فیلم یازده یار اوشن – Ocean’s Eleven 2001 – داستان و نقد و بررسی
کارگردان: استیون سودربرگ
بازیگران: جرج کلونی، براد پیت، الیوت گولد، برنی مک، مت دیمن، کارل راینر، دن چیدل، ادی جیمسن، کیسی افلک، اسکان کان، شائوبو کین، اندی گارسیا و جولیا رابرتس.
«دنی اوئن» (کلونی) به اتفاق رفیق قدیمی‌اش، «راستی رایان» (پیت) نقشه میریزند تا ۱۵۰ میلیون دلار از گاوصندوق زیرزمینی سه تا از بزرگترین کازینو‌های لاس وگاس سرقت کنند. این دو، نه خلافکار دیگر را – که هر یک در زمین‌های تخصص دارد – استخدام می‌کنند تا در اجرای این نقشه کمکشان کنند: «روبین تیشکاف» (گولد)، «فرانک» (مک)، «لینس» (دیمن)، «سال» (راینر)، «بشر» (چیدل)، «دل» (جیمسن)، دو برادر به نام‌های «ورجیل» و «ترک» (افلک و کان) و «ین» (کین).
اما آن چه «اوشن» با گروهش در میان نمی‌گذارد این است که تدارک این سرقت، دلیل دیگری هم دارد: سه کازینویی که خیال دارند خالی کنند به «تری بندیکت» (گارسیا)، غول دنیای قمار و شرط‌بندی تعلق دارد. مرد بی‌رحمی که اتفاقا با «بتی» (رابرتس) محبوبہ سابق «اوشن» ازدواج کرده است.
سودربرگ تصمیم گرفت به سینمای محبوبش ادای دین کند و در عین حال دل کمپانی‌های هالیوودی را به دست بیاورد. پس بازسازی یازده یار اوشن لوییس مایلستون (۱۹۹۰) را پذیرفت، اما به آن رنگی از فیلم‌های سرحال و زنده، با مایه مرکزی سرقت از یک مجموعه عظیم و به شدت حفاظت شده بخشید که یک گروه دزد بامزه در آن دست داشتند، در دهه ۱۹۷۰ زیاد ساخته می‌شدند و رنگی از فضای اگزیستانسیالیستی ضد اجتماعی آن سال‌ها را با خود حمل می‌کردند.
تازه‌های سایت گلونی:
لیزر هموروئید درمان بواسیر در کلینیک تخصصی هموروئید تهران
سودربرگ پیش از این‌ها، چنین فیلمی را به بهترین شکلی (حتی بهتر از اغلب نمونه‌های اصیل دهه هفتادی ساخته بود؛ شاهکاری به اسم خارج از دید (۱۹۹۸). اما خارج از دید خوب فروش نکرد و یازده یار اوشن، به هر حال فیلم ملایم‌تری است و مایه‌های روشنفکرانه‌اش خیلی خیلی خفیف‌تر است.
سودربرگ تا جایی که توانسته، از مکان‌های شیک و خوردنی‌ها و پوشیدنی‌های چشم نواز استفاده کرده و در عین حال حواس‌اش بوده که از مهم‌ترین دارایی فیلمش به بهترین شکل استفاده کند: تأثیر سه ستاره به نام‌های کلونی، رابرتس و پیت.
گفت وگوی صحنه رستوران بین کلونی و رابرتس فراموش نشدنی است و فیلم نامه به شیوۂ آثار متأخر این نوع، چند تا رودست اساسی به تماشاگر می‌زند. دنباله‌اش دوازده یار اوشن (باز هم ساخته سودربرگ، ۲۰۰۴)، به هیچ وجه به خوبی این یکی نیست.