اگر شخصیتهای مشهور افسانههای جن و پری غربی، کره ای بودند …

اصلا خجالت نمیشم که پیش شما اعتراف کنم، از کتابهای مصور، بسیار خوشم میآید.
البته اگر آسیبشناسی کنیم، نبود کتابهای مصور و اصطلاحا کامیک بوکها برای خُرد و کلان جماعت ایرانی، باید ما را نگران کند که یک جای کارمان میلنگد. در شرایط حاضر، تنها کودکان میتوانند کتابهای مصور بخوانند و از آنها لذت ببرند.
این تصویرسازیها، بدون هزینه گزاف میتوانند دنیای ذهن هر کوچک و بزرگی را رنگی، لطیف، شاعرانه، عاشقانه و پر از تخیل ناب کنند.
یکی از چیزهایی که همیشه در ذهنم بود این بود:
افسانهها و اسطورههای ملل، خیلی وقتها شباهتهای انکارنشدنی به هم دارند، خیلی وقتها من با خودم فکر میکردم که اگر قرار بود داستانها و حکایات ایرانی در شرایط فرهنگی اروپایی، بازنویسی میشدند، چه شکلی به خود میگرفتند یا برعکس اگر قرار بود، شکلی ایرانی به داستانهای جن و پری غربیها میدادیم، چه تصویرسازیهایی میکردیم.
جالب است که یک تصویرسازی که یک تصویرساز کره ای به نام «نا یانگ وو»، همین ایده را دنبال کرده است و تعدادی از شخصیتهای مشهور افسانههای غربی و انیمیشنهای دیزنی را در قالب کارتونهای کرهای، تصور کرده است.
سفید برفی:
Frozen
آلیس در سرزمین عجایب:
دیو و دلبر:
شاهزاده خانم و قورباغه:
شنل قرمزی:
ملکه برفی:
قوهای وحشی:
پری دریایی کوچک:
فارغ از اینها، میخواستم از فرصت استفاده کنم و از شما بپرسم که:
– در ایران کار کدام تصویرسازهای کتابهای کودکان را میپسندید؟
– چه کتابهای مصور تازهای را دیدهاید و میتوانید به من و خوانندگان «یک پزشک» توصیه کنید؟
– در دوران کودکی از کدام کتابهای مصور خوشتان میآمد؟ آیا هنوز هم این کتابها را دوست دارید، طوری که بخواهید برای خرید آنها پول خرج کنید؟
مجموعه کتاب های انتشارات یونیورسال در کودکی من در هیچ وقت از زندگیم تکرار نشدن. واقعن عالی بودن! حتا به یادشون که میفتم ناخودآگاه لبخند میزنم (:
چقدر عالی بود
من هم در استانه ی دنیای تصویرسازی قراردارم
شاید بتوانم بالاخره یک تصویرگر شوم
کودک هم که بودیم حسنی و ده شلمرودش را دوست داشتیم
من که بچگیمو به لطف مادرم با کتاب بزرگ شدم و هنوز یکی از بهترین تفریحاتم خوندنه
کچل کفتر باز – آرزوهای بزرگ – بیست هزار فرسخ زیر دریا – دن کیشوت – هاکلبریفین – برادران شیردل – شازده کوچولو – ماهی سیاه کوچولو کتابای آیزک آسیموف و….
هنوزم دارمشون و هنوز وقتی ورقشون میزنم با اون عطر مخصوص کتابای قدیمی میرم تو یه دنیا خاطره و…
قشنگ بود. به نظرم دیو دلبر ورژن کره ای از همه بهتر بود.
متاسفاته از تصویرگری های روز اطلاعی ندارم 🙁
اما در دوران کودکی یک کتاب داشتم که همش تصویرگری بود و ماجرای زندگی ۴ تا پیامبر (نوح و سلیمان و ۲ تا دیگه یادم نیست چی بود) رو کاملا به شیوه مصور روایت کرده بود. خیلی دوست داشتم.
قصه های من و پدرم
من هم هنوز عاشق کتاب های مصور هستم. قدیم ها سری کتاب های حسنی رو خیلی دوست داشتم. همین چند وقت پیش جایی رد می شدم و دیدم یک نسخه از حسنی نگو یه دسته گل دوباره به همون شکل و شمایل تجدید چاپ شده. بی درنگ یکی برای خودم خریدم و یکی هم برای دوستی که می دونستم خوشش میاد.
همهی کتابای بچگیامون مصور بودن، منم همشونو دوست داشتم ولی بهترین کتابی که تو بچگی ۱۰۰ بار خوندمش “ماکس بی دست و پاست” بود چون دیالوگهای کتاب کم بود و همهی صحنهها نقاشی شده بودن.
من از کتابهای مصور تن تن خیلی خوشم میومد و به تازگی هم برای خرید دوره کاملش حسابی به خرج افتادم!
خیلی عالی و زیبا بود…تشکر
من و برادرم از راهنمایی تا اواخر دبیرستان جوگیر کتاب های تن تن بودیم و هنوز هم هستیم.هرچند کتاب های کمیک دیگری هم خریدیم مثل آستریکس و ابلیکس ،لوک خوش شانس، ژو زت و ژوکو ولی هیچکدام به پای تن تن نمی رسند.الان هم که دیگه کتاب کمیکی گیر نمیاد رو به سوی «مانگا»خوانی آورده ام.برخلاف ایران که فقط مجلات حاوی اطلاعات خبری و هنری و … هستند درکشورهای دیگه به خصوص ژاپن به صورت هفتگی و روزانه کمیک منتشر می شه.مانگای جالبی که الان دارم می خونم «یاتسوبا yotsuba»یه مانگا ی ساده ولی جالب در مورد زندگی یک بچه که با پدرش در یک محله زندگی می کنند و اتفاقات روزمره ی آنها با هم و با همسایگان و دوستان .امیدوارم روزی توی ایران هم مردم به این چیزها علاقه نشون بدن.
به نظر منم خوندن مانگا هم بهتر و لذت بخش تره و هم در دسترس تره
ولی خوندن مانگا و کمیک هر کدام برای علاقه مندانش لذت جداگانه ای دارد.
با کتاب مصور ارتباط بر قرار نمی کنم و لذتی برام نداره، شاید مثل فلفل دلمه ای چون از کودکی مصرفشون نکردم الان به طبعم سازگار نیست تنها نمونه ای که در ذهن دارم حسنی هست
اما در حال حاظر شخصیت های مناسبی برای تولید این آثار وجود داره که مورد پذیرش کودکان میتونه قرار بگیره و حتی بزرگ سال ها هم پیگیریش کنن مثل، شخصیت های کلاه قرمزی، شکرستان، مدرسه موش ها، پنگول، عمو پورنگ، فتیله ها، اما ضعف شدید در مالکیت معنوی این سرمایه ها و عدم درک درست و نیاز سنجی برای تنوع خوراک فکری و فرهنگی گروه های سنی مختلف اجازه بهره برداری حد اقلی رو هم تو این زمینه نمیده، همیم مجموعه کلاه قرمزی چندین شخصیت بسیار قوی ساخته و هر سال هم بون اضافه میکنه، که تو اقشار وسیع و رده های سنی مختلف طرفدار دارن، متن هایی که تو فیصبووک زده میشه و به فامیل دور یا پسر عمه زا نسبت داده میشه نشان از ظرقیت بلقوه این کاراکتر هاس خوش ساخت و قوی هست که هر کدام میتونن به صورت مجزا محور یک قصه و یا بصورت گروهی در روند داستان ها ایفای نقش کنن، اما در کمال تعصف مثل یک معدن طلای متروک به بهره رها شدن
سلام
درست یادم نیست چندم راهنمای بودم ولی یادمه یه مجله تو سطح تمام مدارس پخش میشد که خیلی افتضاح بود ولی تو یکی نسخه هاش ماجرای آغا محمد خان قاجا رو به زبان تصویر روایت کرده بود از بچگی تا به قدرت رسیدنش و البته که طنز بود. این انقد خوب و حرفه ایی تصویر شده بود که من یادمه شاید ١٠٠ بار از اول تا آخر خوندم از کیفیت کار سیر نمیشدم اصلا استانداردهای ذهنم رو خیلیخیلی بالا برد اگه کسی اسمشو یادشه منم بی خبر نذاره
ماجراهای تن تن و میلو بصورت مصور در بچگی داشتم که بسیار برایم زیبا بود و الان حاضرم هر پولی رو بدم تا آن نسخه قدیمی رو پیدا کنم
آقای مجیدی دلیل خاصی دارد که تازگی ها اغلب منبع پست ها از قلم می افتد؟ قصدم “مچ گیری” نیست که در اغلب موارد روشن است کدام بخش ها نوشته ی شماست و کدام نه، ولی در مواردی که تصویری نیستند پیداکردن منبع گاهی وقت گیر می شود.
قصه های من وبابام عالی بود.
من هم فقط تن تن ومیلو بیشتر یادم میاد بقیه رو هم دوست داشتم اما تن تن رو چون چندجلد بود بهتر بیاد میارم .
در تایید نظر دوستان : کتابهای مصور تن تن بهترین بودند و کلاه قرمزی و دوستان اراذل و اوباشش! ظرفیتهای لازم را برای مصور شدن دارند.
قصه های من و بابام
بهترین کتاب مصور قرن بیستم
مخصوصا این پست
تصویرگری در قدیم بسیار پر اهمیت تر از الان بود یا حداقل تقلید های خوبی انجام می شد الان تصویرگری انجام می شود اما با این همه تصویرگری که هستند خروجی ها خیلی خوب نیستند و حتی تقلیدگرهای خوبی هم نیستند این را می توان در طراحی های پوستر های سینما به وضوح دید، من داستانهای خوب برای بچه های خوب را دوست داشتم و البته یک سری کتاب های خارجی هم داشتم که وقتی ورق می زدم شخصیت ها یا موضوعات مهمش از سطح ورق جدا می شد و بصورت برجسته تر جلو می آمد که بسیار کتاب را جذاب می کرد، مجله گل آقا و تصویر های آقای عربانی هم که جای خود را داشت ، در حال حاضر یکی از بهترین تصویرگران ایران محمد رضا دوست محمدی است که من شخصن نویسنده کتاب هایی که ایشان تصویرگری کردند را خیلی در نظر نمی گیرم و بیشتر تصویرگری های ایشان را دنبال می کنم شاید از مطالب یک کتاب خیلی لذت نبرم اما از تصویر های ایشان لذت دیداری می گیرم و البته نباید از مجله طنز خط خطی هم بگذرم که تصویرگران آن بویژه هادی حیدری و علی درخشی بسیار خوب این هنر را می شناسند.
سلام
ما بچگی کتاب زیاد خوندیم چیزی که خیلی یادمه کتابهایی بودند که از تصویر سازیشون میترسیدم و بمن احساس خوبی رو منتقل نمیکردن کتاب کرم ابریشم که هنوز با یاد آوری اون حس ترس به من دست میدهد و ماهی سیاه کوچولو که بسیار غم انگیز بود
سلام.
بعضی صحنه های فیلمهای مشهور که به سبک دوران عثمانی نقاشی شدهاند:
http://www.ufunk.net/en/insolite/ottoman-classic-movies/
بینهایت جالب! من که با بعضیهاشون واقعا حال کردم خصوصا ترمیناتور۲!!!
من کتاب های تن تن و میلو و قصه های من و بابام رو دوست داشتم. چند وقت پیش رفته بودم نشر پنجره ، اونجا دی وی دی کتابهای تن تن و میلو رو پیدا کردم و سریع خریدم.یه بار هم از یه دست فروش کنار خیابون ورژن انگلیسی دو تا از کتابهای تن تن رو پیدا کردم و خریدم.دوست داشتم کمیک های بتمن رو هم پیدا میکردم.هنوزم برای من خیلی جذابن.
مجله کارتون یادش بخیر
پیشنهاد بنده مانگاها و انیمه های ژاپنی به خصوص شاهکارهای استاد میازاکی هست.
ممنون آقای مجیدی، بسیار عالی بود
جالب اینجاست که من هم هنوز علاقه بسیار زیادی به کتاب داستان های مصور دارم البته هیچ وقت در کودکی کتابهشو نداشتم ولی یکی از دوستانم داستانهای تن تن را داشت و من بهش خیلی علاقه داشتم . داستانهایی هم در کیهان بچه ها منتشر می شد که مصور بود ولی مقطعی.در دوران کودکی از شدت علاقه به این نوع داستانها خودم داستان مصور می ساختم . نمی دانم وجود دارد یا نه ولی شاید ایده وجود یک سایت و یا نرم افزار با شخصیت های فانتزی و مشهور از قبل آماده شده با حالات متفاوت وساخت کمیک استریپ های جدید و اشتراک آنها،قابل تامل باشد.
مرسى ،خوب بود
چه بامزه ان اگه این طوری بودن باحال میشد
به نظر منم خوندن مانگا هم بهتر و لذت بخش تره و هم در دسترس تره
ولی خوندن مانگا و کمیک هر کدام برای علاقه مندانش لذت جداگانه ای دارد.