شکست انتقال پلاکت و مقاومت پلاکتی
انتقال پلاکت در بیماران ترومبوسیتوپنی در تمامی موارد موفقیت‌آمیز نخواهد بود. همان طور که پیش از این ذکر شد، اورمی سبب اختلال عملکرد پلاکت‌های منتقل شده خواهد شد و فعالیت آنها را در محیط زنده محدود خواهد کرد، بیمارانی که به سبب شرایطی همانند ITP ترومبوسیتوپتیک هستند، معمولاً به علت وجود اتو آنتی‌بادی‌های در گردش که سبب تخریب سریع پلاکت‌های درون‌زاد و منتقل شده می‌شود، معمولاً افزایشی را در شمار پلاکت‌ها پس از انتقال نشان نمی‌دهند. بسیاری شرایط زمینه‌ای دیگر می‌توانند به شدت اثربخشی انتقال پلاکت را کاهش دهند. این پدیده، که مقاومت پلاکتی نامیده می‌شود می‌تواند در انواع گوناگونی از مشکلات گیرنده همانند تب، سپسیس، اسپلنومگالی و DIC رخ دهد. این شرایط معمولاً بقای پلاکت منتقل شده را کاهش می‌دهند، اما بر بهبودی بلافاصلهٔ پلاکتی اثر نمی‌گذارند. بنابراین، بیماران تب‌دار ممکن است یک افزایش اولیه را، یک ساعت پس از انتقال پلاکت نشان دهند، اما به دنبال آن، یک کاهش در شمار پلاکت‌ها بایستی بیشتر از آنچه با توجه به شرایط همراه انتظار می‌رود، رخ خواهد داد. در بیمارانی که چنین مقاومت‌های پلاکتی را بروز می‌دهند، برطرف کردن بیماری زمینه‌ای معمولاً سبب افزایش کارایی انتقال پلاکت‌ها خواهد شد.
مقاومت پلاکتی همچنین ممکن است با واسطهٔ ایمنی باشد. در بیماری که به طور مزمن پلاکت دریافت می‌کند، آلوآنتی‌بادی‌هایی علیه آنتی‌ژن‌های پلاکتی (همانند آنتی‌ژن الکوسیتی انسان ([HLA]) ممکن است شکل گیرد. در طول زمان، و با چندین مواجههٔ انتقال پلاکت، این آنتی‌بادی‌ها به میزان زیادی در مسیر افزایش می‌یابد و سبب تخریب سریع پلاکت‌ها پس از تزریق می‌شوند. در بیماران آلوایمن، شمارش پلاکتی که یک ساعت پس از انتقال انجام شده است. مثلاً تفاوتی با حد پایه و سطوح قبل از انتقال نشان نمی‌دهد. به طور کلی، سرکوب ایمنی قادر به کاهش آلوآنتی‌بادی‌های پلاکتی نخواهد بود، و تلاش جهت بهبود پلاکتی بر یافتن واحدهای پلاکت سازگار معطوف است. اولین قدم در درمان بیمار آلوایمن، فراهم کردن پلاکت‌های سازگار از نظر ABO است تا هرگونه کاهش توسط آنتی‌بادی‌های ABO به طور طبیعی حضور دارند، به حداقل برسد. اگر این قدم در افزایش شمار پلاکت‌ها موفقیت‌آمیز نباشد، پلاکت‌های دهنده که فاقد آنتی‌های هدف برای آلوآنتی‌بادی‌ها نباشند، منتقل خواهند شد. یک راهکار، استفاده از سرم بیمار جهت تطابق متقاطع (cross-match) با واحدهای پلاکت دهنده است، و واحدهایی که بیشترین سازگاری را داشته‌اند، انتخاب خواهند شد. اگر پلاکت‌های سازگار از نظر تطابق متقاطع نیز در القای بهبودی در پلاکت‌ها موفق نشوند، بانک‌های خون در نهایت باید پلاکت‌هایی را که با سیستم HLA گیرنده مطابق هستند فراهم کنند، به این امید که از آنتی‌بادی‌های HLA در امان بمانند.
