سرگیجه محیطی با سرگیجه مرکزی چه تفاوت‌هایی دارد؟
براساس محل درگیری پاتولوژیک، سرگیجه به دو نوع زیر تقسیم‌بندی می‌شود:
١- محیطی: به دلیل درگیری لابیرنت و قسمت وستیبولارعصب ۸ رخ می‌دهد.
۲- مرکزی: به دلیل درگیری هسته‌های وستیبولار، ساقه مغز، مخچه و کورتکس ممکن است ایجاد شود.
نحوه افتراق: براساس علائم و نشانه‌ها می‌توان سرگیجه محیطی و مرکزی را از هم افتراق داد.
۱- کاهش شنوایی و یا وزوز گوش: این علائم به نفع ضایعات وستیبولار محیطی می‌باشند.
۲- سرگیجه: در ضایعات محیطی، سرگیجه شدید و متناوب است ولی در ضایعات مرکزی، سرگیجه خفیف و دائمی می‌باشد.
٣- تهوع و استفراغ: در ضایعات محیطی، تهوع و استفراغ شدید است ولی شدت آن در ضایعات مرکزی متغیر می‌باشد.
۴- سایر علائم نورولوژیک: در سرگیجه محیطی، سایر علائم نورولوژیک نادر بوده ولی در ضایعات مرکزی ممکن است دیس آرتری، هیپررفلکسی، آتاکسی اندام، بابنسکی و نقایص حسی و حرکتی و اختلالات اعصاب کرانیال وجود داشته باشند.
۵- نیستاگموس: به حرکات لرزشی و ریتمیک چشم‌ها، نیستاگموس اطلاق می‌گردد. نیستاگموس دارای دو مرحله تند و گند می‌باشد. جهت نیستاگموس را با جهت مرحله تند در نظر می‌گیرند.
الف) در ضایعات محیطی، نیستاگموس یک جهتی بوده و مرحله تند آن برخلاف جهت ضایعه است و بیمار به سمت ضایعه می‌افتد.
ب) در ضایعات مرکزی، نیستاگموس یک یا دوطرفه است و جهت انحراف یا افتادن نیز متغیر می‌باشد.
ج) نیستاگموس در ضایعات محیطی هیچوقت عمودی نیست لذا نیستاگموس عمودی همواره به نفع ضایعات مرکزی است.
در نیستاگموس أفقی خالص نیز در سرگیجه محیطی شایع نمی‌باشد. هم در سرگیجه مرکزی، نیستاگموس می‌تواند عمودی، افقی یا چرخشی باشد.
ی) در سرگیجه مرکزی، فیکس کردن نگاه موجب مهار نیستاگموس نمی‌شود، در حالی که در ضایعات محیطی، فیکس کردن نگاه سبب مهار نیستاگموس می‌گردد.
