نارسایی قلب چه انواعی دارد؟
نارسایی قلب را می‌توان به انواع نارسایی قلب با برون‌ده بالا مقابل برون‌ده کم، سمت چپ در مقابل سمت راست، و حاد در مقابل مزمن، تقسیم‌بندی کرد. نارسایی با پرونده بالا اختلال نادری است که می‌تواند ثانوی به کم خونی شدید، شانت عروقی، یا تیروتوکسیکوزیس اتفاق بیفتد. این نوع نارسایی زمانی رخ می‌دهد که قلب قادر به برآورده کردن افزایش غیر طبیعی نیاز متابولیک بافت‌های محیطی علیرغم افزایش برون‌ده خود نیست. احتباس مایع یکی از اجزای شایع این سندرم است. نارسایی با برون‌ده پایین بسیار شایع‌تر از نارسایی با برون‌ده بالا است و مشخصه آن عبارت است از پایین بودن پرونده قلب به ویژه در طی افزایش نیازهای متابولیک بدن.
نارسایی قلب ممکن است به طور غالب بطن چپ (مثلاً در انفارکتوس قدامی وسیع قلب) یا بطن راست را تحت تأثیر قرار دهد (مثلاً در آمبولی ریوی حاد)، اما در بسیاری از بیماری‌ها، کارکرد هر دو بطن مختل شده است (نارسایی قلبی دو بطنی).
نارسایی قلبی حاد زمانی اتفاق می‌افتد که فردی بدون داشتن هیچ گونه سابقه بیماری قلبی، ناگهان به علت ضایعه حاد قلبی دچار نارسایی شود مثلاً در اثر انفارکتوس میوکارد، میوکاردیت یا پارگی دریچه قلبی، نارسایی قلبی مزمن به حالتی اشاره دارد که در آن علائم بیماری فرد در طی یک مدت زمان طولانی بروز نموده‌اند و در اکثر موارد یک بیماری قلبی از قبل موجود بوده است. ولی ممکن است بیماری که به هر دلیل دچار اختلال عملکرد قلب شده است در درازمدت از عهده برآوردن نیازهای بدن برآمده باشد و علامتی نداشته باشد و آنگاه پس از یک ضایعه حاد مثلاً آریتمی، آنمی، پرفشاری خون، ایسکمی یا عفونت سریعاً دچار نارسایی شود.
شدّت علایم نارسایی قلب ارتباط نزدیکی با معیارهای بالینی معمول عملکرد قلب (یعنی کسر جهشی بطن چپ LVEF]]) ندارند، البته LVEF در پیش آگهی بیمار اهمیت دارد. به عبارت دیگر به نظر می‌رسد که میزان فشارهای پر شدگی بطن نسبت به عملکرد خود میوکارد شاخصی‌های مهم‌تری برای تعیین وجود یا عدم وجود علایم باشند. نارسایی قلبی ممکن است در زمینه کسر جهشی (EF) کاهش یافته یا حفظ شده اتفاق بیفتد. اطلاعات جدید نشان می‌دهند که هنگامی که از روش‌های حساس جهت بررسی عملکرد میوکارد استفاده می‌شود (یعنی روش‌های تصویربرداری سرعت بافتی tissue velosity یا میزان کشش میوکارد strain rate) هم اختلال در عملکرد سیستولی و هم اختلال در عملکرد دیاستولی را نشان می‌دهند (حتی زمانی که EF طبیعی یا تقریباً طبیعی است). آنچه اهمیت دارد این است که چه EF کاهش یافته باشد و چه طبیعی باشد، عوامل مستعد کننده نارسایی قلبی (نظیر افزایش فشارخون، سن بالا، بیماری شریان کرونر، اختلال عملکرد کلیه) مشابه هستند، پیش آگهی بیمار مشابه هستند، ولی علیرغم همه‌ی این تشابهات، درمان‌های طبی که در نارسایی قلبی با کاهش EF فایده‌اشان اثبات شده، کارایی مشابهی در نارسایی قلبی با EF حفظ شده، نشان نداده‌اند.
