فیلم افسانه گم شدگان – خلاصه، تحلیل و نقد – Legend of the Lost (1957)

“جو جنوآری” (وین)، ماجراجوئی آواره است که در زندگی یکی از شهرهای آفریقائی گرفتار شده است. “پل بونار” (براتزی)، که آدمی خیال‌پرداز و طماع است، “جو” را اجیر می‌کند تا به‌عنوان راهنما همراه با او به جست‌وجوی گنجی در صحرا برود (که پیش از این پدرش برای به دست آوردن آن جانش را از دست داده است). در این سفر، “دیتا” (لورن)، که خوش‌نام نیست و ظاهراً نامزد “پل” است، نیز راهی می‌شود.

به‌زودی رقابت میان دو مرد آغاز می‌شود و سرانجام وقتی به محل موعود می‌رسند. “پل” پس از روبه‌رو شدن با اسکلت‌های پدرش و راهمای او (که ظاهراً به خاطر یک زن یکدیگر را به قتل رسانده‌اند) قصد جان “جو” را می‌کند، اما به‌زودی خودش در بازوان “دیتا” جان می‌دهد. “جو” و “دیتا” را نیز پیش از آن‌که براثر تشنگی از پا درآیند، کاروانی نجات می‌دهد.

اگرچه در نوشتن فیلم‌نامه افسانه گم‌شدگان یکی از مشهورترین و گران‌ترین فیلم‌نامه نویسان هالیوود (هکت) شرکت دارد، اما بسیاری پیش پا افتاده و فاقد استحکام به نظر می‌رسد. این تجربه بیهوده، که روایت ماجرائی متعارف و شرح دلدادگی‌های سطحی دو مرد به یک زن سودائی است، از دید وین بیشتر به یک شوخی می‌ماند. او در جائی می‌‌گوید: “در دل ناکجا آباد و در موسمی نامناسب به جست‌وجوی هیچ آمده‌ایم… لعنت به این شانس؛ یک بدبخت، یک نفهم هم با آن‌ها هم سفر شده و او من هستم!” حتی لورن نیز، که سختی سفر لباس‌هایش را ژنده کرده و از این رهگذر مشخصه‌هائی را به فیلم وارد کرده است (!)، از ملال و کندی فیلم نمی‌کاهد.