تاریخچه بیماری نوروم آکوستیک و درمان آن
در سال 1777، ادوارد سندیفورت از لیدن، هلند، اولین توصیف پس از مرگ از شوانوم دهلیزی نوشت. او مشاهده کرد “بدن سخت خاصی که به عصب شنوایی چسبیده است” و نتیجه گرفت که این علت ناشنوایی خارج از دسترس دارو یا جراحی است و بنابراین غیرقابل درمان است. سلول‌های شوان که تکثیر می‌شوند و یک نوروم آکوستیک روی عصب دهلیزی تشکیل می‌دهند، 60 سال بعد در سال 1838 توسط فیزیولوژیست آلمانی تئودور شوان شناسایی شدند. در سال 1895، توماس آناندیل، جراح عمومی در بیمارستان سلطنتی در ادینبورگ، اسکاتلند، اولین کسی بود که نوروم آکوستیک را با موفقیت تشریح کرد. هدف اصلی در برخورد با تومورهای بزرگ حفظ زندگی بود.
جراحی های اولیه
در اوایل دهه 1900 میزان مرگ و میر برای جراحی نوروم آکوستیک در محدوده 75 تا 85 درصد بود. جراحان معمولاً مداخله تهاجمی را تا حد امکان به عنوان آخرین راه حل به تعویق می انداختند. هاروی کوشینگ (1869-1939) به عنوان “پدر جراحی مغز و اعصاب برای VS” شناخته می شود. مطالعه اساسی او که در سال 1917 منتشر شد با عنوان تومورهای عصبی آکوستیکوس و سندرم زاویه مخچه بود. کوشینگ رویکرد جراحی رتروزیگموید را کامل کرد و با انجام کرانیوتومی ساب اکسیپیتال و برداشتن ساب توتال توانست مرگ و میر را تا سال 1931 به 4 درصد کاهش دهد. کوشینگ در بیمارستان بریگام در بوستون کار می کرد. یک متخصص به همان اندازه معروف برای VS در جان هاپکینز در بالتیمور، والتر ای. دندی (1886-1946)، شاگرد سابق کوشینگ بود که از حذف کامل تومور حمایت می کرد. در سال 1931، او برداشتن کامل عصب صورت را گزارش کرد.
تصویربرداری
مشکل اصلی پیشگامان جراحی مغز و اعصاب VS نبود تصویربرداری کافی برای تشخیص تومورهای کوچک بود. درمان تومورهایی که در زاویه مخچه بیش از حد بزرگ شده بودند نتایج ضعیفی را برای اهداف حفظ عصب صورت و شنوایی به همراه داشت. برای تصویربرداری، استفاده از اشعه ایکس معمولی در دهه 1920 شروع شد و اسکنرهای سی تی در دهه 1960 معرفی شدند، اما همه آنها توسط MRIهای استاندارد طلایی در دهه 1980 جایگزین شدند. نظارت بر عصب صورت در سال 1979 اضافه شد. ویلیام اف هاوس (1923-2012) در استفاده از میکروسکوپ عامل پیشگام بود و (با ویلیام هیتسلبرگر) رویکردهای جراحی حفره میانی و translabyrinthine را برای نوروم آکوستیک رایج کرد. این میکروسکوپ عملاً تا سال 1998 در تمام عملیات ها مورد استفاده قرار خواهد گرفت. پسر هاوس، جان دبلیو هاوس، پیشنهاد کرد (1983) و با درالد ای. براکمن، سیستم درجه بندی House-Brackmann را برای گزارش نتایج عصب صورت پس از جراحی نوروم آکوستیک ایجاد کردند.
