چقدر می‌توانید در مقابل وسوسه چک کردن گوشی خود مقاومت کنید؟

گوشی‌های موبایل حالا دیگر یک ابزار نیستند، آنها تبدیل به افزونه ما شده‌اند. طوری که ما نمی‌توانیم تصورش را هم بکنیم که یک روز بدون گوشی موبایل سر کار برویم و از خالی شدن شارژ آنها هم می‌ترسیم.

یکی از پیج‌های اینستاگرامی در ویدئویی یک چالش کوچک ترتیب داده بود و خواسته بود که افرادی نوتیفیکیشن گوشی خود را روشن کنند و گوشی را کنار خود را بگذارند، اما فقط نیم ساعت به گوشی دست نزنند!

برخی‌ها واقعا نیاز همیشگی به گوشی برای ارتباط حرفه‌ای دارند. اما اگر خوب فکر کنیم، می‌بینیم که بیشتر گوشی چک‌کردن‌ها در طول روزها کاملا تکانه‌ای و بی‌هدف است و یک نوع اختلال وسواسی – جبری یا OCD شده است. یعنی ما با اینکه آگاهانه می‌دانیم که یک ساعت چک نکردن ایمیل، اینستاگرام، توییتر، تلگرام و پیامک‌ها، زیان خاصی برای ما ندارد و همه اینها را بارها در طول روز چک کرده‌ایم و چیز خاصی نداشته‌اند، باز هم گوشی خود را آنلاک می‌کنیم و به صفحه‌اش خیره می‌شویم.

مشکل اصلی این است که ما ترشحات ریز دوپامین معتاد هستیم. قبلا توضیح داده‌ام و الان به شیوه دیگری برایتان توضیح می‌دهم:

به احتمال زیاد در فیلم‌های سینمایی فرنگی دیده‌اید که در مورد بیمارانی که درد می‌کشند، یک سیستم کنترل تزریق داروی مسکن به دست بیمار می‌دهند که با فشار دکمه‌ای می‌تواند هر بار می‌تواند مقدار کمی مسکن وارد رگ‌های خود کند. چون بیمار اختیار تزریق مشکن را دارد می‌تواند با خیال راحت‌تر و در صورت نیاز مسکن استفاده کند.

اما در مورد گوشی‌های موبایل ما به لذت‌های کوچک ناشی از چک کردن اخبار و مطالب ظاهرا جالب و لایک خوردن، خو گرفته‌ایم. طوری که مغزمان نمی‌تواند بدون این ریزخوشبختی‌های کذایی، دوام بیاورد. پس مرتب گوشی را برمی‌داریم.

البته همه توضیح در همین خلاصه نمی‌شود. در محیطهای کاری و خانواده‌های سرد کنونی، گاهی گوشی وسیله‌ای برای فرار از ناکارآمدی‌های ارتباطی می‌شود.