زین اسب‌سواری برای چه استفاده می‌شود و چه ویژگی‌هایی دارد؟
انسان هزاران سال است که از اسبها سواری می‌گیرد. اگر احتمالاً بتواند اولین باری را که سعی کردید اسب برانید بیاد آورید، می‌دانید که سوار کاری واقعا یک هنر است.
نکات مهم یک سوار کار خوب: راحت و سبک بودن، بعلاوه راست نشستن بر پشت اسب می‌باشد. هنگامی که سوارکاری در کودکی آموزش داده شود، این نکات بطور طبیعی بوجود خواهد آمد گاوچرانان غرب، همواره بدین طریق آموزش می‌بینند، آنها می‌توانند برانند بدون اینکه از روی زین بلند شوند. نوع زین مورد استفاده، می‌تواند تغییر زیادی در نحوه راندن ایجاد کند. در بازارهای جدید معامله اسب زین‌هایی بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد که دارای دستگیره‌ای بلند در جلو زین و قوسی در انتهای آن می‌باشد. بر روی این زمین، سوار کار خود را برروی رکاب بلند می‌کند و یا می‌نشاند تا از بالا و پائین شدن در اثر تکان ضربه‌های یورتمه اسب پیشگیری کند.
در نمایشات اسب و برای زیباتر کردن سوار کاری، از زین انگلیسی استفاده می‌شود. این زین یک تشک چرمی است با یک برجستگی ظریف در جلو و عقب آن و برای اسبهایی که خوب تربیت شده‌اند، استفاده می‌شود.
در تمامی انواع زین‌ها، سوار کار معمولاً چرم زین را با رانهای خود محکم می‌گیرد و پای خود را آزادانه درون رکاب می‌گذارد، فقط کف پا درون رکاب قرار می‌گیرد، پا در دو طرف بدن اسب قرار گرفته، افسار توسط دست چپ گرفته می‌شود، عنان چپ میان انگشت کوچک و انگشتان بعدی آن، افسار دست راست در اطراف انگشت سبابه پیچیده می‌شود.
هدایت اسب، ابتدا بوسیله کشیدن یکی از دو عنان و یا با زدن زانو به پهلوها و با کنترل گردن اسب صورت می‌گیرد. اسب باید بوسیله یکی از دو متد موجود تعلیم داده شود. از روی افسار و یا از روی زانو «زانو در خلاف جهتی است که اسب چرخانده می‌شود». به گردن و پا شانه اسب فشار آورده می‌شود به علامت اینکه اسب، بچرخد.
کنترل گردن اسب، استیل نمایش بهتری از کشیدن لجام یا افسار دارد. آنچه که به تجربه ثابت شده است، هنر راندن اسب بشکل استادانه به یادگیری، ممارست و تمرین زیاد نیازمند است.
