شیوه کنترل فشار خون در افراد مسن (پیر)
هیپرتانسیون منحصراً سیستولی (isolated systolic hypertension) در افراد مسن
در کشورهای پیشرفته، فشار خون سیستولی با افزایش سن بیشتر می‌شود؛ تقریباً تمام (>90%) افرادی که طول عمر طولانی دارند دچار هیپرتانسیون می‌شوند. فشار خون دیاستولی تا ۵۰ سالگی افزایش یافته و پس از آن کاهش می‌یابد، در نتیجه فشار نبض (- pulse pressure) (یعنی فشار سیستولی منهای فشار دیاستولی) به تدریج بالا می‌رود.
در بیماران جوان و سالمند، نقایص همودینامیکی جداگانه و متفاوتی زمینه ساز بروز هیپرتانسیون می‌شوند. بیمارانی که قبل از ۵۰ سالگی مبتلا به هیپرتانسیون می‌شوند معمولاً ترکیی از هیپرتانسیون سیستولی و دیاستولی دارند: فشار سیستولی بیش از mmHg۱۴۰ و فشار دیاستولی بیش از mmHg۹۰ .
نقص همودینامیک اصلی در این حالت انقباض عروقی در سطح شریانچه‌های مقاومتی (resistance arteriols) می‌باشد.
برعکس، اکثر بیمارانی که پس از ۵۰ سالگی دچار هیپرتانسیون می‌شوند، دارای هیپرتانسیون منحصراً سیستولی می‌باشند: فشار خون سیستولی بیش از mmHg۱۴۰ و فشار خون دیاستولی کمتر از mmHg ۹۰ (اغلب کمتر از mmHg۸۰). در هیپرتانسیون منحصراً سیستولی، نقص همودینامیک اصلی، کاهش اتساع‌پذیری شریان‌های بزرگ (Lагge conduit arteries) می‌باشد.
کلاژن جایگزین الاستین لایه الاستینی آئورتم ی‌شود، فرایندی که وابسته به سن است و توسط آترواسکلروزیس هیپرتانسیون تسریع می‌گردد.
خطر قلبی – عروقی همراه با هیپرتانسیون منحصراً سیستولی مربوط است به ضربات مکرر به عروق خونی با هر سیکل قلبی و بازگشت سریع‌تر موج نبض شریانی از عروق محیطی، که هر هیپرتانسیون سیستولی بیشتری پدید می‌آورند. در ایالات متحده و اروپا، اکثر موارد هیپرتانسیون کنترل نشده، در افراد مسن مبتلا به هیپرتانسیون منحصراً سیستولی روی می‌دهد. خطر بیماری کشنده عروق کرونر در فشار خون mmHg (نبض شریانی mmHg۱۰۰) دو برابر فشار خون mmHg(نبض شریانی mmHg۳۰) است.
در افراد سالمند مبتلا به هیپرتانسیون منحصراً سیستولی، کاهش فشار سیستولی از فشارهای بالاتر از mmHg۱۶۰ به کمتر از mmHg۱۵۰، خطر سکته مغزی، انفارکتوس میوکارد و خطر کلی قلبی – عروقی را کاهش می‌دهد؛ این مقدار کاهش همچنین تعداد مراجعات به علت نارسایی قلب را کاهش داده و سرعت پیشرفت دمانس را نیز کند می‌کند.
هنوز اطلاعات مربوط به مطالعات کارآزمایی بالینی مبنی بر مفید بودن درمان هیپرتانسیون منحصراً سیستولی بین mmHg16۰-140 در افراد مسن وجود ندارد؛ اما، اکثر متخصصین صاحب نام علی‌رغم فقدان اطلاعات در این زمینه، درمان را برای جلوگیری از پیشرفت هیپرتانسیون سیستولی، توصیه می‌کنند. هیچ مطالعه‌ای به طور اختصاصی مزایای کاهش میزان مرگ و میر را در درمان هیپرتانسیون سیستولی بیماران بالای ۸۰ سال بررسی نکرده است؛ هر چند، برخی آنالیزهای posthoc صورت گرفته قویاً کاهش شدیدی در سکته‌های مغزی و بستری به علت نارسایی قلب را نشان داده‌اند.
براساس اطلاعات جمع آوری شده از چند مطالعه کارآزمایی تصادفی شده بزرگ، درمان انتخابی هیپرتانسیون منحصر سیستولی شامل دوز کمی از دیورتیک‌های تیازیدی همراه با CCB های دی هیدروپیریدینی می‌باشد.
در بسیاری از افراد مسن مبتلا به هیپرتانسیون، به خصوص بیماران دیابتی، اضافه کردن یک مهار کننده ACE یا ARB برای رسیدن به BP هدف توصیه شده، ضروری می‌باشد.
برای جلوگیری از ایجاد هیپوتانسیون ارتواستاتیک، دوز داروها باید تا رسیدن به یک فشار خون پایدار و بدون نوسان، تنظیم گردد.
