فیلم به نام پدر – IN THE NAME OF THE FATHER – معرفی و نقد و بررسی
سال تولید : ۱۹۹۳
کشور تولیدکننده : ایرلند، انگلستان و امریکا
محصول : جیم شریدان
کارگردان : شریدان
فیلمنامه‌نویس : تری جرج و شریدان، بر مبنای خود سرگذشت‌نامهٔ جری کانلن
فیلمبردار : پیتر بیزیو
آهنگساز(موسیقی متن) : ترور جونز
هنرپیشگان : دانیل دی لوئیس، اما تامپسن، پیت پست لتویت، جان لینچ، مارک شپارد، بیتی ادنی، مری جونز، بریتا اسمیت، دان بیکر و جو مک‌پارتلند
نوع فیلم : رنگی، ۱۳۳ دقیقه
ـ پنجم اکتبر سال ۱۹۷۴. بمبی توسط جبههٔ آزادی‌بخش ایرلند (IRA) در یک نوشگاه در لیگفورد منفجر می‌شود. ده سال بعد خانم وکیلی به نام ̎گارت پیرس̎ (تامپسن) به شهادت ̎جری کانلن̎ (دی لوئیس)، یکی از چهار نفری که به جرم این بمب‌گذاری دستگیر و محکوم شده‌اند، گوش می‌کند. ایرلند، دههٔ ۱۹۶۰. ̎کانلن̎ با جمع رفقایش در بلفاست به دزدی مشغولند. سربازهای بریتانیائی او را به جای یک تیرانداز IRA می‌گیرند و تعقیبش می‌کنند. ̎جری̎ که برای IRA دردسر ایجاد کرده با میانجی‌گری پدرش، ̎جوزپه̎ (پست لتویت)، از دست افراد IRA خلاص می‌شود. او تصمیم می‌گیرد به انگلستان برود و در کشتی، ̎پل هیل̎ (لینچ)، یکی از همکلاسی‌های قدیمی‌اش را می‌بیند. در لندن ̎پل̎، ̎جری̎ را به خانهٔ یکی دیگر از بر و بچه‌های اهل بلفاست، ̎پاتریک آرمسترانگ̎ (شپارد) می‌برد ولی به دنبال جر و بحثی در بارهٔ جنگ در ایرلند شمالی، از خانه اخراج می‌شوند. آنان شب بمب‌گذاری در گیلفورد، در یک پارک و در کنار ̎چارلی برک̎ (مک پارتلند) که دربارهٔ خطرهای زندگی در لندن به آنان هشدار می‌دهد، بودند. ̎جری̎ به بلفاست بر می‌گردد. در این فاصله، پلیس به محل سکونت ̎پاتریک آرمسترانگ̎ حمله می‌کند و دیری نمی‌گذرد که در بلفاست هم به سراغ ̎جری̎ می‌روند. در بازپرسی، ̎پل̎ به بمب‌گذاری اعتراف می‌کند و به ̎جری̎ هم توصیه می‌کند که همان کار را انجام دهد. ̎جری̎ مقاومت می‌کند تا آنکه یکی از پلیس‌ها به او می‌گوید اگر اعتراف نکند، پدرش کشته خواهد شد. در دادگاه، دادستان استدلال خود را بیشتر بر مبنای اعترافات ̎پل̎ و ̎جری̎ و نیز صحبت‌های ̎پاتریک̎ و نامزدش، ̎کارول̎ (ادنی) پیش می‌برد و هر چهار نفر به حبس ابد محکوم می‌شوند. در زندان ̎جری̎ را در سلولی می‌اندازند که پدرش هم به اتهام اقدامات تروریستی زندانی است. در همان‌جاست که ̎جو مک‌اندرو̎ (بیکر)، یکی از مردان IRA که بمب‌گذاری گیلفورد را انجام داده، ̎جری̎ را تحت حمایت خود می‌گیرد. اما خشونت ̎مک اندرو̎ و دوستانش در زندان باعث می‌شود ̎جری̎ را از آنان جدا کند و تلاش خود را روی اثبات بی‌گناهی خود و پدرش متمرکز کند. با مرگ پدر، ̎جری̎ در تصمیم خود مصمم‌تر می‌شود.
«به نام پدر» فیلمی قدرتمند و پر احساس است که به داستان واقعی وحشتناک چهار گیلدفورد می پردازد و تأثیر مخرب یک سیستم حقوقی معیوب را بر زندگی بی گناهان برجسته می کند. کارگردان جیم شریدان استادانه این روایت گیرا و دلخراش را با بازی های برجسته، فیلمنامه ای جذاب و تمرکز بر مبارزات شخصی و سیاسی زنده می کند.
در مرکز فیلم، بازی استثنایی دنیل دی لوئیس از جری کانلون قرار دارد. اجرای دی لوئیس یک تور دو نیرو است که طیفی از احساسات گری – از عصبانیت سرکش گرفته تا ناامیدی آسیب پذیر – را با اصالتی بی نظیر به تصویر می کشد. سفر این کاراکتر از یک مرد جوان بی خیال به یک زندانی که به اشتباه محکوم شده است با عمقی چشمگیر به تصویر کشیده شده است و تعهد دی لوئیس به نقش قابل لمس است.
تصویر پیت پستلث وایت از جوزپه کانلون، پدر جری، به همان اندازه تکان دهنده است. Postlethwaite قدرت و گرمای آرامی را برای شخصیت به ارمغان می آورد و عشق و حمایت تزلزل ناپذیر جوزپه از پسرش در مواجهه با بی عدالتی را به تصویر می کشد. شیمی بین دی لوئیس و پستلث وایت روی پرده، لایه‌ای از طنین عاطفی می‌افزاید که بر کاوش فیلم در پیوندهای خانوادگی تأکید می‌کند.
سرعت فیلم عمدی است و به مخاطب این امکان را می دهد که به طور کامل در تجربیات شخصیت ها غرق شود. صحنه‌های بازجویی‌های بی‌رحمانه، درام‌های دادگاه و واقعیت‌های خشن زندگی در زندان با رئالیسمی تزلزل ناپذیر به تصویر کشیده می‌شوند که همدلی و خشم را برمی‌انگیزد. این لحظات تنش با لحظات آرام‌تر و درون‌نگرانه‌ای متعادل می‌شوند که مبارزات درونی شخصیت‌ها را آشکار می‌کنند.
کارگردانی جیم شریدان به طرز ماهرانه‌ای پیچیدگی‌های داستان را هدایت می‌کند، و به‌طور یکپارچه روایت‌های شخصی را با زمینه سیاسی و اجتماعی گسترده‌تر «مشکلات در ایرلند شمالی» می‌پیوندد. فیلم از به تصویر کشیدن بی عدالتی و تعصبی که منجر به محکومیت های نادرست شده است ابایی ندارد و به عنوان یک کیفرخواست قدرتمند برای سیستمی عمل می کند که با انگیزه های سیاسی هدایت می شود.
تأثیر فیلم با موسیقی متحرک و استفاده مؤثر از جزئیات دوره برای ایجاد فضایی فراگیر از دهه 1970 و اوایل دهه 1980 تقویت می شود.
“به نام پدر” چیزی بیش از یک درام قانونی است. این کاوشی صمیمانه در مورد انعطاف پذیری انسان، استحکام پایدار پیوندهای خانوادگی، و پیگیری تسلیم ناپذیر حقیقت و عدالت است. توانایی فیلم در به تصویر کشیدن آشفتگی عاطفی شخصیت ها و در عین حال روشن کردن یک فصل تاریک از تاریخ، گواهی بر اهمیت ماندگار آن است. این یادآوری تلخ از اهمیت همدلی، پاسخگویی و مبارزه با بی عدالتی در هر جامعه است.
این نوشته‌ها را هم بخوانید
