نانوذرات تنظیم‌کننده سیستم ایمنی از التهاب مفصل یا آرتریت در موش‌های حساس جلوگیری می‌کنند
بیماری‌های خودایمنی یک مشکل شایع سلامتی هستند. گرچه سرکوب سیستم ایمنی به صورت کلی می‌تواند به تسکین علائم کمک کند، اما می‌تواند باعث عوارض دیگری شود. در یک مطالعه جدید، دانشمندان در Scripps Research نانوذراتی را توسعه دادند که می‌تواند به طور انتخابی سلول‌های ایمنی مشکل‌ساز را هدف قرار دهد تا به طور قابل‌توجهی از آرتریت در موش‌ها جلوگیری کند.
سیستم ایمنی اولین و قوی‌ترین خط دفاعی بدن در برابر بیماری‌ها است، اما گاهی اوقات می‌تواند کمی بیش از حد فعال شود و شروع به حمله به سلول‌ها و بافت‌های سالم کند. این امر می‌تواند باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری‌های خود ایمنی شود که جهت درمان می‌توانند با داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب شوند. اما متاسفانه این نوع درمان، این منجر به عوارض دیگری مانند افزایش خطر بیماری های عفونی می‌شود.
در تحقیق جدید، تیم اسکریپس تکنیکی را بررسی کرد که تنها سلول‌های ایمنی را که باعث مشکلات خودایمنی می‌شوند، خاموش می‌کند و دیگر سلول‌های می‌توانند به وظیفه مهم خود در مبارزه با تهدید‌های واقعی سلامتی همچنان ادامه دهند. برخی از بیماری‌های خودایمنی، مانند آرتریت روماتوئید، توسط یک پروتئین منفرد در بدن که به عنوان «خود آنتی‌ژن» شناخته می‌شود، ایجاد می‌شوند و اینها کانون مطالعه بودند.
سلول‌های B آنتی‌بادی‌هایی را برای آنتی‌ژن‌های خاص می‌سازند – معمولاً آنتی‌ژن‌های خارجی، اما در مورد بیماری‌های خودایمنی، علیه آنتی‌ژن‌های خودی نیز آنتی بادی یا پادتن می‌سازند. اگر این پادتن‌ها همزمان با مولکول دیگری که گیرنده‌ای به نام CD22 دارد،مواجه شوند، می‌توانند به طور موثر خاموش شوند. بنابراین، تیم اسکریپس نانوذراتی را طراحی کرد که حاوی آنتی ژن و مولکول اتصال CD22 است.
این نانوذرات همچنین حاوی راپامایسین بودند، دارویی که تولید سلول‌های T تنظیمی (T regs) را تحریک می‌کند و همانطور که از نامش پیداست، سایر سلول‌های ایمنی را که ممکن است سرکش باشند، سرکوب می‌کنند. همه این مواد با هم باید به نانوذرات کمک کنند تا با پاسخ خودایمنی سلول‌های B و T خاص، بدون نیاز به خاموش شدن کامل سیستم ایمنی مقابله کنند.
این تیم نانوذرات درمانی را روی موش آزمایش کردند. اول، آنها نشان دادند که می‌تواند از حمله سیستم ایمنی حیوانات به پروتئین مرغ به نام اووالبومین که به طور معمول پاسخ قوی را ایجاد می کند، جلوگیری کند. سپس دارو روی موش هایی که با حمله به یک آنتی ژن خود به نام GPI، مستعد ابتلا به آرتریت هستند، آزمایش شد.
محققان موش‌ها را از سن سه هفتگی با نانوذراتی درمان کردند که به سیستم ایمنی آنها آموزش می‌داد تا GPI را تحمل کند و جالب بود که درمان به طور قابل توجهی شروع آرتریت را به تاخیر انداخت، علائمی که معمولاً چند هفته بعد بدون درمان ظاهر می شوند.
حتی به صورت دلگرم‌کننده‌تر، یک سوم از موش‌های تحت درمان تا پایان آزمایش در 300 روز بعد، هنوز هیچ نشانه‌ای از آرتریت نشان ندادند. این ۳۰۰ روز معادل بخش بزرگی از زندگی یک موش استا.
بررسی دقی تر نشان داد که این موش‌ها تولید آنتی‌بادی‌های ضد GPI و جمعیت‌های Treg بسیار بالاتری را کاهش دادند.
جیمز پالسون، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: «ما توانستیم یک سوم از این حیوانات را در این آزمایش اولیه «درمان» کنیم، و فکر می‌کنم این پتانسیل وجود دارد که نانوذرات خود را با سایر درمان‌های تعدیل‌کننده ایمنی ترکیب کنیم تا آن را حتی موثرتر کنیم.»
این تحقیق در مجله ACS Nano منتشر شده
