گوگل ، دوست پزشکان و بیماران

یکی از مقاله‌های شماره اخیر مجله پزشکی انگلستان BMJ ، سر و صدای زیادی به پا کرده است ، موضوع این مقاله شاید تازه نباشد و
اگر خواننده وبلاگ من بوده باشید ، قبلا به مطالبی در این مورد برخورده‌اید.

فید ریدر خودم را که چک کردم ، دیدم هم سایت‌های معتبر آی‌تی و هم سایت‌های پزشکی
بارها در مورد این تحقیق نوشته‌اند :
Boing Boing ، WebProNews، InformationWeek ، Lifehacker از جمله سایت‌های آی‌تی
بودند که به این مقاله استناد کرده بودند.

در این مقاله که می‌توانید نسخه PDF آن را از

اینجا دانلود کنید ، نویسندگان مقاله به شیوه جالبی ، موضوع
جستجوی پزشکی در اینترنت به وسیله پزشکان را دست مایه یک تحقیق اینترنتی قرار
داده‌اند. هدف آنها از این کار این بود که تعیین کنند ، با جستجوی نشانه‌ها و علایم
یک بیماری ، گوگل چه میزان می‌تواند پزشک را به تشخیص درست بیماری برساند.
روش آنها برای این کار این بود که کیس‌ها یا همان موارد بیماری را که در مجله پزشکی
BMJ در طول سال ۲۰۰۶ منتشر شده بود ، انتخاب کردند و
علایم و نشانه‌های بیماری را در گوگل جستجو کردند. آنها ۲۵ کیس را به این منظور
انتخاب کردند.
در نهایت آنها دریافتند که گوگل در ۵۸ موارد ، می‌تواند تشخیص کاملا درست بدهد. (
فاصله اطمینان ۹۵ درصد ، ۳۸ تا ۷۷ درصد)
آنها در نهایت نتیجه گرفته‌اند که با توجه به اینکه دسترسی به اینترنت در
کلینیک‌های سرپایی و بخش‌های بیمارستان‌ها افزایش یافته است ، اینترنت رفته‌رفته به
یک منبع خوب برای پزشکان مبدل گشته است و استفاده از اینترنت می‌تواند به پزشکان در
رسیدن به تشخیص‌های درست کمک کند.

قبلا هم در BMJ مقاله جالبی چاپ شده بود که در آن
داستان جالبی از قول یک پزشک زن نقل شده بود ، وی توانسته بود یک سندرم بسیار نادر
را به نام IPEX را با استفاده از گوگل تشخیص دهد و با این کار همکاران و حتی یکی از
اساتید برجسته را شگفت‌زده کند ، وی برای این کار تنها علایم بیماری را وارد گوگل
کرد و به تشخیص درست رسید.

جالب اینجاست که بیماران هم از اینترنت برای مقاصد پزشکی استفاده‌های بسیار
جالبی کرده‌اند. یک ماجرای جالب دیگر هم در این مورد در مقاله
BMJ نقل شده است:
پسر ۱۶ ساله‌ای به ورزش واترپلو می‌پرداخت ، وی دچار علایم بیماری‌ای شد که پزشکان
بعد از ارزیابی پسر، بیماری را ترومبوز ورید ساب کلاوین تشخیص دادند ، یکی از
پزشکان به پدر بیمار گفت که در مورد پسر وی ، ترومبوز علت خاصی نداشته ، در همان
هنگام پدر بیمار گفت :"ولی وی سندرم Paget-von Schrötter دارد."!!
اما پدر دختر چگونه به این تشخصی رسیده بود. او علایم بیماری را در گوگل جستجو کرده
بود. حتی پدر بیمار در مورد آسیب‌شناسی این بیماری توضیح داد و گفت که چگونه
هایپرتروفی ( افزایش حجم عضلات به دنبال فعالبت مداوم و شدید)  عضلات گردن
می‌تواند باعث فشرده شدن دینامیک وریدهای آگزیلاری در ورودی گردن و در نهایت
ترومبوز شود. وی همچنین در مورد درمان درست بیماری توضیح داد.

یک وبلاگ‌نویس دیگر هم خاطره جالبی از گوگل دارد ، وی مدتی
مشکل صدا و همچنین مشکلی در دستش داشت ، به طوری که نمی توانست روی کاغذ طراحی کند.
چند پزشک نتوانستند در این باره به وی کمک کنند. تا اینکه وی علایم برجسته
بیماری‌اش را به دو کلیدواژه Dystonia و
voice جستجو کرد و گوگل بیماری‌اش را spasmodic
dysphonia تشخیص داد ، همین وبلاگ‌نویس با استفاده از گوگل نورولوژیستی را که در
زمینه همین بیماری متبحر بود پیدا کرد ، بعد از ویزیت این پزشک تأیید کرد که دکتر
گوگل درست تشخیص داده است.

همه اینها می‌تواند به ما بفهماند که چقدر جستجو به وسیله گوگل برای رسیدن به
تشخیص درست ، می‌تواند مفید باشد.

البته جستجو در گوگل برای رسیدن به تشخیص بیماری‌ها ، تنها در صورتی که
امکانپذیر است که بیمار یا پزشک علایم برجسته بیماری را تشخیص داده باشد ، از
ترم‌های درست استفاده کند و با چگونگی جستجوی صحیح آشنا باشد.

نیاز به نوشتن نیست که در کشورمان هم پزشکان هم از بیماران هر کدام به
دلایلی خاص اینترنت را جدی نمی‌گیرند که نوشتن در مورد آنها زیاد خوشایند نیست.

در مورد این تحقیق این فایل PDF را هم که جزئیات
پژوهش را نشان می‌دهد ، دانلود کنید