرخوشی در دوره مانیا خوششان بیاید و حس کنند در این دوره‌ها بهره‌وری فکری بسیار عالی پیدا می‌کنند. با این حال، این سرخوشی همیشه با یک ترومای احساسی همراه است که می‌تواند شما را افسرده، فرسوده  و شاید در مواردی، دچار مشکلات مالی، قانونی یا ارتباطی کند.

اگر علائم افسردگی یا شیدایی دارید، به روانپزشک مراجعه کنید. اختلال دوقطبی به خودی خود بهتر نمی‌شود.

چه زمانی باید از اورژانس کمک گرفت

افکار خودکشی و اقداماتی در مورد آن، در بین افراد مبتلا به اختلال دوقطبی رایج است. اگر فکر می‌کنید ممکن است به خودتان یا دیگران صدمه بزنید، با فوریت‌های پزشکی تماس بگیرید.

علل

علت دقیق اختلال دوقطبی ناشناخته است، اما عوامل متعددی ممکن است در آن دخیل باشند، مانند:

• تفاوت‌های زیستی:به نظر می‌رسد افراد مبتلا به اختلال دوقطبی تغییرات فیزیکی در مغز خود دارند. اهمیت این تغییرات هنوز نامشخص است اما ممکن است در نهایت به تعیین علل کمک کند.
• ژنتیک: اختلال دوقطبی بیشتر در افرادی مشاهده می‌شود که دارای خویشاوند مبتلای درجه اول مانند خواهر و برادر یا والدین هستند. محققان در حال تلاش برای یافتن ژن‌هایی هستند که ممکن است در ایجاد اختلال دوقطبی نقش داشته باشند.

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را افزایش دهند یا به عنوان محرک قسمت اول عمل کنند عبارتند از:

• داشتن خویشاوند درجه یک مبتلا، مانند والدین یا خواهر و برادر
• دوره‌های استرس شدید، مانند مرگ یکی از عزیزان یا سایر رویداد‌های آسیب‌زا
• سوء مصرف مواد مخدر یا الکل

عوارض

در صورت عدم درمان، اختلال دوقطبی می‌تواند منجر به مشکلات جدی شود که بر همه زمینه‌های زندگی تأثیر بگذارد، مانند:

• مشکلات مربوط به مصرف مواد مخدر و الکل
• خودکشی یا اقدام به خودکشی
• مشکلات حقوقی یا مالی
• روابط آسیب دیده
• کار ضعیف یا عملکرد مدرسه

شرایط همزمان

اگر شما اختلال دوقطبی دارید، ممکن است یک بیماری دیگر نیز داشته باشید که باید همراه با اختلال دوقطبی درمان شوند. برخی از شرایط می‌تواند علائم اختلال دوقطبی را بدتر کند یا درمان را کمتر موفقیت‌آمیز کند. نمونه‌ها عبارتند از:

• اختلالات اضطرابی
• اختلالات اشتها
• اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD)
• مشکلات الکل یا مواد مخدر
• مشکلات مربوط به سلامت جسمی، مانند بیماری‌های قلبی، مشکلات تیروئید، سردرد یا چاقی

پیشگیری

هیچ راهی مطمئنی برای جلوگیری از اختلال دوقطبی وجود ندارد. با این حال، درمان در اولین نشانه‌های اختلال سلامت روانی می‌تواند از بدتر شدن اختلال دوقطبی یا سایر بیماری‌های روانی جلوگیری کند.

اگر شما مبتلا به اختلال دوقطبی تشخیص داده‌اید، برخی از استراتژی‌ها می‌توانند از تبدیل شدن علائم جزئی به قسمت‌های کامل شیدایی یا افسردگی جلوگیری کنند:

• به علائم هشدار دهنده توجه کنید. درمان زودهنگام علائم می‌تواند از بدتر شدن دوره‌ها جلوگیری کند. ممکن است شما الگویی را برای قسمت‌های دوقطبی خود و عوامل ایجاد‌کننده آن‌ها شناسایی کرده باشید. اگر احساس می‌کنید دچار افسردگی یا شیدایی شده‌اید، با پزشک خود تماس بگیرید. اعضای خانواده یا دوستان را در مراقبت از علائم هشدار دهنده مشارکت دهید.
• از مصرف مواد مخدر و الکل خودداری کنید. استفاده از الکل یا دارو‌های تفریحی می‌تواند علائم شما را بدتر کرده و احتمال بازگشت آن‌ها را افزایش دهد.
• دارو‌های خود را دقیقاً طبق دستور مصرف کنید. ممکن است وسوسه شوید که درمان را متوقف کنید – اما این کار را نکنید. قطع دارو یا کاهش دوز به تنهایی ممکن است باعث عوارض ترک دارو شود یا علائم شما بدتر یا عود کنند.

تشخیص

برای تعیین اینکه آیا شما مبتلا به اختلال دوقطبی هستید، ارزیابی شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه بدنی. پزشک شما ممکن است یک معاینه فیزیکی و آزمایشات آزمایشگاهی انجام دهد تا مشکلات پزشکی را که می‌تواند باعث علائم شما شود شناسایی کند.
• ارزیابی روانپزشکی :  روانپزشک از شما در مورد افکار، احساسات و الگو‌های رفتاری پرسش خواهد کرد یا یک پرسشنامه خودارزیابی روانشناختی به شما می‌دهد. با اجازه شما، ممکن است از اعضای خانواده یا دوستان نزدیک خواسته شود اطلاعاتی در مورد علائم شما ارائه دهند.
• معیار‌های اختلال دوقطبی روانپزشک علائم شما را با معیار‌های اختلالات دوقطبی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، که توسط انجمن روانپزشکان آمریکا منتشر شده است، مقایسه می‌کند و تشخیص را قطعی می‌کند.

تشخیص در کودکان

اگرچه تشخیص کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی شامل معیار‌های یکسانی است که برای بزرگسالان هم استفاده می‌شود، علائم در کودکان و نوجوانان اغلب الگو‌های متفاوتی دارند و ممکن است به طور دقیق در دسته‌های تشخیصی قرار نگیرند.

همچنین، کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب با سایر بیماری‌های روانی مانند اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) یا مشکلات رفتاری تشخیص داده می‌شوند که می‌تواند تشخیص را پیچیده‌تر کند. مراجعه به روانپزشک کودک با تجربه در اختلال دوقطبی توصیه می‌شود.

درمان

درمان بهتر است توسط یک پزشک متخصص در زمینه تشخیص و درمان بیماری‌های روانی (روانپزشک) که در درمان اختلالات دوقطبی و مرتبط با آن مهارت دارد، هدایت شود. ممکن است یک تیم درمانی شامل یک روانشناس، مددکار اجتماعی و پرستار روانپزشکی هم در مسیر درمان به شما کمک کنند.

اختلال دوقطبی یک بیماری مادام العمر است. درمان برای مدیریت علائم است. بسته به نیاز شما، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• دارو‌ها: اغلب، برای تعادل روحیه خود، باید فوراً دارو مصرف کنید.
• ادامه درمان: اختلال دوقطبی نیاز به درمان مادام العمر با دارو‌ها دارد، حتی در دوره‌هایی که احساس بهتری دارید. افرادی که از درمان نگهدارنده صرف نظر می‌کنند در خطر عود علائم هستند یا تغییرات خلقی جزئی به شیدایی یا افسردگی کامل تبدیل می‌شود.
• درمان سوء مصرف مواد:  درمان سوء مصرف مواد هم باید انجام شود، در غیر این صورت، مدیریت اختلال دوقطبی بسیار دشوار است.
• بستری شدن در بیمارستان: اگر بیمار رفتار خطرناکی دارد، علائم تفکر یا اقدامات مربوط به خودکشی دارد یا روانپریش شده، پزشک  ممکن است بستری شدن در بیمارستان را توصیه کند.

دارو‌هایی که در اختلال دوقطبی استفاده می‌شوند

• تثبیت‌کننده‌های خلق و خو: شما معمولاً برای کنترل قسمت‌های شیدایی یا هیپومانیا به دارو‌های تثبیت‌کننده خلق نیاز دارید. نمونه‌هایی از تثبیت‌کننده‌های خلق عبارتند از لیتیوم، والپروئیک اسید (دپاکین)، کاربامازپین و لاموتریژین.
• دارو‌های ضد روان پریشی اگر علایم افسردگی یا شیدایی علیرغم درمان با دارو‌های دیگر ادامه پیدا کرد، افزودن داروی ضد روان پریشی یا سایکوز مانند اولانزاپین (Zyprexa)، ریسپریدون (Risperdal)، کوئتیاپین (Seroquel)، آریپیپرازول (Abilify)، زیپراسیدون (Geodon)، لورازیدون (لاتودا) یا آسناپین (Saphris) ممکن است کمک کند. پزشک ممکن است برخی از این دارو‌ها را به تنهایی یا همراه با یک تثبیت‌کننده خلق تجویز کند.
• دارو‌های ضد افسردگی پزشک شما ممکن است یک داروی ضد افسردگی برای کمک به مدیریت افسردگی به شما اضافه کند. از آنجا که یک داروی ضد افسردگی گاهی اوقات می‌تواند یک دوره جنون را ایجاد کند، معمولاً همراه با یک تثبیت‌کننده خلق یا دارو‌های ضد روان پریشی تجویز می‌شود.
• ضد افسردگی-ضد روان پریشی. داروی Symbyax ترکیبی از دارو‌های ضد افسردگی فلوکستین و داروی ضد روان پریشی اولانزاپین است. به عنوان درمان افسردگی و تثبیت‌کننده خلق و خو عمل می‌کند.
• دارو‌های ضد اضطراب. بنزودیازپین‌ها ممکن است به اضطراب و بهبود خواب کمک کنند، اما معمولاً به صورت کوتاه مدت استفاده می‌شوند.

یافتن داروی مناسب

یافتن دارو یا دارو‌های مناسب برای شما به احتمال زیاد با آزمایش و خطا همراه خواهد بود. اگر پاسخ خوبی به یک درمان مشاهده نشد، چندین مورد دیگر نیز باید امتحان شود.

این فرآیند به صبر نیاز دارد، زیرا برخی از دارو‌ها برای اثر کامل نیاز به هفته‌ها تا ماه‌ها دارند. به طور کلی فقط یک دارو در یک زمان تغییر می‌کند تا پزشک شما بتواند تشخیص دهد کدام دارو‌ها با کمترین عوارض جانبی باعث تسکین علائم شما می‌شوند. همچنین ممکن است دارو‌ها با تغییر علائم شما تنظیم شوند.

متاسفانه این دقیقا مرحله‌ای که بیماران در ایران یا درمان را متوقف می‌کنند یا پزشک عوض می‌کنند! در نتیجه هیچ وقت درمانشان کامل نمی‌شود!

اثرات جانبی

عوارض جانبی خفیف اغلب با یافتن دارو‌های مناسب و دوز‌های مناسب و سازگار شدن بدن با دارو‌ها، بهبود می‌یابد.

مصرف دارو  را سرخود تغییر ندهید یا متوقف نکنید. اگر دارو‌های خود را قطع کنید، ممکن است عوارض ترک را تجربه کنید یا علائم شما بدتر یا عود کنند. ممکن است بسیار افسرده شوید، احساس خودکشی کنید، یا وارد یک دوره شیدایی یا هیپومانیک شوید. اگر فکر می‌کنید باید تغییری ایجاد کنید، با پزشک خود تماس بگیرید.

دارو‌های اختلال دوقطبی و بارداری

تعدادی از دارو‌ها تجویزی برای اختلال دوقطبی می‌توانند منجر به نقایص مادرزادی شوند یا از طریق شیر مادر به نوزاد منتقل شوند. برخی از دارو‌ها، مانند والپروئیک اسید، نباید در دوران بارداری استفاده شوند. همچنین، دارو‌های پیشگیری از بارداری در صورت مصرف همزمان با برخی دارو‌های اختلال دوقطبی ممکن است اثر خود را از دست بدهند.

در صورت امکان قبل از باردار شدن با پزشک خود در مورد گزینه‌های درمانی صحبت کنید. اگر برای درمان اختلال دوقطبی خود دارو مصرف می‌کنید و فکر می‌کنید باردار هستید، فوراً با پزشک خود مشورت کنید.

روان درمانی

روان درمانی بخش مهمی از درمان اختلال دوقطبی است و می‌تواند در شرایط فردی، خانوادگی یا گروهی ارائه شود. چندین نوع درمان ممکن است مفید باشد. این شامل:

• درمان ریتمی بین فردی و اجتماعی (IPSRT). IPSRT بر تثبیت ریتم‌های روزانه مانند خواب، بیداری و زمان غذا متمرکز است. یک روال ثابت باعث مدیریت بهتر خلق و خو می‌شود. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است از ایجاد یک برنامه روزانه برای خواب، رژیم غذایی و ورزش سود ببرند.
• درمان شناختی رفتاری (CBT). تمرکز بر شناسایی باور‌ها و رفتار‌های ناسالم و منفی و جایگزینی آن‌ها با باور‌های سالم و مثبت است. CBT می‌تواند به شناسایی عوامل ایجاد‌کننده دوقطبی شما کمک کند. شما همچنین استراتژی‌های م toثر برای مدیریت استرس و کنار آمدن با شرایط ناراحت‌کننده را یاد می‌گیرید.
• آموزش روانی. یادگیری اختلال دوقطبی (آموزش روانشناختی) می‌تواند به شما و عزیزان شما در درک این وضعیت کمک کند. دانستن آنچه در حال رخ دادن است می‌تواند به شما در دریافت بهترین پشتیبانی، شناسایی مشکلات، برنامه‌ریزی برای جلوگیری از عود بیماری و ادامه درمان کمک کند.
• درمان خانواده محور حمایت خانواده و ارتباط می‌تواند به شما کمک کند تا برنامه درمانی خود را رعایت کنید و به شما و عزیزانتان کمک کند علائم هشدار دهنده تغییرات خلقی را تشخیص داده و مدیریت کنید.

سایر گزینه‌های درمانی

بسته به نیاز شما، درمان‌های دیگری ممکن است به درمان افسردگی شما اضافه شود.

در جریان درمان الکتروشوک (ECT)، جریان‌های الکتریکی از درون مغز عبور می‌کنند و باعث تشنج مختصر می‌شوند. به نظر می‌رسد ECT باعث تغییراتی در شیمی مغز می‌شود که می‌تواند علائم برخی از بیماری‌های روانی را معکوس کند. ECT ممکن است یک گزینه برای درمان دوقطبی باشد.

تحریک مغناطیسی فرا جمجمه‌ای (TMS) به عنوان گزینه‌ای برای افرادی که به دارو‌های ضد افسردگی پاسخ نداده‌اند در حال بررسی است.

درمان در کودکان و نوجوانان

درمان برای کودکان و نوجوانان به طور کلی بسته به علائم، عوارض جانبی دارو‌ها و سایر عوامل به صورت موردی تعیین می‌شود. به طور کلی، درمان شامل موارد زیر است:

• دارو‌ها: به کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی اغلب دارو‌های مشابهی که در بزرگسالان استفاده می‌شود تجویز می‌شود.
• روان درمانی درمان اولیه و طولانی مدت می‌تواند به جلوگیری از بازگشت علائم کمک کند. روان درمانی می‌تواند به کودکان و نوجوانان کمک کند تا کار‌های روزمره خود را مدیریت کنند، مهارت‌های مقابله‌ای را توسعه دهند، مشکلات یادگیری را برطرف کنند، مشکلات اجتماعی را حل کنند و به تقویت پیوند‌ها و ارتباطات خانوادگی کمک کند. و در صورت نیاز می‌تواند به درمان مشکلات سوء مصرف مواد شایع در کودکان بزرگتر و نوجوانان مبتلا به اختلال دوقطبی کمک کند.
• آموزش روانی. آموزش روانشناختی می‌تواند شامل یادگیری علائم اختلال دوقطبی و تفاوت آن‌ها با رفتار‌های مربوط به سن رشد کودک شما، موقعیت و رفتار فرهنگی مناسب باشد. درک اختلال دوقطبی نیز می‌تواند به شما در حمایت از فرزندتان کمک کند.
• پشتیبانی. همکاری با معلمان و مشاوران مدرسه و تشویق حمایت خانواده و دوستان می‌تواند به شناسایی خدمات و تشویق موفقیت کمک کند.

سبک زندگی

احتمالاً برای متوقف کردن چرخه رفتاری که اختلال دوقطبی شما را بدتر می‌کند، باید شیوه زندگی خود را تغییر دهید. در اینجا چند مرحله وجود دارد:

• ترک نوشیدن یا استفاده از دارو‌های تفریحی. یکی از بزرگترین نگرانی‌های مربوط به اختلال دوقطبی پیامد‌های منفی رفتار‌های مخاطره‌آمیز و سوء مصرف مواد مخدر یا الکل است. اگر در ترک سیگار به تنهایی مشکل دارید کمک بگیرید.
• روابط سالم ایجاد کنید. خود را با افرادی که تأثیر مثبت دارند احاطه کنید. دوستان و اعضای خانواده می‌توانند از شما حمایت کنند و به شما در مراقبت از علائم هشدار دهنده تغییرات خلقی کمک کنند.
• یک روال سالم ایجاد کنید. داشتن یک برنامه معمول برای خواب، غذا خوردن و فعالیت بدنی می‌تواند به تعادل خلق و خوی شما کمک کند. قبل از شروع هرگونه برنامه ورزشی با پزشک خود مشورت کنید. رژیم غذایی سالم داشته باشید. در صورت مصرف لیتیوم، در مورد مصرف مایعات و نمک مناسب با پزشک خود مشورت کنید. اگر در خواب مشکل دارید، با پزشک یا متخصص بهداشت روانی خود در مورد کار‌هایی که می‌توانید انجام دهید صحبت کنید.
• قبل از مصرف دارو‌های دیگر ابتدا بررسی کنید. قبل از مصرف دارو‌های تجویز شده توسط پزشک دیگر یا مکمل‌ها یا دارو‌های بدون نسخه، با پزشکی که شما را برای بیماری دوقطبی درمان می‌کند تماس بگیرید. گاهی اوقات دارو‌های دیگر باعث بروز افسردگی یا شیدایی می‌شوند یا ممکن است با دارو‌هایی که شما برای اختلال دوقطبی مصرف می‌کنید تداخل ایجاد کنند.
• نگه داشتن نمودار خلق و خو را در نظر بگیرید. ثبت سوابق روحیات، درمان‌ها، خواب، فعالیت‌ها و احساسات روزانه شما ممکن است به شناسایی محرک‌ها، گزینه‌های درمانی موثر و زمان نیاز به تنظیم درمان کمک کند.