سریال تازه See اپل تی وی پلاس

در عکس این پُست، جیسون موموآ را در سریال تازه see از اپل تی وی پلاس به همراه کاور کتاب سرزمین عجایب بی‌رحم و ته دنیا از هاروکی موراکامی را می‌بینید!

حالا اینکه این دو‌چه ربطی به هم دارند، باید بگویم ربطی است که نورون‌های مغزم این وقت شب پیدا کرده‌اند و برای فهمش باید کپشن را تا انتها بخوانید.

در سریال see دنیایی تخیلی در آینده تصور شده که در آن به علت شیوع یک بیماری ویروسی، بیشتر انسان‌ها مرده‌اند و بازمانده‌ها نسل اندر نسل، نابینا شده‌اند. دیگر همه به یاری سایر حواس خود ره می‌پیمایند و زیست می‌کنند و‌حتی باورهای مذهبی در مورد شیطانی بودن نور و دید، شایع شده. در چنین شرایطی زنی ، دوقلوهایش را به دنیا می‌آورد، دوقلوهایی که می‌توانند ببینند…. سریال متوسط قابل اعتنایی است، اما خب، باگ هم کم ندارد. تا فرد یا جامعه‌ای نابینا نباشد، نمی‌تواند از نابینایی و الزاماتش تقلید کند. در قسمت اول کلی باگ داریم که نشان می‌دهد فیلمنامه‌نویس و کارگردان نتوانسته‌اند نابینایی کامل را تصور کنند. مثلا وقتی شما و دشمنتان نابینای کامل هستید، چه ضرورتی دارد که صورت خود را برای افزودن بر هیبت خود گلی و یا رنگین کنید؟!

به صورت مشابهی وقتی نویسنده‌ای در جامعه‌ مدرن و مملو از آرامش ژاپن زیست کند هرچقدر هم ذهن خلاق داشته باشد و اهل تحقیق و مطالعه باشد، فضای سرزمین‌های بسته را نمی‌تواند با جزئیات تصور کند. موراکامی در کتاب کمتر قدردیده «سرزمین عجایب بی‌رحم»، با نبوغ بسیار فراتر از تجربیات ملموس خود، یک دنیای فانتزی را پیش چشم ما می‌آورد که در آن رویا داشتن و‌ «تک‌شاخ» بودن خطرناک است. وقتی کتاب را می‌خواندم با خودم می‌گفتم که موراکامی فقط یک‌گام با نوشتن یک کتاب جاودانه فاصله داشت، اما جاهایی تداعی‌ها و‌ تجربیات را در حد کامل خود برای افزودن بر غنای داستانی نداشته و ناگزیر متوقف شده. این البته تفسیر توام با جسارت ساده‌دلانه من است!

در نهایت اینکه شما تا طعم محرومیت نکشیده باشید، بسیار دشوار است که در قالب یکی از شاخه‌های هنر تصویرش کنید. پارادوکس تلخی است که فضاهای بسته و مملو از خودکامگی و تبعیض و ستم، گاهی بهترین سوژه‌ها را برای مغزهای جهش‌کرده نویسندگان مهیا می‌کنند!