قطره‌های مخصوص بینی می‌تواند به بهبودی مغز پس از سکته کمک کند
دانشمندان متوجه شده‌اند که چگونه قطره‌های بینی حاوی یک مولکول خاص می‌توانند به موش‌ها کمک کنند تا از پیامد‌های زیستی زیان‌آور سکته بهبود یابند. امید این است که این درمان در نهایت در انسان‌ها هم کاربرد پیدا کند.
اثر این درمان بلافاصله ظاهر نمی‌شود، اما هفت روز پس از سکته شروع می‌شود. این بدان معناست که کسانی که نمی‌توانند بلافاصله پس از سکته به این درمان دسترسی داشته باشند باز هم فرصتی برای بهره‌گیری از آن دارند.
مولکول کلیدی در این قطره‌ها پپتید کمپلمان (زنجیره‌ای از اسید‌های آمینه) C۳a است که نقش مهمی در سیستم ایمنی بدن و همچنین در رشد و شکل‌پذیری مغز دارد.
اگر درمان در بالین و در عمل استفاده شود، همه بیماران سکته مغزی می‌توانند آن را دریافت کنند، حتی آن‌هایی که برای ترومبولیز یا ترومبکتومی خیلی دیر به بیمارستان می‌رسند. کسانی که پس از برداشتن لخته ناتوانی باقیمانده دارند، می‌توانند از این درمان استفاده کنند.
تأخیر اثر این دارو در واقع مطلوب است. اگر پپتید C۳a خیلی زود اعمال شود، می‌تواند تعداد سلول‌های التهابی مغز را افزایش دهد و در این صورت آسیب آن بیشتر از سودش خواهد بود.
دانشمندان سکته ایسکمیک مصنوعی، رایج‌ترین نوع سکته مغزی را در موش‌ها ایجاد کردند. با این حال، پس از یک هفته، قطره‌های بینی در مقایسه با گروه دارونما به موش‌ها کمک می‌کند تا عملکرد حرکتی را سریع‌تر و کامل‌تر بازیابی کنند.
مطالعه جدید همچنین علت تأثیر C۳a در مغز را نشان داده است. اسکن‌های MRI نشان داد که این پپتید به افزایش تعداد اتصالات بین سلول‌های عصبی در مغز موش‌ها کمک می‌کند.
میلوس پیکنی، عصب‌شناس دانشگاه گوتنبرگ ، می‌گوید: «نتایج ما نشان می‌دهد که پپتید C۳a بر عملکرد آستروسیت‌ها و سیگنال‌هایی را که آستروسیت‌ها به سلول‌های عصبی می‌فرستند تأثیر می‌گذارد – یعنی سلول‌هایی که بسیاری از عملکرد سلول‌های عصبی را در مغز سالم و بیمار کنترل می‌کنند
این مطالعه بر اساس کار قبلی برخی از همان محققان در مورد چگونگی محافظت پپتید C۳a در برابر آسیب سکته مغزی است.
حدود ۷.۶ میلیون نفر در سال سکته مغزی ایسکمیک را تجربه می‌کنند که بیش از نیمی از آن‌ها به نوعی اختلالات جسمی یا ذهنی مبتلا می‌شوند: از دست دادن حرکت در بازو یا پا، اختلالات گفتاری یا مشکلات افسردگی و اضطراب.
قطره‌های بینی با پپتید C۳a می‌تواند از تعداد افراد ناتوان بکاهد. هرچند که ابتدا باید مطمئن شویم که این درمان در انسان و همچنین موش قابل اجرا است.
این تحقیق در مجله تحقیقات بالینی منتشر شده.
