موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای شوروی سابق که از روی ریل‌های قطار پرتاب می‌شدند و نوک قابل انبساط داشتند
تاریخ جنگ سرد پر از نکات ریز و درشت جالب است. با آن همه کشمکش و تلاش برای برتری نظامی، اینکه در آن زمان بشریت از خطر یک جنگ هسته‌ای فراگیر گریخت، یک خوش‌شانسی محض است.
در دهه 1960 میلادی نظامیان شوروی متوجه شدند که به خاطر دقت روزافزون موشک‌های آمریکایی، هیچ سیلوی پرتاب موشک‌های دوربردی در شوروی در امان نیست و این مکان‌ها طبعا به خاطر ثابت بودن، می‌توانند شناسایی شوند و در یک جنگ محتمل از بین بروند.
پس تصمیم گرفتند که سامانه‌های پرتابل پرتاب موشک را تقویت کنند. خب، روس‌ها 99 هزار مایل خط آهن داشتند و به این فکر افتادند که از آنها برای جابجایی سریع موشک‌ها استفاده کنند و قطارهای ویژه پرتاب موشک بسازند.
مشکلات تکنیکی طبعا کم نبودند. کار ابتدا به مهندسی به کلومی سپرده شد. اما در طراحی او چون از موشک‌های با سوخت مایع استفاده می‌شد و به خاطر تکان‌های جابجایی روی خط آهن، خطر نشت سوخت و فاجعه انفجار وجود داشت، از سیستم او استفاده نشد.
بعد کار به مهندسی اوکراینی به نام ینگل سپرده شد که او استفاده از موشک‌های سوخت جامد را برای اطمینان بیشتر توصیه کرد.
اما یک مشکل دیگر این بود که طول موشک‌ها عملا از طول کوپه‌های استاندارد روس‌های کمی بیشتر بود.
این مشکل هم به این صورت حل شد که دماغه موشک، تا می‌شد و سیستمی در آن تعبیه شد که با افزایش فشار درونی، نوک موشک به گاه پرتاب منبسط و نوک تیز شود. چیزی شبیه یک لیوان تاشو که ما در دوره دبیرستان استفاده می‌کردیم. این طوری مشوک هم در قطار جا می‌شد و هم ویژگی آئرودینامیک خود را از دست نمی‌داد.
در مورد سیستم موبایل پرتاب موشک SS-24 یک ویدئوی بی‌نظیر در یوتیوب وجود دارد که توصیه می‌کنم ببینید.
