مژک‌ها یا میکروتوبول‌های مرموز درون مغز ممکن است درک ما از زمان را کنترل کنند
بر اساس مطالعه اخیر محققان دانشگاه کالیفرنیا، ایروین (UCI) در ایالات متحده، اندامک‌های کوچک آنتن مانندی که زمانی تصور می‌شد از زمان تکامل باستانی انسان‌های باقی مانده‌اند، نقش مهمی در پیگیری زمان دارند.
برجستگی‌های میکروتوبولی که به مژک‌ها معروف هستند، در سرتاسر شاخه‌های پیچیده‌تر درخت زندگی، از جمله در بسیاری از سلول‌های خودمان، دیده می‌شوند. در جا‌هایی اینها نقشی در حرکت دارند، سلول‌ها را به اطراف هل می‌دهند یا مواد را به سطح آنها نزدیک می‌کنند.
بسیاری از مژک‌های اولیه به عنوان بخشی از سیستم هاب سیگنال‌دهی شناخته می‌شوند که بدن را در سازگاری و واکنش مناسب نگه می‌دارد.
در حالی که نقش‌های مختلف مژک‌های اولیه در دریافت و پاسخ به اطلاعات حسی مشخص شده است، اطلاعات کمی در مورد اینکه چگونگی تعامل این اندامک‌ها با عملکرد‌های شناختی مرتبه بالاتری در مغز در دست بود.
بخشی از کار ناحیه‌ای از مغز که به عنوان جسم مخطط striatum شناخته می‌شود این است که به عنوان ساعت مرکزی عمل کند و حرکات حرکتی، یادگیری، برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری را هماهنگ کند. همچنین برای مدیریت حافظه فعال و حفظ توجه مهم است.
محققان در مطالعه جدید از روش دستکاری ژنی برای حذف مژک‌های مخطط در موش استفاده کردند و متوجه شدند که این کار تاثیر چشم‌گیری می‌گذارد.
با اینکه که موش‌ها هنوز می‌توانستند خاطرات طولانی‌مدت و مهارت‌های حرکتی معمولی یا از قبل آموخته‌شده را حفظ کنند، اثرات منفی مختلفی پس از برداشتن مژک مشاهده شد.
ثابت شد که جوندگان قادر به یادگیری وظایف حرکتی جدید نیستند و رفتار حرکتی تکراری و همچنین تأخیر‌های قابل توجهی در تصمیم‌گیری نشان دادند. بر توانایی آنها در به یاد آوردن سریع اطلاعات مکان و جهت، و توانایی آنها برای فیلتر کردن اطلاعات حسی محیطی نامربوط، تأثیر منفی گذاشت.
آزمایش‌ها و تمرین‌های مختلفی با موش‌ها انجام شد تا این نتیجه‌گیری حاصل شود، از جمله قرار دادن حیوانات در پیچ و خم‌ها و آزمایش توانایی آنها در تشخیص اشیا و مکان‌ها.
آمال آلاچکار، عصب‌شناس UCI، می‌گوید: «عملکرد موفقیت‌آمیز حافظه فعال، توجه، تصمیم‌گیری و عملکرد اجرایی مستلزم قضاوت زمان‌بندی دقیق است، معمولاً بین یک میلی ثانیه تا یک دقیقه.
هنگامی که این ظرفیت مختل می‌شود، به معنای از دست دادن توانایی تنظیم سریع رفتار در پاسخ به تغییرات در محرک‌های خارجی و ناتوانی در حفظ پاسخ‌های حرکتی مناسب و هدفمند است.
واضح است که تمام اثرات حذف مژه یک ویژگی مشترک دارند: از دست دادن توانایی تغییر سریع رفتار در پاسخ به تغییرات محیط در یک چارچوب زمانی مناسب.
احتمالاً مژک‌های مغز انسان به روشی مشابه با موش‌ها کار می‌کنند. محققان در حال حاضر بر روی مطالعات بعدی کار می‌کنند تا رابطه بین مژک و ادراک زمان را دقیق‌تر تحلیل کنند. این یافته نه تنها درک ما را از درک ما از جهان بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند به ما در رفع آن در مواردی که دیدگاه ما نسبت به زمان اشتباه می‌شود کمک کند.
اختلال در درک زمان و قضاوت نادرست از زمان مشخصه‌ای است که در بسیاری از اختلالات روانی و عصبی از جمله اسکیزوفرنی، بیماری پارکینسون، سندرم تورت، اختلال طیف اوتیسم و بیماری هانتینگتون یافت می‌شود.
آلاچکار می‌گوید: «نتایج ما ممکن است راه‌های جدیدی را برای مداخله مؤثر از طریق درمان‌های هدفمند مژگانی برای درمان باز کند. »
هدف کار در حال انجام ما درک مکانیسم‌هایی است که توسط آن مژک‌ها ادراک زمان را تنظیم می‌کنند و درمان‌های هدفمند را برای بهبود نقایص رفتاری مطرح می‌کنند.
این تحقیق در Molecular Neurobiology منتشر شده.
