چگونه در راه رسیدن به هدف تسلیم نشویم

خوش بحالتون!
چجوری میشه دکتر شد؟
چجور میشه تنبل نبود؟
چجور میشه اینهمه فکر و خیال نداشته باشه آدم؟
چجور میشه فقط خودت باشی؟
چجوری میتونم از اضطراب.. از چیزی که نیستم و میخوام باشم.. چیزی که هستم و نمیخوام باشم.. از چیزی که میخوام باشم و نیستم.. چجوری فکرشونکنم؟
من یه جوونم.. وقتی خودمو با این وضعیت خوب، با باقی پسرای شهرای بزرگ مقایسه میکنم.. با اون کاراشون، با خیلی از رفتارهای نابهنجارشون، که متقابل هستن میون دو جنس، مقایسه میکنم می گم من چرا نتونم؟ مگه من چیزی کم دارم!!!
کاش میتونستم ارگانیسم های بدنمو کنترل کنم..! کاش یه میلیون سال دیگه به دنیا میومدم!

کاش می فهمیدم جایگام تو دنیا کجاست!؟
کاش اینهمه حرص و طمع و ولح نداشته بودم! دلم خیلی چیزا میخواد..! خیلی میخوام کامل باشم همه رو داشته باشم! از خدا دور شدم؟

نمیت(د)ونم، چجوری این حجم دنیا و آدما و کاراشونو تو سرم جا بدم! نمیتونم بها بدم ب خودم ..حس میکنم ازینکه با کسی نبودم از بی لیاقتی من بوده، ولی باقی پسرا چه کارا ک نکردن!

اصن پریشونم، پریشووون..! میخوام فراتر از چیزی باشم که هستم! نه یه روال آدمیت، بیای.. زندگی کنی.. بمیری..! دوس ندارم همرنگ جماعت شم! از خودم از آدما بدم اومده..آه خدایا !!!

اینجا جای من نیست:
«روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به کجا می روم ؟ آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

یا چه بود است مراد وی از این ساختنم

جان که از عالم علوی است یقین می دانم

رخت خود باز بر آنم که همان جا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست

به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

کیست در گوش که او می شنود آوازم

یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد

یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم…»