معرفی فیلم پای چپ من – نقد، تحلیل و بررسی – My Left Foot 1989

کریستی براون در «پای چپ من» (1989)

پای چپ من ساختهٔ جیم شریدان داستان واقعی کریستی براون است، پسری مبتلا به فلج مغزی که فقط می‌توانست پای چپ‌اش را تکان بدهد. براون، که در خانوادهٔ فقیر و پر جمعیتی در بخش زاغه نشین دوبلین به دنیا آمد، قبل از هر کاری لازم بود به همه ثابت کند که یک انسان است. به همین خاطر سعی کرد کاری کند تا بتواند احساسات و اندیشه‌هایش را بیان کند و به دیگران انتقال بدهد. او با سعی و تلاش بسیار موفق شد با همان پای چپ‌اش بنویسد و نقاشی بکشد. بازی در چنین نقشی حتی برای هنرپیشه‌ای مثل دانیل دی لوئیس، که به انجام تحقیقات مفصل دربارهٔ نقش‌هایش معروف است، دشوار بود.

دی لوئیس برای نزدیک شدن به دنیای چنین فردی خانه‌ای در نزدیکی درمانگاه و دانشکدهٔ سندی ماونت در دوبلین اجاره کرد. این مرکز یکی از مهم‌ترین مراکز درمان افراد معلول بود. دی لوئیس چند ماه را با بیماران این مرکز گذراند. سر صحنه هم تبدیل به کریستی براون شد و حتی پشت دوربین هم از روی ویلچر بلند نشد و عوامل او را این طرف و آن طرف می‌بردند و در طول مسیر از عصبانیت به او فحش می‌دادند. هدف دی لوئیس از این کار این بود که بتواند حس کند کریستی براون چطور زندگی می‌کرده و به میزان خجالت و حس تحقیری که در وجود او بوده پی ببرد. رسانه‌ها هم از این میزان تعلق خاطر دی لوئیس به بازیگری استفاده می‌کردند و بازار شایعات حسابی داغ بود. می‌گفتند دی لوئیس چون چند هفته‌ای به صورت خمیده روی ویلچر نشسته چند تا از دنده‌هایش شکسته است (دی لوئیس این ادعا را تکذیب کرده). حتی یک بار گفتند مدیر برنامه‌های او سر صحنه آمده اما دی لوئیس حاضر نشده برای ملاقات با او هم از روی ویلچر بلند شود و او هم ناراحت شده و رفته است. دی لوئیس بعد از کسب جایزهٔ اسکار برای این فیلم دوباره به سراغ مرکز سندی ماونت رفت و اسکارش را به دوستان‌اش در آنجا نشان داد.

جوایز مهم: اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول، برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر مرد نقش اول در جایزه بفتا، انجمن منتقدان فیلم بوستون، انجمن منتقدان فیلم لندن، انجمن منتقدان فیلم لس آنجلس، انجمن ملی منتقدان فیلم، انجمن منتقدان فیلم نیویورک.