جابجایی کامل شریانهای بزرگ

جابجایی کامل (که جابجایی نوع D نیز نامیده میشود) ۵-۷ درصد بیماریهای مادرزادی قلب را تشکیل داده و شایعترین بیماری مادرزادی سیانوتیک قلب در نوزادان است. این بیماری مشخص میشود با ارتباطات غیرعادی بین بطنها و شریانها به طوری که آئورت از بطن راست و شریان ریوی از بطن چپ خارج میشوند. بنابراین دو مسیر گردش خون موازی وجود دارد. این آناتومی قلب در دوران جنینی مانع رشد جنین نمیشود اما به محض تولد و یا بسته شدن سوراخ بیضی و مجرای شریانی، بیمار دچار عوارض جدی میشود به گونهای که مسیرهای گردش خون سیستمیک و ریوی از هم جدا میشوند و خون اکسیژندار دیگر با گردش خون سیستمیک مخلوط نمیشود. جابجایی کامل شریانهای بزرگ در صورت عدم درمان با ۹۰ درصد مرگ و میر در سال اول زندگی همراه است. نقایص دیگر همراه با این بیماری عبارتاند از VSD، تنگی مسیر جریان خروجی بطن (تنگی تحت دریچه ریوی)، و کوارکتاسیون آئورت.
اولین عمل جراحی تسکینی برای جابجایی کامل شریانهای بزرگ عمل جابجایی دهلیز (atrial switch procedure) بود (نظیر عمل موستارد یا Senning) که در آن خون بازگشت وریدی به طرف بطن مقابل هدایت میشد تا دو مدار گردش خون به صورت سری حاصل شود. نتایج کوتاه مدت و میان مدت این عمل عالی بود. عوارض این عمل شامل نارسایی بطن راست سیستمیک، نارسایی دریچه سه لتی، اختلال عملکرد گره سینوسی، تاکی آریتمیها، و نشت یا انسداد محل ارتباط خون بازگشت وریدی به بطن راست سیستمیک میگردد. نارسایی پیشرونده بطن باید باعث در نظر گرفتن انجام پیوند قلب شود.
در دههی ۱۹۸۰، عمل جابجایی شریانی جایگزین عملهای موستارد و Senning شد. این عمل که از نظر تکنیک سخت و چالش برانگیز است، با اتصال آئورت به بطن چپ و شریان ریوی به بطن راست همراه با کاشت مجدد شریانهای کرونری در داخل آئورت جدید، آناتومی طبیعی قلب را به آن برمیگرداند. تنها تعداد معدودی از بیمارانی که تحت این نوع عمل جراحی قرار گرفتهاند در دراز مدت پیگیری شدهاند، اما نتایج میان مدت این عمل مطلوب و مشابه نتایج اعمال جراحی موستارد و senning است. عوارض دیررس شامل انسداد شریانهای کرونری مجدداً پیوند شده به همراه ایسکمی میوکارد، و بزرگ شدن پیشرونده ریشه آئورت جدید همراه با نارسایی دریچهای است. توصیه میشود که کلیه بالغین حداقل یکبار جهت باز بودن شریان کرونری متعاقب جابجایی شریانی، مورد ارزیابی قرار گیرند.