ناسا ماموریت ماه آرتمیس 1 را با پرتاب قدرتمندترین موشک خود یعنی SLS شروع کرد

کیپ کاناورال، فلوریدا — دوره جدید اکتشافات فضایی عمیق ناسا آغاز شده است.  قدرتمندترین موشک ناسا که تا به حال ساخته شده  – یعنی سیستم پرتاب فضایی (SLS) – در ماموریت آرتمیس 1 در فلوریدا پرتاب شد.

یک پرواز آزمایشی خطرناک و با تاخیر طولانی برای ارسال یک کپسول فضایی نسل بعدی به ماه و برگشت پرواز امروز (16 نوامبر) در ساعت 1:47 بامداد به وقت شرقی (0647 GMT) از مرکز فضایی کندی (KSC) در فلوریدا انجام شد.

آرتمیس 1 فضاپیمای جدید اوریون ناسا را ​​برای یک پرواز آزمایشی بدون خدمه به دور ماه می‌فرستد و بررسی می‌کند اینکه آیا SLS و اوریون آماده  فرستادن فضانوردان به سطح ماه تا سال 2025 تحت برنامه آرتمیس ناسا هستند یا خیر .

مانند تلاش‌های قبلی، تلاش صبح امروز نیز نزدیک بود با شکست مواجه شود. در حالی که فرآیند سوخت رسانی مرحله بالایی SLS تقریباً سه ساعت قبل از پرتاب در حال انجام بود، یک نشتی متناوب در دریچه تکمیل هیدروژن مایع در برج پرتاب متحرک آرتمیس 1 شناسایی شد. ناسا اما به صورت سریع واکنش نشان داد تا مهره‌های بسته‌بندی را برای جلوگیری از نشتی محکم کند، این فرایند که تقریباً یک ساعت طول کشید.

به دنبال این اصلاح، یک مشکل جداگانه با یک سوئیچ اترنت در یک سایت راداری در محدوده شرقی نیروی فضایی ایالات متحده باعث عدم اطمینان در صدور دستور پرتاب شد.  مشکل اترنت در حالی برطرف شد که شمارش معکوس پرتاب در زمان برنامه ریزی شده T-10 دقیقه بود.

این سومین تلاش برای پرتاب آرتمیس 1 بود. تلاش اولیه در 29 آگوست به دلیل نقص در فرآیند خنک‌سازی  یکی از چهار موتور اصلی موشک، به تعویق افتاد. تلاش دوم در 3 سپتامبر نیز هنگامی که نشت هیدروژن در طول فرآیند سوخت رسانی طولانی موشک شناسایی شد، با شکست مواجه شد. سپس SLS برای تعمیرات به ساختمان مونتاژ وسایل نقلیه KSC بازگردانده شد و آن را در برابر طوفان ایان که در اواخر سپتامبر به سواحل فضایی فلوریدا برخورد کرد، محافظت کرد.

تاریخ پرتاب اصلاح شده 12 نوامبر به دلیل طوفان نیکول تا امروز به تعویق افتاد. بادهای شدید ناشی از طوفان یک قطعه درزبندی عایق را پاره کرد. تیم‌های ماموریت آرتمیس موضوع را بررسی کردند تا مشخص کنند آیا پرتاب 16 نوامبر مطابق با پارامترهای ایمنی است یا خیر.

هشت دقیقه پس از پرتاب صبح امروز، مرحله بالایی موشک SLS با اوریون به مدار رسید و فضاپیما مدت کوتاهی پس از آن شروع به باز کردن چهار آرایه خورشیدی خود از ماژول خدمات کرد.

اگر همه چیز خوب پیش برود، مرحله فوقانی SLS باید تک موتور خود را روشن کند تا مدار خود را فقط کمتر از یک ساعت پس از پرتاب افزایش دهد، سپس 98 دقیقه پس از پرتاب دوباره روشن شود تا اوریون در مسیر ماه قرار گیرد. در حالی که ناسا به موفقیت امیدوار است.

مایک سارافین، مدیر ماموریت آرتمیس 1 ناسا قبل از پرتاب گفت: “این یک ساخته جدید است. این یک موشک جدید و یک فضاپیمای جدید است. «این کاری است که در بیش از 50 سال انجام نشده است و فوق العاده دشوار است.»

هدف اصلی ماموریت آرتمیس 1 نشان دادن این است که موشک SLS و اوریون آماده پرواز فضانوردان به ماه به عنوان بخشی از یک برنامه پایدار اکتشاف ماه هستند که در نهایت امکان پرواز خدمه به مریخ را فراهم می کند. ناسا می خواهد از این وسایل نقلیه برای ساخت ایستگاه فضایی Gateway در اطراف ماه استفاده کند، سپس خدمه‌ای را به آنجا بفرستد تا از آن به عنوان پایگاهی برای سفر به قطب جنوبی ماه و دیگر قلمروهای ناشناخته استفاده کنند.

ناسا گفته است که اهداف آرتمیس 1 ساده، اما سخت هستند. یک اولویت بزرگ این است که آزمایش شود سپر حرارتی می‌تواند در برابر دمای سوزان بازگشت (تا  2800 درجه سانتیگراد) که در اثر بازگشت از ماه به زمین با سرعت 40000 کیلومتر در ساعت ایجاد می‌شود، مقاوم می‌ماند یا خیر. ناسا همچنین می‌خواهد اوریون را بررسی کند که آیا آماده استقرار فضانوردان را در مدار ماه و زنده نگه داشتن آنهاست یا خیر.

اوریون باید در حوالی 22 نوامبر به ماه برسد، زمانی که در طی یک پرواز به سمت مدار نهایی خود در فاصله 96.6 کیلومتری نزدیک می شود. این مسیر که «مدار پس‌نورد یا رتروگراد دوردست» نامیده می‌شود، اوریون را در مسیری طولانی و  مداری که 64000 کیلومتر فراتر از ماه در دورترین نقطه آن امتداد می‌یابد، می‌برد و رکورد جدیدی را برای یک کشتی فضایی با قابلیت حمل خدمه ثبت می‌کند. اوریون در حوالی روز دهم به آن نقطه عطف می رسد و قبل از آماده شدن برای بازگشت به زمین، دو هفته را در مدار می گذراند. این فضاپیما در 11 دسامبر با سقوط در اقیانوس آرام در سواحل کالیفرنیا به زمین بازخواهد گشت.

در مأموریت آرتمیس 1 آزمایش‌های علمی هم انجام می‌شود. بر روی موشک SLS، ده فروند مکعب آزمایش یا ماهواره میکرو وجود دارد که با آرتمیس 1 پرتاب شده و در راه رسیدن به ماه مستقر خواهند شد. ماموریت‌های آن‌ها بسیار متفاوت است، برخی از آنها به دور ماه می‌چرخند و ردی از یخ آب را جستجو می‌کنند، در حالی که برخی دیگر فناوری‌های اکتشافی را آزمایش می‌کنند. یکی به نام NEA Scout از یک بادبان خورشیدی برای بازدید از یک سیارک کوچک استفاده خواهد کرد.

درون اوریون یک آدمک یا مانکن به نام فرمانده کامپوس قرار دارد که لباس پرتاب و ورودی جدید و نارنجی رنگی بر تن دارد که ناسا برای فضانوردان آینده طراحی کرده است. دو آدمک بدون دست و پا، با نام مستعار هلگا و زوهر، جلیقه جدیدی به نام AstroRad را آزمایش خواهند کرد که برای محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات مضر اعماق فضا طراحی شده است. آزمایش‌های بیشتری مانند آزمایش زیستی 1 ناسا هم انجام خواهد شد و مخمر، قارچ‌ها و موارد دیگر را در داخل اوریون رشد خواهند داد تا ببینند چگونه محیط اعماق فضا بر ژن‌ها و DNA تأثیر می‌گذارد.

برنامه آرتمیس ناسا به نام خواهر دوقلوی آپولو نامگذاری شده است و قصد دارد اولین زن و اولین فرد رنگین پوست را در اولین فرود ماه بر ماه در ماموریت آرتمیس 3 زودتر از سال 2025 فرود آورد.

موشک های SLS و فضاپیمای Orion ترکیبی عجیب از تاریخ فضایی و وعده های آینده هستند. آرتمیس 1 از همان سکوی مورد استفاده ماموریت آپولو 10 ناسا در سال 1969 پرتاب شد که ماه ها قبل از فرود اولین فضانورد بر روی آپولو 11 ، سه فضانورد را به دور ماه فرستاد.

موشک SLS از موتورهای شاتل فضایی قدیمی و بخش‌های تقویت کننده موشک جامد نیرو می‌گیرد.

موشک SLS با ارتفاع  98 متر، کمی کوتاهتر از موشک های عظیم ساترن V آپولو است، اما وسیله نقلیه جدید قدرتمندتر است و 8.8 میلیون پوند نیروی رانش در هنگام بلند شدن ایجاد می کند که بیشتر آن از تقویت کننده‌های موشک جامد خود است.

فضاپیمای اوریون نیز پیشرفت‌هایی دارد. این کپسول 30 درصد بزرگتر از کپسول آپولو است و برای حمل چهار فضانورد طراحی شده است، در مقایسه با سه سرنشین کپسول آپولو.

سپر حرارتی اوریون با عرض 5 متر بزرگترین در نوع خود است که تاکنون آزمایش نشده است. ماژول خدمات آن، که نیرو و نیروی محرکه آن را تامین می کند، توسط ایرباس ساخته شده و توسط آژانس فضایی اروپا ارائه شده، که به نوبه خود فضانوردان اروپایی را در پروازهای آتی آرتمیس به پرواز در خواهد آورد.

برای رسیدن به ماه، ناسا از شرکت‌های خصوصی مانند SpaceX ، Northrop Grumman، Maxar و غیره برای ساخت فرودگرهای ماه، زیستگاه ایستگاه فضایی Gateway و سایر اجزای سازنده Artemis استفاده کرده است.