شیوه کنترل فشار خون در بیماران دیابتی- داروی مناسب فشار خون در بیماران دیابتی

در مقایسه با شیوع ۲۵ درصدی هیپرتانسیون در جمعیت عمومی، شیوع هیپرتانسیون در بیماران دیابتی ۷۵ درصد می‌باشد و هیپرتانسیون یک فاکتور مهم دخیل در افزایش خطر ابتلا به انفارکتوس قلبی، سکته مغزی، نارسایی قلبی، عوارض عروق ریز و پیشرفت نفروپاتی دیابتی به سمت بیماری مرحله نهایی کلیه می‌باشد.

برای کاهش این خطرات، باید BP به کمتر از 130 روی 80 mmHg کاهش یابد.

منافع قلبی – عروقی کنترل شدید BP در بیماران دیابتی نباید بیش از حد مورد تاکید قرار گیرد زیرا این فواید به فواید ناشی از کنترل دقیق قند خون اضافه شده و آنها را تقویت می‌کنند.

معمولاً برای رسیدن به چنین فشار خون شدیداً کنترل شده‌ای باید سه تا ۵ دارو تجویز شود.

یک مهار کننده ACE یا ARB باید اولین داروی انتخابی در درمان فشار خون بیمار دیابتی باشد زیرا شواهد مستدلی مبنی بر تأثیر محافظت کنندگی این داروها بر عروق کلیوی بیمار دیابتی وجود دارد.

اما، مهار کننده ACE یا ARB به تنهایی به ندرت قادر به رساندن BP بیمار مبتلا به نفروپاتی دیابتی به اهداف درمانی سفت و سخت مورد نیاز، هستند. معمولاً لازم است برای کاهش حجم پلاسما از یک دیورتیک مؤثر بر قوس هنله استفاده شود.

معمولاً لازم است برای تشدید اثر ضدفشار خونی از یک CCB دی هیدروپیریدینی استفاده شود. این داروهای CCB دی هیدروپیریدینی را نباید آغاز کرد مگر آنکه درمان ضد فشار خون از قبل با یک مهار کننده ACE یا ARB شروع شده باشد.

اگر بیمار به بیماری کرونری مبتلا باشد، که در دیابتی‌ها و افراد مبتلا به نارسایی قلبی شایع است، یک داروی بتابلوکر نیز باید به رژیم درمانی اضافه شود. کارودیلول که یک آلفا و بتا بلوکر است از نظر تأثیرات متابولیک نسبت به بتابلوکرهای استاندارد ارجحیت دارد.