پژوهشی علمی در مورد لبخند: چه چیزهایی یک لبخند را واقعی و دلنشین می‌کنند؟

چرا دیدار رو در رو با یک شخص، تأثیر بسیار بیشتری نسبت به برقرار کردن تماس تلفنی با او دارد؟

یکی از دلایل این است که شما می‌توانید در فاصله نزدیکی از طرف ملاقات خود بنشینید و هنگام صحبت کردن او با دقت حالات صورت او چشم‌هایش را ببینید. این طوری درک بهتری در مورد حالات روانی شخص، صادق بودن یا دغدغه‌هایش پیدا می‌کنید.

ما بدون ماهیچه‌های صورت خود که حالات صورت ما را ایجاد می‌کنند، تبدیل به موجوداتی شبیه روبات می‌شویم.

در این میان، یکی از بهترین ابزارهایی که ما برای برقرار کردن ارتباط و تأثیرگذاری داریم، لبخند است.

لبخند به‌جا، اگر به صورت خوبی انجام شود، بهتر از ده‌ها جمله می‌تواند روی مخاطب تأثیر بگذارد. علاوه بر این لبخند خوب، یکی از جذابیت‌های هر فردی می‌تواند باشد و گاه ما آدم‌هایی با چهره معمولی را در پیرامون خود می‌شناسیم که تنها به خاطر لبخندهای زیبای خود، همه آنها را آدم‌های جذاب تصور می‌کنند.

اما همین لبخند،‌اگر تصنعی و توأم با تزویر باشد یا حالتی شبیه به نیشخند داشته باشد، تبدیل به جای جاذبه، دافعه می‌آفریند.

متأسفانه خیلی‌ها اصلا خودشان نمی‌دانند که لبخندهای جالبی ندارند و بدون اینکه خود بدانند، مردم را از دور خود می‌پراکنند.

اما از نظر علمی، چه چیزی لبخند را واقعی و دلپذیر می‌کند؟

جالب است بدانید که به تازگی، سوفیا لایفورد پیکه، یک جراح ترمیمی از دانشگاه مینِسوتا، در این مورد کار جالبی انجام داده است.

او انیمیشن سه‌بعدی ده‌ها لبخند را به 802 نفر داوطلب نشان داد و از آنها خواست که بر اساس کارایی و تأثیر لبخندهایی که می‌بینند و یا میزان دلنشین بودن یا القای هوشمندی در آنها، به آنها نمره بدهند. این استاد جراح از سوژه‌ها خواسته بود که با نمره‌های خود بین لبخندهایی که گشاده‌رویی را نشان می‌دادند با لبخندهایی که بیشتر شبیه نیشخند آز بودند، تمایز قائل شوند.

نتایج به دست آمده، خیلی جالب بود و شاید به کار من و شما هم بیاید:

یکی اینکه لبخند طبیعی و خوب، باید کمی غیرمتقارن باشد. یعنی مثلا گوشه چپ لب، چند میلی ثانیه، زودتر از سمت دیگر باید شروع به لبخند زدن کند تا حس بهتری القا کند.

فاکتور مهم بعدی این است که باید بین میزان وسعت لبخند، مقدار مساحت قابل رؤیت دندان‌ها و زاویه لب‌ها یک تعادل وجود داشته باشد.

اگر چنین تعادل ظریفی برقرار نباشد، لبخند خوب جلوه نمی‌کند. مثلا اگر شما لبخند کوچگی بزنید، اما به تمامی، دندان‌هایتان را نشان بدهید، لبخند شما خوب تعبیر نمی‌شود.

البته هدف سوفیا لایفورد پیکه از این تحقیق صرفا این نبود که لبخند زدن را به آدم‌های سالم بیاموزد، هدف مهم‌تر این بود که بیمارانی را که به خاطر بیماری‌هایی مثل سکته مغزی یا فلج بل، توانایی لبخند را از دست داده‌اند، دوباره در این زمینه توانمند کند.

در این بیماران با آمیزه‌ای از فیزیوتراپی صورت و مداخلات دیگر تلاش می‌شود که حالت طبیعی صورت و میمیک‌های آنها بازگردانی شود و این تحقیق می‌تواند به درمانگران در این زمینه کمک کند.

منبع