ارزیابی بیمار مبتلا به سرطان ریه از نظر جراحی

یک رویکرد چند تخصصی با بهره گرفتن از متخصصان جراحی توراکس که در سرطان ریه تبحر یافته‌اند، متخصص آنکولوژی شیمی درمانی، متخصص انکولوژی در زمینه‌ی پرتوتابی و متخصص ریه، اغلب برای ارزیابی بیماران مبتلا به سرطان ریه جهت انجام جراحی مورد استفاده قرار ‌می‌گیرد. ارزیابی پیش از جراحی بیماران مبتلا به سرطان ریه شامل مرحله‌بندی تومور (جدول ۲۴-۲)، تعیین قابلیت برداشت تومور از طریق جراحی و ارزیابی عملکرد ریه است تا مشخصی شود آیا بیمار نامزد خوبی برای جراحی هست یا خیر. مرحله‌بندی تومور با اخذ شرح حال و انجام معاینه فیزیکی دقیق شروع‌ می‌شود و با CT اسکن از قفسه سینه ادامه می‌یابد. اغلب برای ارزیابی غدد لنفاوی مدیاستن نیاز به مدیاستینوسکوپی است. در صورتی که علائم یا یافته‌های اختصاصی به دست آمده در معاینه فیزیکی یا نتایج آزمایش‌ها مطرح کننده‌ی درگیری خارج ریوی باشند، انجام بررسی‌های دیگر (مانند اسکن CT، PET اسکن سر) لازم است. پس از اینکه بر اساس مرحله‌بندی، مشخص شد انجام جراحی مناسب‌ترین رویکرد است، ارزیابی وضعیت کلی بیمار و توانایی وی در تحمل جراحی لازم است. چون بسیاری از بیماران مبتلا به سرطان ریه دچار هم ابتلایی‌های دیگری نیز هستند که احتمال حوادث سوء قلبی حول و حوش عمل را بالا می‌برند. ممکن است ارزیابی تخصصی قلب قبل از عمل ضرورت یابد.

برای تخمین میزان خطر ناشی از بیماری ریوی زمینه‌ای قبل از عمل، ارزیابی فیزیولوژیک جامع قبل از جراحی حایز اهمیت است. به علت اینکه سرطان ریه در سیگاری‌ها شایع‌تر است بسیاری از مبتلایان به سرطان ریه دچار بیماری مزمن ریوی (مثل بیماری انسدادی مزمن ریه [COPD]) هستند و به عنوان اولین گام در ارزیابی قبل از جراحی آزمایشات عملکرد ریوی ضروری‌ می‌باشند. حجم بازدمی با فشار در یک ثانیه (FEV₁) که توسط اسپیرومتری سنجیده‌ می‌شود. به طور رایج برای ارزیابی مناسب بودن بیمار مبتلا به سرطان ریه جهت انجام جراحی مورد استفاده قرار ‌می‌گیرد. بیمارانی که FEV₁ بالاتر از ۲ لیتر (برای برداشتن ریه [پنومونکتومی])، بالاتر از 1.5 لیتر (برای برداشتن یک لوب ]لویکتومی])، یا بیشتر از ۸۰ درصد میزان پیش‌بینی شده دارند، میزان خطر قبل از عمل برایشان متوسط در نظر گرفته‌ می‌شود. برای بیمارانی که FEV₁ قابل قبول دارند اما دچار تنگی نفس فعالیتی توجیه نشده یا شواهدی از بیماری بینابینی ریه در مطالعات تصویربرداری از ریه هستند بررسی‌های تشخیصی بیشتر از جمله اندازه‌گیری ظرفیت انتشار منواکسید کربن (D_LCO) ضرورت دارد. در این وضعیت اگر ظرفیت انتشار منواکسیدکربن اندازه گیری شده بیش از ۸۰ مقدار پیش بینی شده باشد باز هم بیمار دارای خطر قبل از عمل متوسط در نظر گرفته‌ می‌شود. برای بیمارانی که D_LCO یا FEV₁ پایین دارند ‌می‌توان اسکن جریان عبوری نوکلئوتیدهای پرتوافشان (radionucleotide perfusion scan) انجام داد تا برای هر دو آزمون مقادیر تخمینی پس از عمل را بدست آورد. اگر D_LCO / FEV1 تخمینی پس از عمل بیش از ۴۰ درصد باشند این بیماران نیز دارای خطر قبل از عمل متوسط در نظر گرفته ‌می‌شوند. می‌توان برای بقیه بیماران آزمون قلبی- ریوی حین ورزش cardiopulmonary exercise testing (CPET) انجام داد تا حداکثر ظرفیت بدن فرد برای انتقال و مصرف اکسیژن حین افزایش تدریجی ورزش یا Vo₂max را تعیین کرد. اگر Vo₂max اندازه‌گیری شده کمتر از ۱۰ تا ۱۵ میلی‌لیتر اکسیژن به ازای کیلوگرم وزن بدن در دقیقه باشد (تقریباً معادل ناتوانی در بالا رفتن از یک رشته پله) بیمار در معرض خطر بالا قبل از عمل قلمداد‌ می‌گردد.

چشم اندازهای آینده

سرطان ریه عامل شماره‌ی یک مرگ در اثر سرطان، هم مردان و هم در زنان در ایالات متحده است. قرارگرفتن در معرض تنباکو عامل مستعد کننده اساسی ‌می‌باشد. علی‌رغم استفاده گسترده از درمان تهاجمی من جمله شیمی درمانی، میزان بقای 5 ساله سرطان ریه در ایالات متحده در برهه زمانی بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۴، ۱۵ درصد بوده است. تمرکز تلاش‌ها باید بر پیش‌گیری از طریق برنامه‌های ترک سیگار، آموزش عمومی مستمر در مورد خطرات کشیدن سیگار و تشویق جوانان به عدم استعمال سیگار باقی بماند. غربال‌گری سرطان ریه برای افراد در معرض خطر ممکن است در نهایت بخشی از ارزیابی‌های رایج گردد گرچه باید دید این مسأله که آیا راهبردهای تصویربرداری یا تکنیک‌های بدیع برای شناسایی تغییرات خاص DNA در اپی تلیوم تنفسی یا خون سیگاری‌ها، نهایتاً به صورت یک روش انتخابی در خواهد آمد یا نه؟ با کارآزمایی‌های به عمل آمده در مورد راهبردهای مصرف ویتامین و آنتی‌اکسیدان‌ها مأیوس کننده یا حتی خطرناک بودن آنها اثبات شد بحث پیش‌گیری شیمیایی (chemoprevention) مبهم باقی مانده است. کانون توجه راهبردهای پیشگیری شیمیایی به سمت داروهای ضد التهاب جابه جا شده است و نتایج کارآزمایی‌ها روی این داروها جالب توجه خواهند بود. بهبود مراقبت از بیمارانی که سرطان ریه تشخیص داده شده‌اند ضرورت دارد. با تحقیق روى بیماری‌زایی مولکولی کارسینوم سلول کوچک ریه، رویکردهای بدیعی به این سرطان در حال ظهور است و هدف‌گیری مسیرهای خاصی مثل مسیر پیغام‌دهی sonic hedgehog ممکن است حرکت لازم در راه بهبود بقا در این بیماری را پس از دهه‌های طولانی رکود تحقق بخشد. تعیین بهترین راهبردهای درمان کمکی (ادجوانت) برای کاهش میزان عود پس از جراحی ؛ مراقبت انحصاری با شناسایی جهت به حداکثر رساندن اثربخشی درمان؛ شناسایی و هدف‌گیری سلول‌های ریشه‌ای سرطان و غلبه بر مقاومت دارویی این سلول‌ها: و آزمودن راهبردهای غیر جراحی عرصه‌های پهناور ضروری و در حال انجام تحقیق روی کارسینوم غیرسلول کوچک ریه قرار دارند.